Imagine Filmfestival 2017 deel 1
Bloederig zwart-wit en depressieve dates
door Bob van der Sterre
Dronken van VR-brillen of mensen die al plafondstarend langs je heen lopen. Bij Imagine weet je zeker dat er uit het fantasierijke vaatje wordt getapt. De films vereisen verbeelding en dat is maar goed ook want er is al genoeg drama. Maar: niet alle verbeelding is even sterk.
The Eyes of My Mother: Bloederig zwart-wit
In The Eyes of My Mother kijken we door de ogen van Francisca. Ze groeit op in een ietwat merkwaardig gezin. Moeder was ooit chirurg. Ze legt dochter uit hoe je ogen kunt verwijderen. Doet ze aan de hand van een koeienkop op de keukentafel.
De ellende begint pas echt als een vreemdeling voor de deur staat. Hij wil even bellen, zegt hij. Slaat vervolgens het hoofd van de moeder in. Vader komt thuis. Slaat de vreemdeling zijn hoofd in. Die leeft nog en wordt in de schuur opgesloten. Hij schreeuwt moord en brand. Vader tegen dochter: ‘Daar moet je iets aan doen.’ Dochter gaat met schaar en bandages naar schuur. Keert terug. ‘Daar zal je geen last meer van hebben.’
Paar jaar later. Volwassen Francisca. Pa is dood. Vreemdeling nog steeds geketend.
Ze moet nu alleen met het leven dealen. Valt niet mee want ze steekt zo ongeveer iedereen neer die voor haar voeten komt.
Een moeilijke film, deze debuutfilm van Nicolas Pesce. De film ziet er namelijk schitterend uit – deze zwart-wit-cinematografie heeft een visie. Het acteren is helemaal prima. Cinematografische verwijzingen (Vincent Price in House on the Haunted Hill).
Maar dat wordt allemaal besteed aan een ongelooflijk dom verhaal. Iemand die zinloze moorden pleegt is en blijft dubieus entertainment. Je kunt het verpakken als een portret van razernij, of wanhoop, of eenzaamheid, of verdriet, of depressie, of de hardheid van het Amerikaanse platteland, maar dat verandert wat mij betreft niets aan de inhoud.
Kaleidoscope: Depressieve date
In Kaleidoscope is ook iemand compleet in verwarring. Carl heeft Abby op bezoek in zijn arbeidersflat. Ze blijkt een dievegge en wil bij Carl haar slag wil slaan.
Een bericht op zijn antwoordapparaat laat zijn goede stemming als sneeuw voor de zon verdwijnen. Als hij later wakker wordt, vindt Carl het lijk van Abby in zijn badkamer. Wat is er in godsnaam gebeurd? Later staat ineens zijn moeder voor de deur terwijl hij Abby’s spullen in een zak aan het stoppen was.
Steengoed begin. Mooie shots van een charmeloze arbeidersflatwoning. Toby Jones als getroebleerde Carl. Sinead Matthews die met veel plezier ordinaire tante Abby speelt. Vermakelijke dialogen.
Dan gaat de film de duistere kant op. Ook prima. Maar wat volgt is een doolhof van verhaallijnen, reële en irreële werkelijkheden. Dat wreekt zich bij het plot. De film knipt zich uiteindelijk met een heggenschaar een uitweg uit het doolhof.
Deze film van Rupert Jones (broer van Toby) doet denken aan een andere film met Toby Jones: Berberian Sound Studio. Ook daar gaat de wereld van waanzin open, ook daar riep men al snel de naam David Lynch (die naam valt sowieso snel bij Imagine). Ook daar liep de film in het tweede gedeelte min of meer vast in zijn eigen onlogica. Deze film suggereert ook van alles over depressies en verwerken van je verleden maar is eigenlijk gewoon een thriller.
Las Tinieblas: Eenzaam in je hutje
In Las Tinieblas is het drama al gebeurd: dit is een post-apocalyptische maatschappij. Hoe? Dat wordt niet toegelicht. We zitten in een huisje in een bos en daar probeert een kerel te overleven. Hij neemt een paar mensen onder zijn hoede en… Wacht eens, waar kennen we dat van? Juist, van de vorige Imagine: The Survivalist.
Het in dit huisje wonende gezin bestaat uit vader, zonen Marcos en Argel en dochter Luciana. Er is een beest dat af en toe op de ramen en deuren loopt te rammen. Marcos keert na een jacht niet terug. ‘Het beest had hem te pakken’, zegt vader achteloos. Maar Argel vertrouwt zijn eigen vader niet meer.
De film van Daniel Castro Zimbrón mikt op de beklemmende sfeer van het moeten vertoeven in zo’n huisje. Dat komt wel over. Acteerwerk is ook prima – onder andere Brontis Jodorowsky (zoon van).
Omdat daar veel tijd aan besteed wordt, komt de film pas heel laat op gang. Het was vermoedelijk een prima film van een half uur geweest. Nu moet de film het hebben van zijn plot en dat is onbevredigend. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Er zijn vast critici te vinden die het ‘poëtisch en surrealistisch’ noemen, of ‘subtiel en sprookjesachtig’. Er is altijd wel een fraai adjectief te vinden!
Girl Asleep: Kloon van het zuiverste water
Greta is een veertienjarig meisje – helemaal klaar voor de puberteit. Maar ze is niet dol op de dingen van de puberteit: zich verzetten, meedoen met anderen, stoer zijn, feestjes bezoeken. Ze wordt geterroriseerd. Geen wonder, ze heeft een totaal gebrek aan identiteit.
Greta ontmoet Elliott. Vriendschap is geboren. Haar moeder organiseert een verjaardagsfeestje. Tijdens het feest komt ze terecht in een fantasiewereld waarin ze probeert af te rekenen met haar demonen.
Vermakelijke film. Over coming of age zijn al duizelingwekkend veel films gemaakt, maar vaak ontstellend saai. Dit is een vrolijke film vol subtiele visuele grapjes (denk aan Michel Gondry’s inventiviteit). Zoals vader die ‘even’ met moeder gaat overleggen, waarna een poster op de deur hangt met de tekst: 2 hours, 27 minutes, and 37 seconds later, en je ze nog steeds hoort schreeuwen. Zeer stijlvolle productie. Goede dialogen bovendien (was een toneelstuk).
Maar… dit is een Wes Anderson-kloon van het zuiverste water. Je herkent het al bij de eerste scène. Symmetrie. Droge, ‘awkward’ gesprekken. Actie op de achtergrond. Aparte karakters. Felle kleuren. Uitgestreken gezichtsexpressies. Tijdloos (hoewel toch altijd jaren zestig, zeventig). Indiemuziek. Fraaie decors. Ontluikende seksualiteit. Zachte overdrijving. Wie me niet gelooft: dit is de trailer.
Ironisch want destijds vond ik Wes Andersons The Royal Tenenbaums een matige Amélie-kloon. Godzijdank heeft hij zijn eigen stijl gevonden en inspireert nu dus zelfs anderen. Misschien gebeurt dat met Rosemary Meyers ooit ook nog.
18 april 2017