Manglehorn

***

recensie Manglehorn

Opgesloten in emoties

door Cor Oliemeulen

Manglehorn is typisch zo’n film die met een andere acteur zomaar zou kunnen mislukken. Al Pacino speelt een slotenmaker die al veertig jaar treurt om een vrouw die hem heeft verlaten.

Het idee voor Manglehorn ontstond in 2011 toen regisseur David Gordon Green bezig was met de voorbereiding van een Chrysler-commercial die halfweg de Super Bowl zou worden uitgezonden. Al Pacino was gevraagd om de auto aan te prijzen, maar hij haakte gedurende de onderhandelingen af (en werd vervangen door Clint Eastwood). Desalniettemin was er een klik tussen de regisseur en de acteur en Green beloofde Pacino dat hij hem binnen een jaar een interessant script (van Greens jeugdvriend en buurman Paul Logan) voor een speelfilm zou leveren.

Manglehorn

Geïsoleerd
Een jaar voordat Al Pacino in en als Danny Collins een flamboyant popidool op leeftijd zou neerzetten, verscheen hij dan ook in (en als) Manglehorn, ditmaal als een teruggetrokken slotenmaker in een Texaans stadje. Hoewel ook de slotenmaker een aardige babbel heeft, had het contrast tussen beide rollen bijna niet groter kunnen zijn, echter in beide gevallen is er sprake van een beladen verleden en een moeizame verhouding met een ongewenste zoon. Ditmaal is de zoon een egoïstische investeringsbankier (of is dat een pleonasme?) met wie hij noodgedwongen contact heeft als hij met zijn kleindochtertje wil gaan wandelen.

Net als in zijn vorige films, het droogkomische Prince Avalanche en het drama Joe, plaatst David Gordon Green zijn hoofdpersoon in een geïsoleerde setting. De slotenmaker opent sloten van klanten, maar heeft zelf iedereen buitengesloten. Hij eet in een buurtcafetaria en elke vrijdag maakt hij een praatje met Dawn (Holly Hunter), een baliebediende van de bank. Voor de rest vertoeft hij in zijn sobere huisje in het gezelschap van zijn kat (die ziek is na het doorslikken van een sleutel) en treurt hij om Clara, die hem veertig jaar geleden verliet.

Manglehorn

Minimalistisch
Het script van Manglehorn is (net als de soundtrack) minimalistisch: het wordt niet duidelijk waarom zijn grote liefde de benen nam en ook blijft het verleden van de slotenmaker gehuld in mysterie. Ook al weet de opdringerige pooier Gary (een rol van Harmony Korine van o.a. Spring Breakers) rond te bazuinen dat de slotenmaker vroeger zijn populaire honkbalcoach was, werkelijk niets kan het mijmeren over het verlies van diens grote liefde naar de achtergrond duwen. Dat heeft geresulteerd in het schrijven van ontelbare onbeantwoorde brieven aan Clara vol diepe emoties die hij aan geen enkele andere ziel kan uiten. Zelfs als hij schoorvoetend heeft toegestemd om met de veel jongere Dawn een hapje te gaan eten, praat hij alleen maar over hoe geweldig Clara was.

Hopelijk kan de rustige, verliefde Dawn de slotenmaker uiteindelijk van zijn roze wolk trekken en hem zijn levenslust in het hier en nu teruggeven, want als iemand met minder acteertalent en uitstraling als Pacino zo’n lang verloren liefde voortdurend op een voetstuk zou plaatsen, zou dat op den duur wel heel erg gaan irriteren. Manglehorn is als het ware het omgekeerde van Hal Ashby’s klassieker Harold and Maude (1971), waarin een depressieve jongeman zijn levenslust terugvindt bij een veel oudere dame. Hoewel minder boeiend is Manglehorn een oprecht klein drama over twee verloren zielen die je al het geluk van de wereld gunt.
 

11 juli 2016

 
MEER RECENSIES