**
recensie Das Wochenende
Uitje zonder schwung
door Cor Oliemeulen
Een lid van de Rote Armee Fraktion weet zich na zijn vrijlating geconfronteerd met familieleden en vrienden. Psychologisch drama met een aardige setting, goede acteurs en onderhuidse spanningen had een beter lot verdiend.
Nina Grosse verfilmde Das Wochenende, de gelijknamige roman van Bernhard Schlink, de auteur van The Reader, waarvan ook een filmdrama (met Kate Winslet) is verschenen. De regisseur maakte eerder tv-films in haar moederland Duitsland, zoals een aantal afleveringen van de politieserie Tatort. In het begin van haar speelfilm merk je dat: een licht onheilspellende atmosfeer, alsof er elk moment een moord kan worden gepleegd.
Terrorist of revolutionair?
Dat is niet het geval, want de laatste dode viel meer dan achttien jaar geleden. Zoveel jaar later zien we dat de medeschuldige wordt ontslagen uit de gevangenis en wordt opgehaald door zijn zus, die blij en bezorgd is om hem weer te zien. De man heet Jens (Sebastian Koch, Das Leben der Anderen), een RAF-terrorist, al laat hij zich liever reactionair, of nog beter: revolutionair noemen. De Rote Armee Fraktion was een links-extremistische terreurorganisatie die vanaf de jaren zeventig in Duitsland verantwoordelijk was voor tientallen moorden, bomaanslagen en bankovervallen. Jens vindt nog steeds dat hij streed voor de goede zaak: het omverwerpen van de ‘kapitalistische staat’ en ‘het systeem’.
De zus van Jens heeft een aantal mensen uitgenodigd in haar weekendhuis. Dat klinkt gezellig, maar zal het niet worden. Onder het gezelschap bevinden zich een oude kameraad die al lang geleden zijn RAF-verleden heeft afgezworen en hierover een boek schreef, de man van zijn ex-geliefde die al even afkeurend over Jens praat en liever opschept over zijn zelfgemaakte truffels, en natuurlijk zijn oude vlam zelf. De volgende dag zullen zich nog twee kinderen melden. Een ieder kan zich uiten over een vervlogen politieke ideologie en de sociaalpsychologische gevolgen van verstoorde relaties en familiebanden.
Oude liefde
Das Wochenende is een typisch voorbeeld van een roman waarvan de vertelling minder werkt op het witte doek. Het filmverhaal kabbelt teveel voort zonder hoogtepunten, ondanks sfeervolle opnames, overtuigende acteurs en enkele mooie confrontaties. Tijdens zo’n reünie mis je intrigerende elementen zoals de schokkerige camerabeelden en de verpletterende uitsmijter van Festen (1998). Of recenter, de bijtend zure dialogen van August: Osage County (2013). Misschien had de regisseur de gereserveerde Duitse inborst wat moeten afschudden om haar rolprent meer schwung te geven.
In Das Wochenende is het wachten op Blauer Montag. Naast relationele problemen en wat gekibbel over wie Jens destijds heeft verraden en waarom, gaat het uiteindelijk om de vraag: zal de oude liefde opbloeien, of gaat die net als de film als een nachtkaars uit?
17 juni 2014