****
recensie Zarafa
Aaibare aimabele langnek
door Ralph Evers
Vrij naar het waargebeurde verhaal over de eerste giraffe in Parijs. Met oog voor detail en liefde gemaakt.
Het verhaal wordt verteld door een dorpsoudste, die met houten poppen de kinderen vermaakt. Maki is samen met zijn vriendinnetje Soula geketend door de boosaardige slavendrijver, Moreno. Op een nacht ontdekt Maki dat de ketens te groot zijn en dat hij kan ontsnappen. Wanneer Moreno de achtervolging inzet weet Maki ternauwernood aan hem te ontsnappen en wordt hij gered door een giraffe. Moreno geeft niet op. Hij komt Maki op het spoor en schiet de giraffe, die Maki probeert te beschermen, dood. Dan springt een illustere vreemdeling, Hassan, tussenbeide. Maki belooft de stervende giraffemoeder dat hij voor haar kalf Zarafa zal zorgen.
Diepere lagen
Tegen de achtergrond van dit avonturenverhaal spelen thema’s als slavernij, oorlog, vriendschap, dierenliefde en vrijheid. Het belangrijkste thema lijkt het individuatieproces van Maki. De jongen op weg naar volwassenheid tegen een achtergrond waarin de wereld uit de onderdrukkende blanke slavendrijver emancipeert. Hassan, die als een vader voor Maki is, geeft hem de raad de sterren te volgen wanneer hij mocht verdwalen.
Een andere belangrijke rol in dit avontuur is voor Malaterre, een ontdekkingsreiziger. Hij verzorgt het noodzakelijke oriëntatiepunt. Malaterre is overigens een leuk gevonden naam: ‘mal à terre’, slechte grond. Hij verblijft dan ook het liefst in zijn luchtballon, van waaruit hij veilig overzicht houdt over de aarde.
Wanneer de baai voor Alexandrië belegerd is door de Turken, vraagt de Pasha van Egypte een gunst aan de Franse koning om hem te hulp te schieten. Als gift stuurt de Pasha een giraffe naar Parijs. Zo begint een vrolijk makend, doch onwaarschijnlijk avontuur over een giraffe, twee Tibetaanse koeien, Hassan, Malaterre en Maki in een luchtballon.
Progressief
Regisseur Rémi Bezançon heeft een goed gevoel voor subtiliteit en dosering. Hij weet de gevoelige snaar te raken, zonder te overdrijven. Dit deed hij eerder in het overtuigende familiedrama Le premier jour du reste de ta vie (2008). In Zarafa, zijn eerste animatiefilm, ontgint hij nieuw terrein op overtuigende manier.
De animatie doet denken aan een mix tussen Sylvain Chomets Les Triplettes de Belleville (2003) met de karakters van de Japanse animatiegrootmeester Hayao Miyazaki. Dit is niet heel gek, wanneer je weet dat Jean-Christophe Lie de grafische regie in handen heeft. Hij werkte eerder mee als animator aan Les Triplettes de Belleville. De afwisseling tussen de stijlen werkt goed. Tegen een prachtig getekende achtergrond komen de kleurrijk en simpeler getekende personages meer tot leven. Als een levend stripboek. Door in de personages de nadruk op emoties en persoonlijkheid te leggen en in de achtergrond de details, versterkt dit elkaar. De film weet zich te bevrijden uit de ketens van computeranimaties en 3D. In die vrijheid ontstaat een levendige film die voor jong en oud zeer te genieten valt.
6 oktober 2013