***
recensie Magallanes
Pijnlijke schimmen uit het verleden
door Suzan Groothuis
In de Peruviaanse thriller Magallanes draait het om een taxichauffeur in Lima die zich tijdens een taxirit geconfronteerd ziet met het verleden. Een verleden dat geleidelijk aan wordt ontrafeld en een grimmige waarheid naar boven haalt.
Magallanes, die vroeger in het leger diende, slijt tegenwoordig zijn dagen als taxichauffeur in Lima. Af en toe verzorgt hij een oude kolonel, die hij nog kent uit zijn legertijd. Zijn oude meerdere is dement en leeft in een schimmige wereld, waarin geen verleden en heden meer is. Wanneer Magallanes tijdens een taxirit een jonge vrouw vervoert, herkent hij haar van vroeger. Herinneringen die diep zijn weggestopt komen weer naar boven.
Magallanes is het debuut van Salvador del Solar, een acteur (hij speelde de hoofdrol in Captain Pantoja and the Special Services) die plaats heeft genomen op de regisseursstoel. Del Solar speelt met de gewelddadige geschiedenis van het land, waarin de bittere erfenis van een grimmige burgeroorlog naar voren komt.
Vergeten slachtoffers
Een thema dat we ook terugzien in films van de Chileense filmmaker Patricio Guzmán en het Argentijnse El Clan van Pablo Trapero. Zo laat Guzman zien dat de dictatuur van Pinochet nog steeds drukt op het Chili van nu: zoals de zoektocht naar vermiste dierbaren in de Atacama-woestijn in Nostalgia for the Light. Verloren en vergeten. En in El Clan zien we hoe een schijnbaar voorbeeldige vader zich schaart in een duistere schaduwwereld ten tijde van de transitie van dictatuur naar democratie. Verliezers en vergeten slachtoffers tegenover de daders die een normaal leven leiden en ongestraft zijn weggekomen vormt een veelvoorkomend gegeven in de Latijns-Amerikaanse cinema.
In Magallanes is er ook sprake van een grimmige geschiedenis met geheimen.
Want wanneer Magallanes de jonge vrouw in zijn taxi herkent, is er een link naar de misstappen die de oude kolonel in zijn legerperiode gemaakt heeft. Belastend materiaal van toen doet Magallanes besluiten de zoon van de kolonel te chanteren. Om verborgen gehouden schandalen van vroeger recht te zetten. Maar ook om er zelf beter van te worden. Zijn rol is ambigu, die acteur Damián Alcázar overtuigend neerzet in een mengeling van empathie en opportunisme.
Ambiguïteit tussen goed en kwaad
En zo verandert de lome routine van dagelijkse taxiritten in het begin van de film in een mix van psychologisch drama en suspense-thriller, met afpersing, corruptie, schuld en boetedoening als thema’s. Natuurlijk gaan er dingen mis, zoals dat in meer films over afpersing het geval is (neem de mislukte ontvoering in het eerder genoemde El Clan). Keuzes worden impulsief gemaakt, de uitvoering is onhandig en de planning loopt anders dan verwacht. Escalaties en onnodig geweld volgen en leiden uiteindelijk tot de grimmige waarheid. Del Solar speelt daarbij met herinneringen; hoe deze kunnen vervagen en vervormen, en, in het geval van de kolonel, zelfs verdwijnen.
Magallanes beweegt zich op ambigu vlak als het gaat om goed en kwaad, slachtoffer en dader. Hoewel traag van opzet, beklijft de film met zijn grimmige, door corruptie overgoten sfeer. Eén waarin een getroebleerd verleden nog steeds kleeft aan het nu.
20 maart 2017