***
recensie Black
Shakespeare in Brussel
door Wouter Spillebeen
Black is de verfilming van het gelijknamige adolescentenboek van Dirk Bracke en haar vervolg door Adil El Arbi en Bilall Fallah. De film mikt duidelijk op een ouder publiek dan het boek.
Het regisseursduo El Arbi en Fallah lijkt gedroomd om van dit volwassen sprookje in Brussel een adaptatie voor het grote doek te maken. Ze bewezen hun kunde toen ze met Broeders de prijs voor beste Vlaamse kortfilm door studenten wonnen op het Gentse Filmfestival en maakten kennis met Brussel als decor in Image. Wie beter dan een koppel hippe regisseurs met Marokkaanse roots (waarvan eentje zelfs de titel “Slimste mens ter wereld” mocht dragen) om deze prent over mensen uit hun eigen milieu te filmen?
Moderne Shakespeare
Black is op elke mogelijke manier een moderne versie van Romeo en Julia. Marwan uit de bende boefjes ‘de 1080’ valt als een baksteen voor de schone Mavela uit de rivaliserende Afrikaanse bende, de ‘Black Bronx’. De twee ontmoeten elkaar in het grootste geheim terwijl hun bendes oorlog voeren. Wie vertrouwd is met het stuk van Shakespeare, kan de rest van het verhaal al voorspellen. De boeken van Dirk Bracke zijn bewust zo geschreven, want ze zijn voor een publiek van jongeren die nog geen interesse hebben ontwikkeld in zestiende eeuwse tragedies.
De film mikt op een ouder publiek met enkele scènes die voor een 14-jarige Brackelezer zeer hard zullen aankomen. El Arbi en Fallah zijn niet terughoudend in het afbeelden van de gruwelijke manier waarop de Black Bronx vrouwen verwelkomen, om maar een voorbeeld te geven. (Spoiler: Lezen over een verkrachting is één iets, maar het zien gebeuren is een ander paar mouwen.)
Authenticiteit
De film speelt moeiteloos met de gevoelens van het publiek, de meeste scènes roepen exact evenveel walging of romanticisme op als de makers willen. Een mooie verdienste voor het regisseursduo, dat werkte met onervaren acteurs en daardoor de volledige controle moest hebben over wat op de set gebeurde.
Het resultaat voelt authentiek, tot de mengeling van het Frans en Nederlands dat de acteurs spreken en de geloofwaardige kledij toe. Hoewel sommige bendeleden bijna karikaturaal worden afgebeeld, kan je hen net zo goed ’s nachts tegen het lijf lopen bij het Brusselse Noordstation.
Ervaring
Toch is het duidelijk dat El Arbi en Fallah nog net te weinig ervaring hebben om een excellente film te maken. Ze behandelen hun publiek nog iets te weinig als intelligente mensen. Zo is het onnodige gebruik van flashbacks op twee momenten in de film zeer storend en is er ook amper sprake van subtiliteit of nuance in sommige dialogen. De keuze van de soundtrack is dat dan weer wel: Alle muziek heeft een dezelfde stijl en bouwt gestaag op naar de climax, wanneer Oscar and the Wolf hun versie van Amy Winehouse’s Black brengen. Die komt, ondanks het feit dat die in Vlaanderen op de radio al grijs gedraaid is, volledig tot zijn recht.
Alles samen is Black een soort huwelijk tussen Romeo + Juliet en Cidade De Deus, een klassieke romance tegen de achtergrond van een stad die overrompeld is door bendes. Het is een trouwe verfilming van de jeugdromans, die jammer genoeg niet gelijkmatig opgegroeid is met de lezers. Alle mediahype en relletjes in cinemazalen terzijde, is dit een stap in de goede richting als het aankomt op jongeren uit minder gegoede milieus aan te spreken. Want wat sociale kwesties betreft slaat Black vaak genoeg de nagel op de kop om misschien zelfs een paar jonge boefjes op een ander pad te brengen.
10 januari 2016