IFFR 2015 – Deel 2

Festivalverslag IFFR 2015: Deel 2

door George Vermij

In ons tweede festivalverslag een imkerfamilie op het Italiaanse platteland, de bittere werkelijkheid van eerwraak, een komisch surrealistische droomtrip en een hippe vampier uit Iran.

IFFR 2015 La Meraviglie

Het mooie Le Meraviglie is een portret van een gezin dat op het Italiaanse platteland leeft. De wazige en strenge vader (een mooie gedreven rol van Sam Louwyck) heeft echter alleen aandacht voor zijn bijen, waardoor de oudste dochter Gesolmina alle verantwoordelijkheid op zich neemt. Het gezin doet op momenten denken aan een chaotische commune waarin de kinderen ook meewerken met het oogsten van de honing. Gesolmina ziet uiteindelijk een kans om mee te doen aan een landbouwwedstrijd waar lokale producten in de geest van de oude Etrusken worden geprezen. Haar vader moet echter niets van die commercie en kunstmatigheid hebben, waardoor er een breuk ontstaat binnen het gezin.

Waar je vaak een romantisch beeld van Italiaanse landelijke ambacht krijgt voorgeschoteld is Le Meraviglie eerlijk in het tonen van het harde werk op het land en de tol die het platteland eist op het gezin. Regisseuse Alice Rohrwachter heeft ook oog voor poëtische momenten die vooral versterkt worden door de beleving van de verlegen, maar verantwoordelijke Gesolmina. Een prachtrol van debutante Maria Alexandra Lungu die ondanks de last die zij op haar schouders draagt nog kwetsbaar kinderlijk kan zijn.

IFFR 2015 Catch Me Daddy

Liefde kent geen uitweg
Catch Me Daddy begint gelijk al in de Engelse ellende die we kennen uit al die Britse sociaal-realistische films. Lange shots van een rauw en troosteloos landschap, grijze arbeiderswijken en af en toe een shot van iemand die naar het niets zit te staren met een halve literblik bier in zijn hand. We kennen dat natuurlijk al en Catch Me Daddy  wisselt die dertien in een dozijn stijl af met een eerwraakverhaal. Laila en Aaron leven afgezonderd in een caravan op de Yorkshire Moors. Lailia’s Pakistaanse vader is echter woedend dat zij er met een Brit vandoor is gegaan. Wegens de geschonden eer stuurt hij er een groep criminelen er op af. In zijn combinatie van realisme en misdaadthriller doet de film denken aan London to Brighton waar een prostitué ook achterna wordt gezeten door onderwereldfiguren. Catch Me Daddy heeft echter wat onwaarschijnlijke plotwendingen en zaken die onuitgewerkt blijven. Voor regisseur Daniel Wolfe is het vooral cinema zonder troost of vermaak en dat blijkt wel uit de bittere conclusie van de film die geen doekje windt om de pijnlijke werkelijkheid van eerwraak.

Reality

De perfecte doodsschreeuw
Volgens programmeurs op het IFFR is surrealisme weer helemaal hot. De vraag is natuurlijk of het ooit is weggeweest. Realité van Quentin Dupieux doet denken aan een soort hipster Luis Buñuel waar de ernst is ingeruild voor humor. Het is een film over dromen, maar ook over cinema als een manier van dromen en associëren. Voor velen is surrealisme een verzameling gekkigheden die flauw, vreemd en kunstmatig overkomen. Maar het beste surrealisme heeft een logica van patronen, herhalingen en motieven die je soms niet kan verklaren en op hun eigen vreemde en onverklaarbare wijze logisch zijn.

Zo ook in het briljante Reality. Een meisje denkt dat zwijnen vhs-banden kunnen opeten. Een man in een rattenkostuum presenteert een kookprogramma en krijgt een jeukaanval, terwijl de cameraman droomt over zijn filmproject: Een horrorfilm waar kwaadaardige tv-toestellen met stralen mensen ombrengen en waar hij de perfecte doodsschreeuw wil opnemen. Deze verhaalelementen lopen door elkaar en hebben onwaarschijnlijke verbanden die op een heerlijke absurde manier in beeld zijn gebracht in strakke shots. Dupieux weet dat surrealisme speels moet zijn om de kijker geboeid te houden en dat is deze komische film die je uniek kunt noemen, maar ook valt in een lange traditie. Dit soort surrealisme mag wel weer terugkomen.

Girl Walks Home Alone at Nigh

Vinylvampier ontmoet Perzische James Dean
In Bad City gebeuren vreemde dingen. Een aso-crimineel heeft het voorzien op de oldtimer van Arash die lijkt op de James Dean van het Midden-Oosten. Ondertussen maakt een meisje in haar hoofddoek de straten onveilig in haar zoektocht naar bloed. De twee komen elkaar toevallig tegen waarna een outsider romance opbloeit te midden van het grimmige Bad City. A Girl Walks Home Alone at Night is stilistisch prachtig geschoten in zwart-wit. De film werd al vergeleken met Sin City, maar heeft net zoveel weg van Coppola’s Rumble Fish en Leos Carax’ Boy Meets Girl.

Sommige shots lijken hommages aan Carax’s film die natuurlijk een zwak heeft voor romantische buitenbeentjes. Het vampiermeisje is daarnaast lekker hip met haar vinylverzameling en haar T-shirt met Bretonse strepen (dikke knipoog naar Jean Seberg in À bout de souffle). Naast die verwijzingen gooit regisseuse Ana Lili Amirpour er ook wat horror in, wat haar film een verslavende mix maakt van genres en stijlen, bijgestaan door een goede soundtrack. In zijn zelfbewuste hipheid vergelijkbaar met die andere alternatieve vampierenfilm Only Lovers Left Alive en daarmee gegarandeerd van een cultstatus.

 

24 januari 2015

 

DEEL 1

DEEL 3

DEEL 4

DEEL 5