****
recensie The World’s End
Zuipen voor de mensheid
door Wouter Spillebeen
Edgar Wright sluit zijn Cornetto-trilogie af met The World’s End: een passend einde voor drie fantastisch absurde komedies met Simon Pegg en Nick Frost in de hoofdrollen.
Twintig jaar geleden slaagden vijf vrienden er niet in een epische kroegentocht door alle cafés van hun dorp Newton Haven te voltooien. Gary King (Simon Pegg) kan de mislukking niet uit zijn hoofd zetten en verzamelt anno 2013 de oude bende om de tocht opnieuw te proberen. De desastreuze gevolgen van hun eerste poging liggen de vier andere drinkebroers (gespeeld door Nick Frost, Martin Freeman, Paddy Considine en Eddie Marsan) nog vers in het geheugen.
King heeft vooral moeite om Frosts Andy Knightly ervan te overtuigen dat het deze keer beter zal gaan. Dat blijkt niet het geval te zijn, aangezien een gevecht in de vierde kroeg de vijf vrienden doet realiseren dat de brave burgers van Newton Haven een voor een worden vervangen door autoritaire robots. Ze moeten vechten om te overleven, om de mensheid te redden en vooral om het laatste café – The World’s End – te bereiken.
Trilogie
Voor wie de cultklassiekers Shaun of the Dead (2004) en Hot Fuzz (2007) gezien heeft, gebruikt The World’s End een beproefde formule. De drie films vormen dan ook de door de fans benoemde Cornetto-trilogie. Elk van de films vertelt een absurd verhaal met een over-the-top plottwist en een terugkerend attribuut, je raadt het al, een Cornettohoorntje. Terwijl Shaun of the Dead en Hot Fuzz respectievelijk een zombiefilm en een politiefilm parodiëren, stort The World’s End zich op het sciencefictiongenre. Wright noemt het sociale sciencefiction in de traditie van de boeken van John Wyndham en Samuel Youd.
Vuistgemeen
Net zoals zijn voorgangers is The World’s End constant hilarisch en op het hoogtepunt ongemeen spannend en gewelddadig. Het vuistgemeen maakt een groot deel uit van de tweede helft van de film. Dat is niet gefilmd als een Bourne-film – met korte jumpshots en close-ups die een snelle en flitsende gevechtsstijl tonen – maar met langere en tragere bewegingen. De vijf drinkebroers zijn dan ook geen afgetrainde agenten, maar half zatte veertigers. Voeg aan dat uitstekende montagewerk toe dat de acteurs hun groeiende dronkenschap subtiel en correct spelen en de gevechten lijken meer op die in een kroeg rond vier uur ‘s nachts dan op een geregisseerde scène.
Onmisbaar
The World’s End sluit de fantastische trilogie af op een magistrale en passende manier, met een vuurwerk van blauw robotbloed dat alle kanten uit spat. Hoewel de drie films niet hetzelfde verhaal vertellen, kennen ze eenheid in cast, gevoel voor humor en personages. Simon Pegg omschrijft zijn personages als volgt: ‘Shaun (Shaun of the Dead) is een weinig gemotiveerde nietsnut en Nicholas (Hot Fuzz) is een veel te gemotiveerde werker. Kruis die twee en als synthese krijg je Gary (The World’s End), een veel te gemotiveerde nietsnut.’
De drie films zijn elk apart de moeite waard, maar de subtiele gelijkenissen, de terugkerende grappen en de evolutie maken van de Cornetto-trilogie een onmisbaar geheel. Te denken dat Nederland deze parel bijna niet te zien kreeg.
13 november 2013