****
recensie Marguerite
De illusie van een valse sopraan
door Suzan Groothuis
Niets is mooier dan je grote passie delen met publiek. Voor Marguerite, een dame op stand in het Parijs van begin jaren 20, is dat zingen. Overtuigd van haar talent besluit ze een carrière als operazangeres aan te gaan. Alleen zingt ze zo vals als een kraai.
Parijs, begin jaren 20. De film opent met een huiskamerconcert, georganiseerd voor een goed doel. Marguerite (Catherine Frot, The Page Turner), behorend tot de aristocratische klasse, is gastvrouw maar ook eregast van dit evenement. Op haar “society”-feestje gaat alle aandacht uit naar de muziek: klassiek geschoolde muzikanten begeleiden operatalenten op bekende composities van klassieke meesters. Marguerite, gehuld in extravagante outfit en getooid met pauwenveer, sluit het evenement af. Mozart zet in, Marguerite zingt. Waar eerder sprake was van betovering, is er nu gêne alom: de sympathieke dame zingt namelijk vals.
Aanslag op de oren
Voor Hazel, een jonge Parijse die alle kansen benut om als operazangeres bekendheid te krijgen, is het een bizarre vertoning. Voor journalist en schrijver Lucien Beaumont en kunstenaar Kyrill een manier om aan geld te komen. Van Beaumonts hand verschijnt een lovende recensie, waarin hij de unieke stem van de barones prijkt. In alle kranten afgedaan als schande (“pauvre Mozart!”) roemt hij Marguerite vanwege haar eigenheid. En Marguerites toegewijde butler Madelbos houdt haar grote droom in stand door haar juist alleen Beaumonts artikel te laten lezen.
Geïnspireerd en verlangend naar meer neemt Marguerite contact op met Beaumont. Wanneer hij regelt dat ze kan optreden voor publiek (een ludieke scène met een grote knipoog naar Dada) is het hek van de dam. Marguerite wil alleen nog maar optreden, tot weerzin van haar man Georges Dumont (André Marcon). Buiten het feit dat hun relatie al jaren in het slop zit en hij er een maîtresse op nahoudt, staat Georges het schaamrood op de wangen als hij Marguerites zangkunsten aanhoort. En hij is niet de enige: de gehele “high society” waaronder zij zich bevinden moet niets van haar valse kreten hebben. Maar niemand durft Marguerite te zeggen waar het op staat.
Op naar de top
Marguerite, sfeervol geschoten, ademt in alles het Parijs van de jaren ‘20 – denk aan kostuums, interieur en details als een Comoedia (in die tijd een bekend Frans tijdschrift voor kunst en cultuur). Gehuld in extravagante kostuums die zij verzamelt van beroemde toneelstukken laat Marguerite zich fotograferen door haar butler. Ze waant zich een ster, maar is het niet – en laat dit nou net de kracht van Giannoli’s film zijn. Het komische aspect zit hem in Marguerites performances – haar gekrijs zorgt letterlijk voor de hilarische noot. Je ziet het publiek onrustig schuifelen, gniffelen en weglopen, zonder dat Marguerite het doorheeft. Als kijker betrap je jezelf er op dat je ongemakkelijk op je lip bijt. Zelfs wanneer operaster Atos Pezzini (Michel Fau in een dik aangezette rol) aangetrokken wordt als zangdocent, is er geen verbetering zichtbaar.
Pijnlijke passie
Van een transformatie als in George Bernard Shaws’ Pygmalion is geen sprake. Een happy end, waarin het lelijke eendje transformeert tot een mooie zwaan, krijgen we dan ook niet voorgeschoteld. Want als Marguerite dan eindelijk de juiste noot gevonden heeft, volgt haar tragische lot.
Het is aan Catherine Frot te danken dat zij haar personage niet tot een karikatuur maakt. Haar Marguerite is een vrouw die leeft in eenzame passie en het liefst gezien wil worden. Als kijker weet je niet of je moet lachen of huilen als je haar ziet optreden, maar de blik in haar ogen verraadt genoeg als je Marguerite ziet kijken naar de lege, gereserveerde stoel van haar man voor haar.
Losjes gebaseerd op het leven van Florence Foster Jenkins, die onder de gelijknamige titel onder regie van Stephen Frears (met Meryl Streep in de hoofdrol) nog een release moet krijgen.
12 oktober 2015