Cannes 2017 – Deel 3

Filmfestival Cannes 2017: Deel 3
Het blijft wachten op hoogtepunten

door Bert Goessen

Een jaloerse Jean-Luc Godard, politiemannen verkrachten meisje in Tunesië, een lichtvoetige Claire Denis, Duitse gastarbeiders in Bulgarije, half alien half mens, Vanessa Redgrave verbaast zich over vluchtelingenstroom, verliefd op ex-kolonel van Pinochet, Iraanse taboes en werkeloosheid in China.

Regisseur Michel Hazanavicius, bekend van THE ARTIST, heeft in LE REDOUTABLE (letterlijk: de gevreesde) de verhouding tussen de Franse regisseur Jean-Luc Godard en Anne Wiazemski gereconstrueerd. Anne speelde in 1967 als 20-jarige actrice de hoofdrol in Godard’s film LA CHINOISE. Godard was 37 en werd smoorverliefd op haar. Ze hadden een korte, turbulente relatie in die roerige jaren zestig. Godard komt er bekaaid vanaf. Hij wordt afgeschilderd als lastig, intolerant, knorrig en vooral jaloers als Anne een rol aanneemt in een nieuwe film van de Italiaanse regisseur Marco Ferreri. Een aardige film voor diegenen die belangstelling hebben voor een stukje filmgeschiedenis. Geniale artiesten zijn ook maar gewone mensen met al hun onhebbelijkheden, lijkt de film te willen zeggen.

 

Un beau soleil Intérieur

THE BEAUTY AND THE DOGS
Tunesische film over een meisje van 21 jaar dat na een avondje stappen wordt verkracht door twee politieagenten. Een bewijs van het ziekenhuis kan ze pas krijgen als ze aangifte doet bij de politie. Noodgedwongen moet ze naar het politiebureau waar ze in een vuil spelletje van onterechte verdachtmakingen terecht komt. Als ze blijft weigeren haar aangifte in te trekken, moet haar vader tegen wil en dank uitkomst bieden. Hoewel de boodschap van de film iets te nadrukkelijk wordt geëtaleerd, blijft het aan de kaak stellen van misbruik van vrouwen een belangrijk filmthema. Vooral de vaak vrouwonvriendelijke behandeling die vrouwen moeten ondergaan kan niet vaak genoeg worden belicht.

UN BEAU SOLEIL INTÉRIEUR
Een lichtvoetige film van de Franse regisseuse Claire Denis die doorgaans wat zwaardere films maakt. Juliette Binoche speelt een vrouw die op zoek is naar de ware liefde. Diverse mannen passeren de revue, maar niemand kan beantwoorden aan die éne ware. Als ze uiteindelijk bij een waarzegster te rade gaat, geeft ook die haar weinig hoop de ware ooit te zullen vinden. In het werk van Denis eigenlijk een niemendalletje. Het enige lichtpuntje in de film is het innemende spel van Binoche. Zij weet met al haar ervaring een geloofwaardig personage neer te zetten.

Bert Goessen vanuit CannesWESTERN
Valeska Grisebach vertelt het verhaal van een groep Duitse gastarbeiders die in een klein dorp ergens in Bulgarije een waterbouwkundig werk moeten aanleggen. Gezien het verleden worden de Duitsers met argusogen bekeken. Ondanks de ietwat vijandige opstelling van de dorpsbewoners is er één arbeider die kost wat kost met hen in contact wil komen. Hij laat zich niet uit het veld slaan. Zelfs als hij op het einde in elkaar wordt geslagen gaat hij terug naar het dorpsfeest om uitbundig met de lokale bewoners te dansen. De moraal van het verhaal: geef nooit op met integreren ondanks alle tegenslagen die je moet verwerken. Helaas sleept het verhaal zich te kabbelend voort en is er nauwelijks sprake van een dramatisch hoogtepunt. Desondanks een aardige festivalfilm.

BEFORE VANISH
Kiyoshi Kurosawa, die in 2012 het prachtige SHOKUZAI, maakte stelde vorig jaar in Toronto al teleur met zijn film LE SECRET DE LA CHAMBRE NOIRE. Ook zijn nieuwe film BEFORE WE VANISH kan niet overtuigen. Aliens, half aliens en mensen die tot aliens getransformeerd moeten worden. Dat zijn de ingrediënten van een oninteressante film.

DOULEUR DE LA MER/ SEA SORROW
Persoonlijke film van de Britse actrice Vanessa Redgrave waarin ze zich verbaast over de omvang van de vluchtelingenstroom en met name het niet willen opnemen van vluchtelingen door landen als Hongarije, terwijl daar in 1956 tijdens de inval van de Russen 200.000 mensen zijn gevlucht en opgevangen door de omringende landen. Zelf moest Vanessa als 5-jarig kind vluchten vanuit Londen, dat gebombardeerd werd, naar het noorden van Engeland. Het niveau van de film komt helaas niet verder dan omkijken en vooruitkijken in verwondering. Alle landen zouden beter hun best moeten doen bij het opvangen van de vluchtelingenstroom, maar hoe dat in de praktijk gestalte zou moeten krijgen vertelt Vanessa ons niet. Zo blijft het een vrijblijvende film zonder enige vorm van importantie.

LOS PERROS
Marcela Said (THE FLYING FISH) vertelt het verhaal van Mariana, die heen en weer wordt geslingerd in de verwachtingen die haar vader en haar man van haar hebben. Ze voelt zich bovendien aangetrokken tot de 60-jarige Juan, een ex-kolonel tijdens de dictatuur van Pinochet. De verhouding met Juan brengt de onzichtbare muren aan het wankelen die de familie in het verleden altijd heeft beschermd. De vader ziet uiteindelijk geen andere uitweg dan zichzelf van het leven te beroven. Een stroeve film over het verborgen verleden van de Chileense burgerij. Niet zo makkelijk toegankelijk voor een buitenstaander van de Chileense politieke geschiedenis.

Douleur de la mer

TEHRAN TABOO
Animatiefilm van de in Duitsland woonachtige Iraanse regisseur Ali Soozandeh. Zowat alle in Iran geldende taboes komen aan bod. Prostitutie, corruptie, afpersing, geheime politie, bureaucratie, omkoping etc. Helaas is de animatiestijl niet bijzonder genoeg om de film een extra dimensie te geven.

WALKING PAST THE FUTURE
Teleurstellende Chinese film over een gezin dat zwaar getroffen wordt door de werkeloosheid. Als de vader en moeder van een gezin met twee dochters beiden werkeloos worden, besluiten ze terug te keren naar hun geboortedorp op het platteland. Maar de landbouwgrond, die de familie vroeger in bezit had, blijkt aan anderen te zijn verkocht. Noodgedwongen moeten de beide ouders allerlei tijdelijke baantjes accepteren. De oudste dochter besluit terug te keren naar haar baan in de stad. Ze wil met haar jongere zus uiteindelijk zoveel geld gaan verdienen, dat ze een nieuwbouwappartement voor hun ouders kunnen kopen. Helaas ondervinden ze daarbij de nodige tegenslag. De film kan een uur lang boeien, maar wordt naar het einde toe steeds zwakker in zijn geloofwaardigheid.

22 mei 2017

 

Cannes 2017 Preview
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5 (slot)


MEER FILMFESTIVAL