Güeros

****

recensie  Güeros

Tedere revoluties 

door George Vermij

Güeros is een Mexicaans scheldwoord voor blanken. In de gelijknamige zwart-wit film heeft de term echter meer betrekking op een groep verdwaalde outsiders die gevolgd wordt op een dag vol absurde toevalligheden en prettige ongelukken.

Het begint met de onhandelbare tiener Tomás die naar zijn broer wordt gestuurd in Mexico stad. Tomás komt aan in een rommelige studentenflat waar Federico lethargisch leeft met zijn maat Santos. Hij zegt dat hij nog met zijn thesis bezig is, maar van studeren is weinig sprake. Federico, die de bijnaam Sombra (schaduw) heeft, leeft nog wel op als hij naar de radio luistert en berichten volgt over de bezetting van de universiteit door linkse studenten in 1999. Op een piratenzender spreekt de knappe Anita over de noodzaak van revolutie en het nastreven van idealen.

Recensie Güeros

De verveelde bende komt uiteindelijk in actie als Tomás erachter komt dat de legendarische zanger Epgimenio Cruz op sterven ligt. Hij zou ooit tijdens een optreden Bob Dylan hebben laten huilen. Daarnaast is een liedje van Cruz dat steeds ongehoord blijft, een terugkerend thema in de film. De zoektocht naar Cruz vormt een losse rode draad die de willekeurige avonturen van de groep verbindt.

Oude nieuwe frisheid
De film heeft de frisheid van nouvelle vague-films waarin een verhaal zich relaxed en schijnbaar natuurlijk ontvouwt. Daarnaast deelt regisseur  Alonso Ruis Palacios het lichtvoetige enthousiasme van die stroming door luchtig stilistisch te experimenteren. Zie daar een plotselinge freeze frame  als Tomás recht in de camera kijkt. Een cinefiele knipoog naar Truffauts Les quatre cents coups. Of dan zoomt Palacios in op een scheutje melk in een kopje thee en verwijst daarmee naar Godards 2 ou 3 choses que je sais d’elle.

Thematisch is er natuurlijk ook de link met romantische idealistische figuren die nog door het leven schipperen. Güeros is in dat opzicht wel heerlijk dromerig en tragikomisch. En dan is er nog de band tussen een jongere en oudere broer die door de mooie zwart-witte shots doet denken aan Coppola’s Rumble Fish en zijn Latijns-Amerikaanse uitstapje Tetro.

Güeros

Bende apart
Ondanks al die buitenlandse voorgangers past Güeros ook in de lijn van nieuwe Mexicaanse cinema. Neem films als het speelse Temporada de Patos of Voy a Explotar die ook een nouvelle vague-romantiek nastreeft. Een scène waar Palacios opeens een personage vragen stelt over het plot van de film en je de filmklapper ziet, doet weer denken aan een fragment van Carlos Reygadas’ Japòn.

Ook levert Palacios gevatte kritiek op de Mexicaanse cinema door de aparte bende op een feest voor filmbobo’s kritiek te laten spuien over pretentieuze films die in zwart-wit zijn opgenomen. Dit soort zelf refererende spelletjes werkt nog steeds wegens de charmante levendigheid van de film. De rommelige frisheid van Güeros heeft iets tijdloos en past weliswaar in een zestig jaar oude traditie, maar echt vernieuwend is het niet. Wat overblijft is een passie voor cinema en een nieuwsgierigheid voor de verrassingen die het leven op de meest onverwachte momenten kan bieden.

 

20 juli 2015

 

 

MEER RECENSIES