White House Down

***

recensie  White House Down

Wonderbaarlijke overlevingen

door Cor Oliemeulen

Met het verstand op nul, watjes in de oren en het op de koop toe nemen van alle wonderbaarlijke overlevingen heb je soms best een onderhoudend filmavondje met een Amerikaanse actiefilm die bol staat van politieke en militaire propaganda.  

De gewelddadige inname van het best beveiligde gebouw ter wereld blijkt dit jaar een bron van inspiratie voor twee filmmakers. Olympus Has Fallen van Antoine Fuqua verscheen in mei in de bioscoop en nu mag Roland Emmerich met White House Down  er een schepje bovenop doen. Qua kapitaalvernietiging is dat gelukt. Want de man die al in Independence Day (1996) het Witte Huis liet opblazen – toen door aliens, nu door paramilitairen – had maar liefst 150 miljoen dollar tot zijn beschikking. Net als in Olympus Has Fallen modelleert Emmerich in White House Down een nieuwe John McClane, de held van Die Hard (1988) die in zijn eentje tegen wil en dank zijn medeburgers moet zien te verlossen van het kwaad. De vraag die nu rijst: Wie is de nieuwe Bruce Willis?

De nieuwe Bruce Willis?
Gerard Butler doet het in Olympus Has Fallen lang niet onverdienstelijk, aanvankelijk als hoofd van de presidentiële veiligheidsdienst. Hij valt in ongenade nadat de First Lady omkomt bij een auto-ongeluk. Als enkele jaren later het Witte Huis wordt bezet door een groep meedogenloze Noord-Koreanen is hij er als de kippen bij om zich binnen te wurmen met als doel de president (en natuurlijk diens zoontje) te redden en op het allerlaatste nippertje te voorkomen dat Zuid-Korea en de VS van de wereldkaart zullen worden geveegd. Regisseur Antoine Fuqua begint veelbelovend met een zeer spectaculaire aanval. Echter zijn jammerlijke vervolg bestaat uit een orgie van ongeloofwaardigheid met veel bloederige agressie, veel te veel lijken en scènes waarin mensen door het hoofd worden geschoten. Tegen zo’n achtergrond kan zelfs de echte John McClane niet floreren.

Recensie White House Down

De andere kandidaat om Bruce Willis op te volgen, heeft meer geluk. Was Olympus Has Fallen met Gerard Butler, Morgan Freeman, Aaron Eckhart en Melissa Leo al gezegend met een topcast, in White House Down mag Channing Tatum zich omringen met Jamie Foxx, Maggie Gyllenhaal en James Woods. In tegenstelling tot Eckhart is Foxx een veel relaxtere Amerikaanse president. Hij heeft een boek over Nelson Mandela op zijn nachtkastje liggen, neemt kauwgom tegen de stress, zet eerst rustig zijn bril op voordat hij een terrorist doodschiet, trekt zijn gympies aan om sneller te kunnen vluchten én veroorlooft zich met permissie één keer het f-woord. De chemie tussen president en held in White House Down is beter, het verhaal en de actie minder onzinnig en een knipoog wordt niet geschuwd.

Roodwit hemdje
Natuurlijk is er maar één Bruce Willis, met alle bravoure en meligheid van dien. Channing Tatum komt het meest in de buurt. Hij éindigt in ieder geval als John McClane: gehavend en bebloed door de strijd, nat gesproeid door een sprinklerinstallatie en het gespierde lijf slechts gehuld in een wit hemdje, onder tromgeroffel en blazoengeschal opdoemend uit de rookpluimen, vol trots gadegeslagen door een ex-vrouw die niets liever wil dan onze nationale held in de armen sluiten om ’s avonds direct voor nageslacht te zorgen.

 

6 september 2013

 

MEER RECENSIES