**
recensie Greetings from Tim Buckley
Nachtvlinders
door Alfred Bos
Jeff Buckley (1966-1997) geldt als het archetype van de romantische singer-songwriter: grillig, onnavolgbaar en jong overleden. Het spiegelbeeld van zijn vader, Tim Buckley (1947-1975), die hij nauwelijks heeft gekend. Greetings from Tim Buckley schetst een cruciaal moment in de loopbaan van Jeff.
Greetings From L.A. (1972) is de zevende en zeker niet de meest bekende langspeelplaat van de in cult-kringen gevierde singer-songwriter Tim Buckley. Toen hij op 28-jarige leeftijd overleed aan een overdosis heroïne, liet hij een intrigerend en indertijd ondergewaardeerd oeuvre plus een vervreemde zoon na. Jeff Buckley op zijn beurt had het muzikale talent van zijn vader, evenals diens grillige, door de inspiratie van het moment gedreven sensibiliteit. Beiden blonken uit in eclectische en avontuurlijke muziek op het snijvlak van folk en jazz, buitenbeentjes die niet in een hokje waren te vangen. Maar hoewel ze veel gemeen hadden, waren vader en zoon vreemden voor elkaar. Ze hebben elkaar twee keer ontmoet.
Die niet-bestaande vader-zoonrelatie is het onderwerp van Greetings from Tim Buckley, een biopic over een geest. Centraal staat het Tim Buckley tribute concert in St. Anne’s Church in Brooklyn, New York 1991. Jeff Buckley is een niet bijzonder succesvol muzikant in Los Angeles en wordt uitgenodigd om een bijdrage te leveren aan de avond waarop de muzikale erfenis van zijn vader centraal staat. Hij vliegt naar New York zonder precies te weten wat hij daar doet of wat men van hem verwacht. En op de avond zelf, als hij door anderen aangespoord in zijn vaders schoenen stapt, ontdekt hij zijn creatieve identiteit. Althans, zo wil deze film het.
Geboorte van Grace
Er zijn twee tijdslijnen. Via flashbacks zien we vader Tim in de psychedelische jaren ’60, aan het begin van zijn loopbaan. Gedraaid op grofkorrelige film krijgen we impressies van de romantische singer-songwriter met de geweldige stem en kwikzilveren verbeelding die als een vlinder door de alternatieve wereld van koffiehuizen en hippiefeesten fladdert. Probleem is evenwel dat acteur Ben Rosenfield, in zijn eerste grote rol, als zanger geen schim is van de man die hij uitbeeldt.
Het heden van deze film is 1991 en de voorbereidingen van het herdenkingsconcert. Ook dat deel van het verhaal is gevuld met bestaande personen: naast Jeff Buckley onder meer concertorganisator Hal Wilner (Norbert Leo Butz), Lee Underwood (William Sadler) als vaste begeleider van Tim Buckley en gitarist Gary Lucas, die zichzelf speelt. Voor liefhebbers van de muziek van Jeff Buckley is er een intrigerende scène, waarin we het titelnummer van Buckley fils’ enige tijdens zijn korte leven verschenen album, Grace (uit 1994), geboren zien worden.
Vuil op de spiegel
Probleem van Greetings from Tim Buckley is dat de film geen duidelijke premisse heeft. Is het een biopic? Is het een vader-zoonfilm? Is het een concertfilm? Een docudrama? Het verhaal van de voorbereiding van het eerbetoon wordt opgeleukt met een romantisch intermezzo: Jeff (Penn Badgley) en de stagiaire Allie (Imogen Poots, onlangs nog te zien in The Look of Love) beleven een affaire die stopt wanneer Jeff na het concert weer naar Los Angeles vertrekt.
Greetings from Tim Buckley biedt een fictieve versie van een huldeblijk, dat is twee stappen verwijderd van de bron. Het is de derde film in twintig jaar van regisseur Daniel Algrant, die volgens de persinformatie zelf een verstoorde vader-zoonrelatie had. Dat is dus het probleem van deze film: er zitten zoveel lagen vuil op de spiegel dat de reflectie vaag is geworden. Maar als hij de belangstelling voor Tim Buckley en diens muziek doet aanwakkeren, heeft ook deze rommelige en slechts gedeeltelijk geslaagde film bestaansrecht.
23 september 2013