****
recensie Metallica: Through The Never
Rocken op een Zwitsers legerzakmes
door Alfred Bos
Metallica paart de proto-metal van Black Sabbath aan het rocktheater van Alice Cooper en tilt het naar de 21ste eeuw met de spectaculaire 3D-concertfilm Through the Never.
Elvis Presley deed het, The Rolling Stones en Prince deden het en nu doet Metallica het: een concertfilm. Maar niet zomaar een concertfilm. Het optreden zelf loopt parallel aan een verhaallijn die zich buiten de concertzaal afspeelt. Daarnaast haalt de groep alles uit de kast om van de performance een evenement te maken. En dat alles is gedraaid in 3D. Eerlijk is eerlijk, Metallica: Through the Never is zonder twijfel de meest spectaculaire concertfilm die tot nu toe in de bioscoop heeft gedraaid.
Alles aan de film ademt ambitie. Het podium, ontworpen door de Engelsman Mark Fisher (hij werkte eerder voor Pink Floyd, de Stones, U2 en Lady Gaga), is het meest geavanceerde plankier waarop performers tot nu toe hebben gewerkt. Het is een Zwitsers legerzakmes, zoals gitarist en zanger James Hatfield het treffend omschrijft, waaruit allerlei decorstukken omhoog komen en weer verdwijnen. Er zijn vervaarlijke vuurstunts, er zijn Tesla- transformatoren waarmee een elektrocutie wordt gesimuleerd en ook Doris, de levensgrote Vrouwe Justitia van het …And Justice For All-album, doet een cameo.
Apocalyptische stadsjungle
Parallel aan het optreden voor zo’n 20.000 fans die rondom het legerzakmes zitten – de film werd gedraaid in Vancouver en Edmonton, Canada – verlopen de avonturen van roadie Trip (Dane DeHaan, bekend van de tv serie True Blood). Hij wordt erop uit gestuurd om een gestrande vrachtwagen te helpen en belandt in een apocalyptische stadsjungle, compleet met anarchisten, straatgevechten en onsmakelijke geweldsexcessen. Dat zijspoor is surrealistisch van toon en beïnvloedt op een magische manier het optreden van de band. Bovendien is er een gehaaide zogenaamde MacGuffin, een raadsel dat wel of niet wordt opgelost.
Regisseur Nimród Antal (Predators ) heeft de film gedraaid met 24 camera’s, waardoor er onvermijdelijk af en toe een paar cameramannen door het beeld lopen. Dat is volstrekt niet storend, want deze show van Metallica is één groot mediacircus waarin niet alleen het publiek in de concertzaal, maar ook de kijker in zijn bioscoopstoel volledig wordt ondergedompeld. De camera zit de band dicht op de huid, wat veel close-ups van verbeten gezichten oplevert, met de holenmens Robert Trujillo (bas) als grootste blikvanger. Bij hem steekt de frêle sologitarist Kirk Hammett af als een elfje-in-leer.
Visueel 3D-spektakel
De setlist van het concert biedt het beste uit de dertigjarige loopbaan van de groep. Sinds de oprichting opent Metallica zijn optredens met The Ecstacy Of Gold van Ennio Morricone (uit de film The Good, The Bad and The Ugly) en vervolgens gaat men min of meer chronologisch door de discografie, van de debuutsingle Creeping Death uit 1984, via de bekendste nummers van alle albums (met uitzondering van Load en St. Anger), om tijdens de aftiteling voor een lege zaal de fantastische instrumental Orion te vertolken.
Voor Metallica-fans is Through the Never verplichte kost. Maar naast metal van de bovenste plank biedt de film genoeg visueel 3D spektakel om niet-metal aficionados eveneens een welbestede anderhalf uur aan mediavermaak te laten beleven. De soundtrack is ook verkrijgbaar als dubbel-cd.
8 oktober 2013