Ondertussen, op de redactie:
Gouden Palm voor geparfumeerde lucht
ALFRED:
Een vriendin van me is naar de sneak preview van The Assassin geweest en ze mailde me haar reactie: “Veel mooifilmerij, prachtige kostuums, landschappen, meer stilleven dan film. Onbegrijpelijk verhaal. Ik mis drama.”
Tja, The Assassin. De regisseur, Hou Hsiao-Hsien, wordt al jaren met lof overladen en beschouwd als een der groten. Deze film kreeg een Gouden Palm in Cannes het afgelopen jaar en overal lees ik 5-sterren recensies. Maar ik vind het vooral geparfumeerde lucht.
Er zijn een aantal verbluffend fraaie shots (b.v. de vallei die langzaam vult met mist, tegen het einde van de film), maar ben het helemaal met haar eens: aan het verhaal is nauwelijks een touw vast te knopen.
Bovendien (en dat is een persoonlijke tic van me): de man heeft geen oog voor continuïteit binnen scènes qua … natuur en seizoenen! Als een stel, volgens het filmverhaal, rond half maart om half tien ’s avonds uit een bar stapt en het is nog volop licht, dan moet ik lachen. En kastanjes bloeien in mei, niet in september. Die dingen dus.
Daar heeft The Assassin een paar treffende staaltjes van. Deze bijvoorbeeld, het duel in het berkenbosje:
Begint op een zonnige lentedag (let op de jonge, frisse blaadjes), maar tussenshots tonen kale boomtoppen en zijn overduidelijk in de herfst gedraaid. Daar let de met lof overladen regisseur niet op, want hij is enkel bezig met–schoonheid, wellicht. Mag hoor, maar blijf ook een beetje in de werkelijkheid. Dan wordt de schoonheid namelijk schoner.
Drama: ja, altijd lastig met die Chinezen, want ze hebben zo’n totaal andere psychologie. Zaken als ironie of onderbewustzijn zijn daar onbekend. Hebzucht, wraak en hang naar macht lijken de enige beweegredenen van de personages. Dat valt me iedere keer op als ik een Chinese film zie. Het lijken wel aliens. Ik hoop dat het komende Cinemasia Film Festival me op andere ideeën brengt.
Mijn conclusie: deze arthouse wuxia is arty farty for arty farty’s sake. Drie sterren uit beleefdheid, en dat handvol verbluffende beelden.
Het geestige is, Terrence Malick wordt mooifilmerij verweten. En deze man krijgt Gouden Palmen.
Rest de vraag: wat bezielt het internationale filmjournaille? Recenseren die de film of bespreken ze de naam c.q. de reputatie van de regisseur?
Ik denk dat ik het antwoord weet op mijn vraag uit de vorige alinea: het filmjournaille weet niet zo goed raad met exotische films uit niet-Westerse culturen en gaat van de wederomstuit hard klappen, want dat is altijd een goede reactie–bang als men is om voor dom te worden versleten. Want als ze eerlijk zijn, dan zijn ze als die vriendin en ik: ze snappen er ook niet veel van. Maar dat mogen de collega’s niet weten…
COR:
Ik begrijp je verbazing, ook ik vind de film behoorlijk slaapverwekkend en overgewaardeerd. Net als jij betrap ik recensenten, maar ook kijkers, er soms op dat ze elkaar fijntjes napraten. Dat alleen is natuurlijk al een verdienste: een film maken waarvan je weet dat iedereen vindt dat je hem wel goed móet vinden. Je zou bijna gaan twijfelen aan je eigen perceptievermogen…
In een interview zegt de regisseur dat hij met zijn relatief hoge budget deze prachtige locatie kon kiezen, en het moet gezegd dat de plaatjes van de natuur soms oogstrelend zijn.
De cinematografie binnenshuis is zoals we dat zien in zijn veel geroemde jaren 80-films: een tafereel wordt gefilmd vanuit een aangrenzende kamer. Wel origineel, maar dat maakt het allemaal een stuk afstandelijker vind ik. Of is dat juist de bedoeling?
Tussen de lang uitgesponnen scènes met inderdaad verdomd weinig gevoel voor drama en een tegenvallend plot zit je natuurlijk wel te wachten op wat martial arts van deze schone dame die The Assassin speelt. Maar meer dan enkele korte schermutselingen levert dat niet op. Wat natuurlijk in het genre ook wel weer origineel genoemd kan worden…en zál worden.
Ik ben benieuwd wat Suzan van de recensie bakt… :-)
10 februari 2016