Carrie

**

recensie  Carrie

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan

door Cor Oliemeulen

Volstrekt overbodige remake over een zonderling meisje dat door het paranormaal bewegen van voorwerpen haar belagers een gedenkwaardig lesje leert.  

Over pesten zijn heel wat films gemaakt. Het ene kind kruipt in een hoekje, het andere begaat een wanhoopsdaad of roept desnoods de hulp in van een vampier. Het personage Carrie uit het gelijknamige verhaal van horrorschrijver Stephen King neemt zelf wraak. Als Jochem in de Carry Slee-verfilming Spijt! ook telekinetische gaven zou bezitten, had hij de treiteraars allang met rondvliegende attributen de mond kunnen snoeren. Maar goed, dan hadden we natuurlijk niet lekker massaal kunnen snotteren in de bioscoop.

Gemakzucht
Van remakes gruwel je soms meer dan van de engste horrorfilms. Al jaren is een deel van Hollywood behept met een lamlendige gemakzucht die leidt tot het schaamteloos reproduceren van succesvolle films. Het kopiëren van vaak artistieke Europese films is verdedigbaar, omdat hele werelddelen een verhaal nu eenmaal in de eigen taal en cultuur willen beleven, maar de kwaliteit is bijna zonder uitzondering van een bedenkelijk niveau. Ook remakes van films van eigen (Amerikaanse) bodem falen meestal jammerlijk, ondanks – en soms dankzij – een hoger budget. Zelfs de eigenzinnige filmmaker Gus Van Sant, die de horrorklassieker Psycho (1960) van Hitchcock beeldje voor beeldje en woordje voor woordje overdeed, ging met zijn experiment pijnlijk op zijn gezicht.

Recensie Carrie

Wat nu te denken van de remake van Carrie? Als je opnieuw kijkt naar het origineel van Brian De Palma uit 1976 (ook op blu-ray) lijkt de film met foute kapsels, grote brillen, korte sportbroekjes en een rokende gymlerares in eerste instantie een tikkeltje gedateerd. Bovendien zie je in het reguliere filmcircuit niet vaak meer dat pubermeisjes na het sporten naakt door de kleedruimte paraderen. De scène waarin het buitenbeentje Carrie aanvankelijk opvallend sensueel is gefilmd onder de douche loopt meesterlijk over in het moment dat ze voor het eerst menstrueert en geen idee heeft wat haar overkomt. De jonge Sissy Spacek is grandioos in elke scène en het zou nog jaren duren voordat ze niet meer automatisch werd geassocieerd met het onzekere roodharige meisje dat allengs haar identiteit en verborgen krachten ontdekt.

Hit-Girl is geen Carrie
Hoe anders vergaat het Chloë Grace Moretz als Carrie. In de remake van Kimberly Peirce, die in het biografische drama Boys Don’t Cry (1999) Hilary Swank naar een Oscar regisseerde, maakt Hit-Girl geen schijn van kans om haar getormenteerde karakter geloofwaardig te maken. Ze mist niet alleen de juiste uitstraling, haar acteerkwaliteiten en dramatische diepgang maken haar rol tot een typisch geval van miscasting. En dan heeft ze ook nog te maken met scenarioschrijvers die weinig kaas hebben gegeten van spanningsopbouw. In het origineel word je pas helemaal op het eind totaal overrompeld door Carrie’s vernietigende gaven, in de remake laat ze als een Poltergeist al vrij vroeg boeken in de rondte vliegen en tilt ze als ze boos is met haar geest mensen van de grond.

Recensie Carrie

Alles aan het origineel is beter: drama, romantiek, sfeer, intensiteit, muziek, creativiteit, fotografie, belichting, symboliek, suspense en subtiliteit (en dat van De Palma die in die tijd heus niet keek op een litertje tomatenketchup meer of minder). De acteurs van toen staan in je geheugen gegrift: Nancy Allen als de heerlijk dellerige onruststoker Chris, Amie Irving als haar vriendin Sue die in gewetensnood komt, de blonde krulletjes van de aardige sportbink Tommy (William Katt) en de onvergetelijke jonge John Travolta die als de gemanipuleerde Billy het benodigde varken de hersens inslaat. De cast van de remake acteert ronduit belabberd. Behalve dan natuurlijk Julianne Moore als Margaret White, de godsdienst waanzinnige moeder van Carrie.

Krankzinnige
Maar ook zij komt niet in de buurt van de archetypische rol van Piper Laurie, die net als Sissy Spacek, is verankerd in haar personage. Laurie spéélt niet de harde, meedogenloze krankzinnige die zichzelf kastijdt en ter aarde stort om hysterisch de Heer aan te roepen en de duivel te vervloeken, zij ís het. De crew van de remake heeft nog geprobeerd om met een nieuwe openingsscène de toon te zetten, echter het fragment dat Margaret onder veel gepers en geschreeuw, kennelijk niet vermoedend wat haar overkomt, het levende wezentje Carrie tussen haar benen aantreft, valt eerder uít de toon. Ook het allerlaatste shot stelt teleur. Iedereen die het origineel heeft gezien, herinnert zich de slotscène bij het graf. Je vraagt je af waarom juist dit onsterfelijke kippenvelmoment niet is gekopieerd.

 

2 november 2013
 

MEER RECENSIES