Tu dors Nicole

***

recensie  Tu dors Nicole

Hoe geweldig om futloos te zijn

door Cor Oliemeulen

Het is veel te gemakkelijk om Tu dors Nicole een tikkeltje slaapverwekkend te noemen. Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel in dit Canadese opgroeidrama, maar juist daardoor weet het regelmatig op subtiele wijze de futloosheid van een generatie bloot te leggen.

In het vluchtige en opgefokte leven van dit nog prille millennium, waarin niets zeker is, lijkt het alsof steeds meer jongvolwassenen met hun ziel onder de arm lopen. Een dankbaar thema voor talloze filmmakers. Zo draait het bijvoorbeeld in Spring Breakers om stoere meiden die hun ultieme kicks zoeken met zon, zee, strand, drank en drugs, terwijl in het Griekse Attenberg twee vriendinnen in een bijna uitgestorven stadje niets anders kunnen verzinnen dan rare loopjes en de een de ander leert tongzoenen. Qua hoofdpersonage, sfeer en zwart-wit fotografie doet Tu dors Nicole ook enigszins denken aan Frances Ha, echter elk verveeld mens laat zijn eigen unieke verhaal schrijven.

Recensie Tu dors Nicole

Geen zin in experimenten
Het titelpersonage van Tu dors Nicole (Jij slaapt, Nicole) is veel te lamlendig voor thrill seeking of absurde experimenten. Daarvoor is het, hier in Quebec, ook veel te heet deze zomer. De ouders van Nicole (overtuigende rol van Julianne Côté) zijn op vakantie en zij past op het huis. Het zwembad moet af en toe chloor hebben, de planten water. Geen zin! Gelukkig arriveert haar nieuwe creditcard per post en kan Nicole samen met haar beste vriendin Véronique doen wat ze willen (naar IJsland bijvoorbeeld), in theorie althans. Lopend met hun fietsen aan de hand door een stuk ongecultiveerde natuur met op de achtergrond een batterij hoogspanningsmasten realiseren ze zich dat ze niet weten waarheen ze lopen.

Het is heerlijk om niks te doen of om dingen te doen die niet hoeven. Regisseur Stéphane Lafleur presenteert deze gemoedstoestand met enkele droogkomische fragmenten. Bijvoorbeeld als iemand tegen Nicole zegt dat je onvruchtbaar kunt worden als je zo dicht bij een actieve magnetron gaat staan. Nicole laat die opmerking even bezinken en schuifelt vervolgens langzaam nog dichterbij het keukenapparaat. Of als je ’s nachts heerlijk midden op straat loopt in het aangezicht van de maan, even denkt dat je wordt achtervolgd door een psychopaat, maar blijkt dat ook een baby de slaap niet kan vatten.

Recensie Tu dors Nicole

Slapeloze nachten
De uiterst sfeervolle cinematografie, met veelvuldig gebruik van natuurlijke lichtbronnen, creëert een heilspellende bijna-duisternis van Nicole’s slapeloze nachten en glijdt overdag geleidelijk van de zwoele nazomer naar de eerste voortekenen van de herfst. Hoe functioneel de cameravoering haar verveling illustreert, zie je aan de statische kaders waarin Nicole nooit het middelpunt vormt, maar net wel of net niet in beeld is – alsof ze zich unheimisch voelt in het huis van haar ouders.

Wanneer Nicole’s oudere broer met zijn rockband op bezoek komt, is de kalmte voorbij en de slaap blijvend verstoord. Het gezelschap wil een muziekalbum opnemen, wat de vriendschap tussen Nicole en Véronique danig onder druk zal zetten. Net als in het absurde en leukere Frank zoekt de band naar de juiste sound, maar meer dan een herhaling van eentonigheid voegt dit gegeven niet toe aan Tu dors Nicole van Stéphane Lafleur, die zelf in zijn vrije tijd actief is als singer-songwriter van de alternatieve folk/country band Avec pas d’casque. Wel memorabel is het tienjarige hoogblonde jochie Martin op zijn kinderfietsje. Hij is openlijk verliefd op Nicole en accentueert dit met zijn donkere, sensuele en beschouwende stem van een volwassen man. Onbetaalbaar.

 

3 augustus 2015

 

MEER RECENSIES