*****
recensie La La Land
Kerstfilm zonder kerstboom
door Alfred Bos
In zijn tweede grote speelfilm spot de pas 31-jarige regisseur Damian Chazelle (bekend van Whiplash) met de marketingwetten van Hollywood en triomfeert middels een schaamteloos romantische ode aan de wensdroom. Na de western is ook de musical terug.
La La Land is het soort film waar Hollywood ooit sterk in was maar al lang niet meer maakt, het bitterzoete feelgood-sprookje met musicalelementen. Denk aan klassiekers als Singin’ in the Rain en The Wizard of Oz, maar dan in een eigentijdse variant.
Sebastian (Ryan Gosling) en Mia (Emma Stone) zijn het perfecte koppel, alleen weten ze dat zelf nog niet wanneer de film opent. Ze staan in een immense file op de LA Freeway. Hij is jazzpianist en financieel aan de grond, nadat zijn zakenpartner hem een loer heeft gedraaid. Zij is aspirant-actrice en verdient de kost in een koffiehuis op het terrein van een filmstudio.
Die openingsscène toont zonder aplomb en met achteloze overmacht de ambities die regisseur en scenarist Damian Chazelle met zijn tweede grote speelfilm uitspeelt. Het is een grandioos musicalspektakel op de brug van een snelweg, een originele setting voor originele choreografie en spitse vondsten, vol dans en dynamiek, in één lang tracking-shot van zo’n vier minuten. Halleluja, dat is nog eens een binnenkomer.
Menselijke maat
Uiteraard zien we uitsluitend jonge, mooie en blije mensen in die spetterende proloog, want dit is Hollywood, de droomfabriek die de verbeelding van de consument faciliteert—en vormt. Ook de twee uur die daar op volgen spelen zich af in de Hollywoodse filterbubbel van materieel succes en emotionele armoede, maar de film verliest nimmer de menselijke maat uit het oog. Mia en Seb vinden elkaar, verliezen elkaar en vinden elkaar weer terug. Maar niet heus. Of toch wel?
Keurig opgedeeld in vijf bedrijven als was het een klassiek drama, toont La La Land de Werdegang van de liefde, en het leven. Het is winter in LA wanneer Sebastian en Mia na die eerste ontmoeting in de file elkaar opnieuw tegen het lijf lopen, en het is lente wanneer na de derde toevallige ontmoeting de eerste vonk overspringt. Dat wordt gevierd met een zwierig dansstukje in de heuvels van Hollywood.
Bedrijf drie (zomer) toont de gloriedagen van de affaire. Mia slaagt erin haar acteeraspiraties te realiseren en wordt een vedette. Sebastiaan slaagt niet in zijn droom, een eigen jazzclub, SEB’s, doch vindt emplooi in de succesvolle popband van een voormalige studiegenoot (John Legend). Maar in bedrijf vier (herfst) gaat het toch mis. Wat is belangrijker, materieel succes of emotionele voldoening? Het leven draait om keuzes en in dat opzicht is La La Land het volkomen tegendeel van Tom Fords Nocturnal Animals.
Prominente rol muziek
Regisseur Chazelle, nog maar 31 jaren jong, strooit met verwijzingen naar het klassieke Hollywood en de jazzlegendes van toen (we zien onder meer John Coltrane en Bill Evans). De musicalscènes zijn voortreffelijk getimed en passen naadloos in het verhaal, zelfs – of juist – als Mia en Seb letterlijk dansen tussen de sterren. De muziek speelt, net als in zijn eerste grote film Whiplash en zijn bescheiden debuut Guy and Madeline on a Park Bench (een musical gedraaid toen hij 23 was), een prominente, zelfs sturende rol.
Die menselijke maat, de rol van schoonheid in de levens van de hoofdpersonen, hun creatieve aspiraties en vooral ook de speelse, gevatte humor en spitse dialogen maken dat La La Land bij tijd en wijle voor een Woody Allen-film kan doorgaan. Helemaal wanneer in het slotbedrijf, dat vijf jaar na de affaire speelt, wensdroom en werkelijkheid schitterend door elkaar gaan lopen, culminerend in een epiloog die een musicalscène biedt zoals Hollywood die deze eeuw nog niet heeft geproduceerd.
In La La Land is het leven ironisch, niet cynisch. Heerlijke film, deze onbeschaamd romantische ode aan de droom en de verbeelding. Het is een kerstfilm zonder kerstboom, een amandelkransje voor de feestdagen. Of eigenlijk alle dagen.
20 december 2016