Mommy

****

recensie  Mommy

Onvolmaakte drie-eenheid

door Suzan Groothuis

De verhouding tussen een moeder en haar moeilijk handelbare zoon komt op de proef te staan wanneer zij hem weer in huis haalt. Maar de tussenkomst van een buurvrouw biedt hoop op verandering.

Het is het Canada van 2015, waarin een nieuwe wet van kracht is: het direct laten opnemen van je kind, als blijkt dat die thuis onhandelbaar is en de zorg niet langer gewaarborgd kan worden.

Recensie Mommy

Instelling
In die wetenschap volgen we moeder Diane en haar vijftienjarige zoon Steve, die weer in huis wordt opgenomen nadat hij een tijdje in een instelling zat. De hulpverlener drukt haar nog eens op het hart dat haar kind onhandelbaar is. Maar de andere optie – overplaatsen naar een justitiële inrichting – wil Diane beslist niet.

De kijker volgt het tweetal in een poging er het beste van te maken. Steve, belast met een extreme vorm van ADHD en geweldsuitspattingen, en Diane, die er zo haar eigen manieren van opvoeden op na houdt. Al snel mondt de hereniging uit in oplopende spanningen en ruzies, maar desondanks houdt de spil – de onvoorwaardelijke liefde voor elkaar – stand.

En dan is er de plotse tussenkomst van een buurvrouw, de stille en emotioneel labiele Kyla. Wanneer zij Steve na een van zijn woede-uitbarstingen helpt, wordt zij als vanzelfsprekend in het moeilijke gezin opgenomen. Ondanks de zichtbare klassenverschillen – Kyla met haar goed verzorgde uiterlijk en achtergrond als lerares tegenover een grofgebekte en ordinair uitziende Diane – vinden ze steun bij elkaar.

Onmiskenbaar Dolan
Xavier Dolan, ook wel het Canadese wonderkind genoemd, imponeerde in 2009 op 19-jarige leeftijd met J’ai tué ma mère, waarin hij zelf de hoofdrol speelt en als jonge homoseksueel in de clinch ligt met zijn dominante moeder. Inmiddels heeft hij een indrukwekkend rijtje films op zijn naam staan; een trefzekere visuele stijl en complexe, emotievolle verhoudingen vormen zijn handelsmerk.

Zo ook in Mommy, misschien wel Dolans meest intieme project tot nu toe. Visueel opmerkelijk vanwege het kleine kader (1:1 aspect-ratio), met als gevolg dat je als kijker dicht op de huid van de personages zit. Die toch al zijn aangewezen op hun kleine wereld met elkaar. Maar laat dit dan wel een wereld zijn die geregisseerd is door Dolan en bijna uit zijn voegen barst van hysterie. Dialogen vol vuur, emotie en leven. De rond stuiterende, losbandige Steve, zijn net zo emotievolle moeder en de stille Kyla, die door al dat leven zelf weer tot bloei komt.

Recensie Mommy

Emotioneel overrompelend
Niet dat het een volmaakte drie-eenheid betreft, integendeel. Steve’s gedrag werkt als een katalysator voor problemen, ook al blijkt hij in zijn hart een goede jongen. Rekeningen stapelen zich op, zorgen nemen toe. Ieder voor zich doet zijn best om zich aan te passen aan het leven, maar vlucht er tegelijkertijd voor.

Sterke troef van de film zijn Antoine-Olivier Pilon en Anne Dorval (haar vierde optreden in Dolans films) in hun rollen van Steve en Diane. In al hun luidruchtigheid, eerlijkheid en liefde voor elkaar kunnen zij niet anders dan de kijker beroeren. Vreemde eend in de bijt is Kyla (Suzanne Clément, eerder in Dolans Laurence Anyways te zien), van wie je je afvraagt wat zij precies in het ontwrichte gezin te zoeken heeft. Haar rol wordt verder niet uitgediept, afgezien van haar band met het disfunctionele duo. Voor Steve en Diane lijkt dat echter niet uit te maken. Voor hen is Kyla een welkome afleiding, iemand die onpartijdig en onbevooroordeeld aan hun zijde staat. Want de onmacht, eenzaamheid en de letterlijke schreeuw om aandacht die boven alles uittorent, blijft na het zien van een emotioneel overrompelende, ruim twee uur durende zit op het netvlies gebrand.

 

12 november 2014

 

MEER RECENSIES