Dancing Arabs

***

recensie  Dancing Arabs

Palestijn in Israël

door Cor Oliemeulen

Tieners worden geacht te worstelen met hun identiteit: wie ben ik en wat moet ik met mijn leven? In het intrigerende opgroeidrama Dancing Arabs volgen we een jonge Palestijn in Israël, die extreme maatregelen neemt om zijn toekomst veilig te stellen.

Als opgroeiende Palestijn in Israël krijgt het zoeken naar identiteit een extra dimensie. Neem nu Eyad. Hij woont in Tira, een typisch Arabisch stadje in Israël. Maar wie of wat is hij eigenlijk? Is hij Palestijn of Israëli? Een jood of een moslim? En is zijn woonplaats bezet of bevrijd? Eén van bekendste regisseurs van Israël, Eran Riklism, hakte al vaker met het Joods-Israëlische identiteitsbijltje en portretteert in Dancing Arabs een jongeman die uiteindelijk een belangrijke, maar omstreden, keuze zal maken.

Recensie Dancing Arabs

Tussen hoop en vrees
Riklism schetst zijn hoofdpersonage Eyad als iemand die voortdurend op verkenningstocht is: wie hij is, wie hij zou moeten zijn en wat van hem wordt verwacht. Zijn aspiraties, dagelijkse strijd, hoop en angsten. Eyad heeft de ziel van een dansende Arabier, die zich onderzoekend beweegt tussen de ambities, illusies, zorgen en spanningen van zowel zijn land als zijn volk. Een dans die begint als Eyad zich als slim, klein jongetje profileert op een Joods-Israëlische school, waar hij zijn leraar liever zijn vingers blauw laat slaan dan te moeten toegeven dat zijn vader ‘slechts’ een fruitplukker is. Later zal blijken waarom vader vroegtijdig zijn studie moest opgeven.

Het verhaal van Eyad is gebaseerd op de bestseller Dancing Arabs van Sayed Kashua, die ook het scenario schreef en zelf in de jaren tachtig opgroeide in Tira. Israël valt Libanon weer eens binnen en verklaart de oorlog aan de PLO (Front voor de Bevrijding van Palestina) van Yasser Arafat. In Israël zelf ontstaan initiatieven om Palestijnen en Joden te laten verbroederen. Zo zien we hoe een doorvoed joods jochie in het kader van Children for Peace tijdelijk bij Eyad en zijn gezin komt wonen. Het levert enkele leuke fragmenten op, zodat ernst kan worden gerelativeerd met humor en ironie.

Recensie Dancing Arabs

Liever kanker dan een Arabisch vriendje
Als Eyad in 1988 als enige Palestijn aan een universiteit in Jeruzalem mag gaan studeren, is aanpassen het devies. Het duurt een poos voordat hij gewend is aan de taal, de cultuur en de godsdienst. Eyad wordt geplaagd, soms gediscrimineerd en een lerares spreekt consequent zijn naam verkeerd uit. Hij wordt verliefd op de joodse studente Naomi, maar mag niet bij haar thuis komen. Naomi’s moeder had liever gewild dat ze lesbisch of drugsverslaafd was of dat ze kanker had dan een Arabisch vriendje. Eyads moeder vindt het geen problemen dat haar zoon een joodse vriendin heeft; daarentegen staat de hele familie op het dak te juichen als er tijdens de Golfoorlog een raket in Tel Aviv inslaat.

Veel gemakkelijker en prettiger verloopt Eyads omgang met de aan een spierziekte lijdende joodse jongen Jonathan en diens moeder. Eyad zorgt voor Jonathan, ook als die langzaam aftakelt, en gebruikt Jonathans identiteitskaart om een baantje te kunnen krijgen. Eyads ultieme actie mag dan wel wat abrupt en een tikkeltje ongeloofwaardig overkomen, zijn persoonlijke offer is kennelijk wel een garantie om als Palestijn in Israël te kunnen slagen.

 

30 mei 2015

 

MEER RECENSIES