**
recensie Violet
Nauwelijks zichtbaar
door Ralph Evers
Violet bevindt zich als kleur aan de rand van het zichtbare spectrum. De grens tussen zien en niet zien. Een film die zich focust rondom wat getoond wordt en wat niet, wat zich tussen de regels bevindt en wat gezegd wordt. Een film over geweld, want violet en violent liggen dicht bij elkaar.
De film opent met een close-up van bewakingscamera’s. Jesse en Jonas, twee vrienden zijn in een winkelcentrum. Uit het niets wordt Jonas belaagd en doodgestoken. De 15-jarige Jesse is de enige getuige. Terwijl de omgeving op zoek is naar antwoorden, poogt Jesse zijn verdriet een plek te geven. Ook binnen hun vriendengroep zoekt men naar troost en steun. Dit valt hen allen zwaar.
Beeldtaal
Regisseur Bas Devos kiest bewust voor een stijl waarin beelden meer zeggen dan tekst. Hij laat zijn personages weinig spreken en wil vooral gebeurtenissen op een eigenzinnige manier tonen. Eigenzinnig in de betekenis van artistiek. Dit levert soms prachtige beelden op, zoals de camera die de BMX-crossers walsend achtervolgt.
Naarmate de film vordert volgen op deze mooi gevonden beelden verstilde shots. Huizen in een boven modale wijk. Huizen in het donker. Huizen. Tussen sommige scènes is er ineens iets van video-art. Met felle kleuren lijk je iets te ontwaren van een kernexplosie, een huis wordt weggevaagd, gevolgd door troebele beelden. Wat gebeurt daar? Refereert meest waarschijnlijk aan de weggeslagen vriend in Jesse’s leven. Het zijn deze creatieve vondsten die de film de eerste helft interessant maken.
De opvallende afwezige is de soundtrack. Voornamelijk zijn omgevingsgeluiden uitvergroot. Dit geeft een frisse feel. De enige muziek is tijdens een live-concert van blackmetalband Deafheaven. Ook weer een vondst die sprankelt. Geen gemakkelijke muziek, welk met een behoorlijk volume door de bioszaal knalt.
Verzanden
Maar na het concert, zo halverwege de film, komt er zand in de ketting. Niet alleen Jesse is op zoek naar betekenisgeving van het vreselijke geweld. Ook de film lijkt op zoek naar een vorm.
In een interview zegt de regisseur meer geïnteresseerd te zijn in hóe de beelden je raken, dan in wát er getoond wordt. De beeldtaal zou een diepere laag aan de kijker moeten brengen. Het thema van Violet zit aldus in elke scène doordrenkt. Dat begint al met de kille observatie van de moord. We zien dit gebeuren op een cctv-monitor, zonder geluid. We zien het in de handelingen en weinige woorden van alle nabestaanden. De ouders van Jonas die verstommen in een conflict.
Hierachter schuilt een idee van de regisseur: door Jesse en zijn omgeving te observeren toont hij wat zich lastiger laat zien, maar een sterkere kracht kent dan het geweld. Een geloof wellicht, dat mensen zich verbinden in wat ze niet doen, in plaats van wat ze begrijpen. Een idee wat Bas Devos de grote prijs op het Generation14plus van het filmfestival Berlijn opleverde, maar waar een nietsvermoedende bioscoopganger wellicht in verzandt.
2 november 2014