***
recensie Hidden Figures
Opgewekt meisjesboek over rekenwonder
door Cor Oliemeulen
De ruimtevaart is een mannenaangelegenheid. Hoe prachtig is het dat nota bene een zwarte vrouw in het racistische Amerika van de jaren 60 een bepalende rol in de prestigestrijd tussen oost en west ging spelen.
Rekenwonders zijn geniaal, briljant en meestal excentriek. Kijk maar naar de vele biografische films: een onaangepaste schizofreen in A Beautiful Mind (2001), een zwaar lichamelijk gehandicapte in The Theory of Everything (2014), een hooghartige homo in The Imitation Game (2015) en een obsessieve Indiër in The Man Who Know Infinity (2016). De hoofdpersoon van Hidden Figures behoort ook tot een minderheid, maar zij heeft allesbehalve een buitenissig karakter. Niet bij haar, maar bij de maatschappij zit er een steekje los.
Geromantiseerd
Virginia, 1961. Een groep van enkele tientallen Afro-Amerikaanse vrouwen bemant een afdeling van ruimtevaartorganisatie NASA. De dames zijn goed in rekenen en doen het werk dat later door een computer zal worden overgenomen. We volgen drie bevriende collega’s met ambities. Mary Jackson (Janelle Monáe) die ingenieur wil worden; Dorothy Vaughan (Octavia Spencer) die het werk van een supervisor doet maar die functie maar niet krijgt; en de vrouw om wie de film draait: Katherine Johnson (Taraji P. Henson), de bescheiden en uiterst accurate wiskundige die een prominente rol in de Amerikaanse ruimtevaart zou gaan vervullen.
Waar het recente biografische drama Loving zich focust op een verboden interraciaal huwelijk in het racistische zuiden van de jaren 60, ontwikkelt Hidden Figures zich als een spannend en opgewekt Amerikaans meisjesboek. Een feelgoodfilm, gebaseerd op een non-fictieboek, niet wars van geromantiseerde trekjes. Wanneer het rekenwonder spontaan de meest ingewikkelde formules op een schoolbord gaat schrijven, weet je zeker dat het niet meer stuk kan.
Alles in het verhaal draait om inspiratie: vanaf de openingsscène – waarin het patriottisme de racistische inborst van een politieman overstijgt – tot en met de finale – waarin de protagonist astronaut John Glenn een behouden landing garandeert en het orkest zijn mooiste overwinningsdeuntje mag spelen.
Speciaal toilet
Hidden Figures ademt sterk de sfeer van The Help, de verfilmde keukenmeidenroman die weliswaar meer stereotiepe beelden bevat. Ook hier zijn de vrouwen sterk en wordt het schrijnend onrecht slechts miniem aangestipt en al snel overvleugeld door wat luchtigers. Er is de makers immers alles aan gelegen de vaart in de film en de sfeer optimistisch te houden, gesteund door een vlotte soundtrack (met helaas amper tien seconden Miles Davis) en het mooie, meer dan eens grappige, spel van de drie bevriende collega’s. Ook in Hidden Figures zitten korte fragmenten van segregatie in bussen en bibliotheken, maar aan de dagelijkse gang naar een speciaal toilet voor gekleurde dames (in dit geval in een gebouw honderden meters verder) wordt verhip nóg meer aandacht besteed dan in The Help.
Ook alle bijrollen zijn prima ingevuld. Zo zien we Kirsten Dunst als supervisor van de rekenafdeling van onze ‘coloured group’ die heel langzaam wat sympathie voor de parmantige, vasthoudende Dorothy kan opbrengen, Maharshala Ali (Oscar voor zijn rol als sympathieke drugsdealer in Moonlight) die zorgt voor de romantische noot in Katherine’s leven en Kevin Costner, die sowieso zijn meest geloofwaardige rollen speelt op het moment dat hij een ouderwetse bril draagt. Als baas van de Space Task Group is hij maar al te graag bereid om discriminerende elementen van de werkvloer te verwijderen zodat uiteindelijk de Amerikanen, en niet de Russen, als eerste een baan om de aarde kunnen maken.
Katherine Johnson was een onmisbaar genie en het is goed dat er een eerbetoon over haar leven op het witte doek is verschenen.
5 maart 2017