Idol, The

***

recensie  The Idol

De raket van Palestina

door Cor Oliemeulen

De lange, moeizame weg naar succes is een favoriet onderwerp voor film. The Idol is een inspirerend Palestijns sprookje dat werkelijkheid wordt.

Ineens was hij daar: Hany Abu-Assad. In 1961 geboren in Nazareth emigreerde deze Israëliër – hij noemt zich veel liever Palestijn – begin jaren tachtig naar Nederland waar hij studeerde en ging werken als vliegtuigtechnicus. Hij werd tv-producer/regisseur en verraste in 2006 vriend en vijand met Paradise Now, een visie op het Israëlisch-Palestijnse conflict die leidde tot het overrompelende verhaal over twee jeugdvrienden die een zelfmoordactie in Tel Aviv plannen. De film won het belangrijkste Gouden Kalf en werd namens Nederland ingezonden voor de Oscars.

The Idol

In het even krachtige en eveneens genomineerde Omar (2013) volgt Abu-Assad de worstelingen van een Palestijnse jongen die door de Israëlische geheime dienst voor het blok wordt gezet: lang de gevangenis in óf fungeren als informant. Hoe anders is zijn meest recente speelfilm, The Idol, weliswaar met hetzelfde conflict op de achtergrond, maar verstoken van ellende en opgediend als een hartverwarmend biografisch drama. Gebaseerd op feiten schreef de regisseur het opmerkelijke verhaal van Muhammad Assaf, de enige Palestijn die het lukte deel te nemen aan de Arabische versie van Idols en in twee maanden uitgroeide tot een ware volksheld.

Voorspelbaar, maar inspirerend
Terwijl je bij Paradise Now en Omar de afloop kunt vermoeden, maar de schok pas voelt tijdens de trieste apotheose, weet je bij The Idol al van tevoren hoe het verhaal eindigt. Dat is eerder een voordeel dan een nadeel, want Hany Abu-Assad doet hierdoor de kijker steeds verder reikhalzend uitzien naar de finale. Een 22-jarige bescheiden jongeman uit het bezette Gaza die miljoenen hoop geeft en Palestina op de internationale kaart zet en ondertussen bijna bezwijkt onder de verwachtingen en de druk. ´De wereld verwacht meer van deze stem dan die geven kan’, verzucht Muhammed na een paniekaanval die hem in het ziekenhuis doet belanden.

The Idol begint met Muhammed Assaf als klein jongetje met een gouden stemmetje dat samen met zijn zusje en twee vriendjes een muziekbandje probeert te formeren. Een mooi portret over opgroeiende kinderen in een conflictgebied: vastbesloten, vrolijk, soms beangstigend en cumulerend in een huiselijke tragedie die Muhammed later zal inspireren om zijn ultieme doel te bereiken. Als we jaren verder in de tijd springen, zien we de protagonist, geloofwaardig neergezet door Tawfeek Barhom, werken als taxichauffeur om zijn studie te bekostigen en zijn muzikale aspiraties als bruiloftszanger bijna doodbloeden.

The Idol

Auditie via skype
Van opgeven wil hij niet weten, ofschoon het pad naar de voorrondes niet direct over rozen gaat. Door de Israëlische checkpoints kan Muhammed bijvoorbeeld Rammalah niet op tijd bereiken, maar mag hij alsnog auditie doen via skype. Net voor aanvang valt echter de stroom uit (iemand zegt cynisch: ‘zal ik even Israël bellen zodat ze het kunnen regelen?’), dus wordt er in allerijl een generator aangesleept. Helaas is de verbinding slecht en vliegt de generator in de fik. De laatste kans om deelname af te dwingen is Egypte. Muhammeds onderneming om de grens te passeren is spannend, en met het nodige geluk en toeval weet hij de jury diep te ontroeren.

Hany Abu-Assad was in 2013 een van de duizenden die in Nazareth op een plein stond te juichen toen de uitslag van Arab Idol op televisie werd bekendgemaakt. Hij zag direct mogelijkheden voor een inspirerende film over een underdog die vecht en overleeft in barre omstandigheden. Hij maakte een integer vertelde geschiedenis over hoop en succes in een wereld van uitzichtloosheid, armoede en onderdrukking. The Idol is zeer onderhoudend en doet wat denken aan Slumdog Millionaire, maar is minder verrassend en gelaagd in de uitvoering.

 

29 mei 2016

 

MEER RECENSIES