**
recensie Een man die Ove heet
Zweedse zoetigheid
door Damian Uphoff
Als regisseur Frank Darabont (Shawshank Redemption, The Green Mile) ergens een verloren Zweedse broer zou hebben, zou hij bij de naam Hannes Holm gaan. Met Een man die Ove heet schuwt deze regisseur het namelijk niet om uit te pakken met een clicheetje of twee en een flinke dosis sentiment.
Hannes Holm is een naam die waarschijnlijk niet veel belletjes doet rinkelen. Ondanks zijn redelijk grote oeuvre gooiden weinig van zijn films hoge ogen bij zowel de critici als het publiek.
Met zijn nieuwste speelfilm Een man die Ove heet, gebaseerd op het gelijknamige boek van Fredik Backman, zet hij zichzelf wat meer in de schijnwerpers, want de film is een echte allemansvriend. Iets wat zowel positief als negatief op te vatten valt, maar in dit geval neigt naar het tweede. Een man die Ove heet mag dan Zweeds zijn, in alle opzichten heeft het meer weg van een Hollywoodfilm.
De knorrepot van de wijk
De 59-jarige Ove staat bekend als de oude chagrijn van de buurt. Na enkele jaren geleden te zijn afgezet als voorzitter, ziet hij het als taak om de orde in de buurt te handhaven. Zanikend op alles en iedereen is hij niet bepaald het zonnetje in huis. Op een dag trekken de zwangere Parvaneh en haar gezin in bij de woning tegenover Ove. Aanvankelijk moet Ove niets van de iets té opgewekte Parvaneh hebben, maar gaandeweg ontstaat er een vriendschap tussen de twee. Het komt zelfs zover dat Ove zijn levensverhaal aan haar vertelt, waarin duidelijk wordt hoe de oude querulant geworden is zoals hij nu is.
Aanvankelijk primeert vooral de lekkere droge humor, die bij Scandinavische films wel vaker aanwezig is. Lassgård heeft dan ook de perfecte norse tronie om een personage als dit te vertolken. De steeds mislukkende zelfmoordpogingen van Ove zijn goede voorbeelden. Het duurt echter niet lang voordat het verhaaltje de kop opsteekt. Aan de hand van flashbacks komt Ove’s verleden centraal te staan. Een verleden dat nogal wat ups en downs kent, want Ove heeft opeenvolgend zijn vader dood zien gaan, is zijn huis kwijtgeraakt, en heeft zijn vrouw verloren. Door de overdramatische toon voelen deze momenten gekunsteld aan en hebben ze niet het beoogde ontroerende effect.
Plastiek
Na een hoop opgeblazen misère doet het feelgood gedeelte intrede, waarin Holm het helemaal bont maakt. Het slotstuk van de film is gelardeerd met zo’n dikke laag suiker dat je je afvraagt waarom de cast er niet in wegzonk. Behalve de hoofdpersoon zijn de personages karikaturen die slechts het sentiment dienen te ondersteunen. Dit alles bijgestaan door een bombastische, kitscherige soundtrack zorgt ervoor dat het geheel eerder walging dan emotie op weet te wekken. De komische input zorgt soms voor een relativerende noot, maar toch resteert na afloop het gevoel alsof je een veel te zoete suikerspin door de strot geduwd werd, en je het liefst snel een douche wilt nemen om alle klefheid van je af te spoelen.
Er zal vast wel publiek te porren zijn voor Een man die Ove heet. Sentimentele films als The Green Mile, waar deze film wat van wegheeft, doen het niet voor niets zo goed in diverse toplijsten. Maar wiens maag niet bestand is tegen een stevige klodder melodrama kan deze mierzoete film beter links laten liggen.
20 juni 2016