Red 2

***

recensie  Red 2

Voorzichtig met de handgranaten, schat

door Alfred Bos

Nadat de stripverfilming Red een verrassende hit werd, doen de gepensioneerde geheim agenten Frank en Marvin hun spyfi-parodie nog eens vet aangezet over. 

Ze zijn ontsproten aan het brein van de Britse stripauteur Warren Ellis: de gepensioneerde ‘dirty ops’ (vuile zaakjes) agenten Frank Moses (Bruce Willis) en Marvin Boggs (John Malkovich), door hun voormalige werkgever CIA aangemerkt als RED (Retired Extremely Dangerous) en derhalve rijp voor liquidatie. Geholpen door Victoria (Helen Mirren), ex-scherpschutter van de Britse contra-spionagedienst MI6, en haar vroegere geliefde, de Rus Ivan (Brian Cox), ooit KGB-agent, trotseren ze de Amerikaanse inlichtingendienst én het geboefte.

De laconieke Frank en de door LSD-experimenten volkomen geschifte Marvin debuteerden in stripvorm in 2003 en op het witte doek in 2010. Die zeer geslaagde rolprent werd een onverwacht succes en een nieuwe franchise was geboren. Het zal niet echt verbazen dat Red 2 minder overtuigt. De verrassing is er vanaf en de film gaat gebukt onder een ‘marketing scenario’: een Zuid-Koreaanse huurmoordenaar (gespeeld door de Koreaanse ster Byung-hun Lee) voor de Aziatische markt, plus uitstapjes naar Parijs, Londen en Moskou om de Europese kijker te prikkelen.

Recensie Red 2

Geniale gek-grollen
Was de eerste Red een eigenwijze, alternatieve satire op het genre van de spionagethriller, Red 2 is een actiekomedie voor de mainstream markt; met parodistische trekjes, dat wel. Het verschil wordt hoorbaar op de soundtrack. Red  had een geluidsband met sfeerrijke elektronica en het soort funky lounge muziek dat David Holmes aanleverde voor Out Of Sight en Ocean’s Eleven van Steven Soderbergh. Een track als Cissy Strut van The Meters is op Red 2 evenwel ver te zoeken, daar domineren de gezwollen orchestraties waarmee Hollywood haar drama pleegt op te vullen. Red was cool; Red 2 is lauw. Maar u raadt het al: in Amerika is de vervolgfilm goed ontvangen, veel beter dan Red dat via mondreclame een hit werd.

Los van die kanttekeningen weet tv-regisseur Dean Parisot een vermakelijke parodie op franchises als de James Bond-films of Mission Impossible neer te zetten. Een sterke cast helpt daarbij. Mary-Louise Parker waggelt als Franks vriendin Sarah met grote ogen door het alom aanwezige gevaar. Catherine Zeta-Jones speelt Katja, officier van de Russiche geheime dienst en een ex van Frank, wat goed is voor een aantal venijnige grappen van Sarah. En schurk du jour is ditmaal Anthony Hopkins die in zijn rol van de doorgedraaide wetenschapper Bailey zijn arsenaal aan geniale gek-grollen kan aanspreken.

Kolderieke hoofddeksels
Was Red  nog een aaneenschakeling van min of meer realistische scènes in de Verenigde Staten, ingeleid door ansichtkaarten, ditmaal flitst de handeling van land naar land en zijn de schietscènes nog meer over de top dan ze in de voorgaande film al waren. Ook de MacGuffin, het plotelement waar het verhaal om scharniert, is uitzinnig onrealistisch: een nucleaire bom van ‘rode kwik’, verborgen in de catacomben van het Kremlin. Daar steekt de presidentskandidaat met duister oorlogsverleden uit Red tamelijk gewoontjes tegen af.

Is dat alles een bezwaar? Niet echt, want het hart van Red klopt nog steeds in de tweespraak tussen de gortdroge Frank, zijn emotionele vriendin Sarah en de totaal paranoïde Marvin, wiens voorkeur voor kolderieke hoofddeksels in de allerlaatste scène een krankzinnige climax bereikt. Op naar Red 3.

 

22 juli 2013

 

MEER RECENSIES