Imagine Filmfestival 2016: deel 2
door Bob van der Sterre
In dit tweede verslag herleeft de giallo, kun je tijdreizen met een romantische twist, huilen in een baan om de aarde, zien we een ontspoorde tragikomedie en een yakuzabaas als vampier.
Francesca: De giallo herleeft
Francesca is al vijftien jaar spoorloos. Haar ouders zitten depressief in hun villa verstopt. Ondertussen worden er mensen stuk voor stuk vermoord, en legt de moordenaar munten op hun ogen, naar een tekst van Dantes Goddelijke Komedie. De inspecteurs gaan op onderzoek uit en merken dat het met Francesca’s verdwijning te maken heeft.
Giallo’s (klik hier voor toelichting) zijn aan een revival bezig. Dat is geen wonder: visueel uitbundige bloederigheid, dat ligt helemaal in de lijn van de hedendaagse ‘style over substance’ cinema. Eerdere pogingen waren wisselend (een redelijk geestige parodie The Editor en L’étrange couleur des larmes de ton corps (geen giallo)). Berberian Sound Studio gaat over giallo’s maar is er zelf geen.
Dit is dan de eerste, echte neogiallo. En het is goed gedaan, heel erg goed zelfs, heel wat keren betrapte ik me erop dat ik niet doorhad dat ik een film uit 2016 zat te bekijken. De geweldige muziek, het dubben van de stemmen, de oude stijl camera’s, de nare moorden met dunne mesjes, de interieurs van oude huizen: aan alles is gedacht. Het vernieuwende zit hem in het recreëren van een genre dat allang niet meer bestaat (hield op in 1978), zoals The Artist min of meer de zwijgende film liet herleven. Knappe prestatie!
Synchronicity: Tijdreizen met romantische twist
Jim Beale weet een wormgat te maken. Hij doet een proef en vindt ineens een dalia. Die behoort aan Abby (Brianne Davis, een Jennifer Lawrence-lookalike) op wie hij een oogje krijgt. Hij twijfelt meer en meer aan haar goede bedoelingen want ze hoort bij de genadeloze investeerder Klaus Meisner (Michael Ironside). En zo begint het tijdreisgerommel.
Synchronicity (een SF-noir zogenaamd) begint veelbelovend, met veel oog voor details. Architectuur, muziek, rook, houterig acteerwerk: alles ademt de jaren tachtig. Het had een sf-film uit 1982 kunnen zijn (knipoog hier naar Blade Runner).
Lowbudget of niet, het eerste deel is sterk, maar dan komt de klad erin, oogt de film meer als een tijdreisfilm zoals een groepje enthousiaste filmstudenten die zou maken. Waar Time Crimes nog spannend is, Primer de hersens laat kraken, en Back to the Future gewoon entertaint, is dit vooral een poging-tot. Synchronicity had in absurdisme van alles kunnen proberen maar blijft jammer genoeg aan de veilige kant.
Project-M: Huilen in een baan om de aarde
De toekomst. Dankzij een overschot aan zoet water is Quebec een superstaat die mensen de ruimte instuurt, naar Mars, en, wie weet, naar Jupiters maan Europa. Vier astronauten gaan een jaar rond de aarde cirkelen om te oefenen. Maar de situatie verandert als er hommeles is op aarde.
Een interessant gegeven (een soort Das Experiment in de ruimte). De film had het misschien in zich om een meesterwerk te kunnen worden. Maar dat is een brug te ver voor deze film van debutant Eric Piccoli. Hij wilde een psychologische SF-film maken. Maar zoals zo vaak in films of boeken waar psychologie de hoofdmoot speelt: die is erg eenzijdig, dramagericht.
Nu verzanden heel wat scriptkansen in tranendalen. Een voorbeeld is hoe de karakters worstelen met hun persoonlijk leed maar zich nauwelijks lijken te verwonderen over de meest schokkende wending van het verhaal, wat heel ironisch is voor een film die juist mikt op een psychologische invalshoek. Dáár lag het drama. Het professionalisme van deze astronauten is bovendien tamelijk twijfelachtig. Er zijn nog een paar potsierlijke scriptwendingen (de vondst op Europa, hoe komen ze erop) maar eerlijk is eerlijk, er staan ook een paar interessante filmmomenten tegenover – met name een is erg fraai – die we hierbij niet zullen verklappen.
The Rotten Link: Schokeffect laat vermakelijke tragikomedie ontsporen
Roberta en Raulo, broer en zus, leven in een plattelandsdorpje onder de hoede van moeder Ercilia. Ercilia is de enige op wie de rest van het dorpje geen vat kan krijgen. Toch is ze belangrijk. Raulo levert hout en Roberta is de dorpshoer.
Alles gaat tegenwoordig door voor zwarte komedie. En het is aan het begin inderdaad op een wrange manier geestig. Hoe Roberta de hoer is voor het hele dorp: een grappig gegeven. Maar dan ontspoort de film totaal via choquerende thema’s (incest, verkrachting) in een slasherfilm met spijkerhard geweld. Doet denken aan hoe From Dusk Till Dawn ontspoorde.
Het is zo zonde omdat de outcast-familie echt een mooi geschetst portret is – en moeder Ercilia een interessant en mysterieus karakter. Valentín Javier Diments lichtvoetige stijl schetst dan nog een fraaie film over een micromaatschappij met dezelfde platheid en ongein als in ‘de echte wereld’. Zijn film valt jammer genoeg plat op zijn kont – tenzij je natuurlijk een als zwarte komedie vermomde slasherfilm erg waardeert.
Yakuza Apocalypse: Vampieren en yakuza gaan lastig samen
Een yakuzabaas is niet voor niets overwinnelijk: hij is een vampier. Hij heeft een rechterhand, Kageyama. Maar dan komen ze de vampierendoder tegen. En de baas geeft de vampierenkrachten door aan Kageyama. Kan hij zijn krachten beheersen?
Bij Takashi Miike weet je het nooit. Zijn oeuvre is hit and miss. En ook Yakuza Apocalypse is een beetje een lastige film. Vampierenyakuza, echt? Een los vampierenhoofd dat iemand anders in de nek bijt? Een menselijke schildpad? Criminelen onder de duim houden via een breiclubje? Een man met kikkerhoofd als supervechter? Dat kan alleen maar bij Miike voorkomen.
Veel bloed, veel doden, veel gewonden, veel bizars, maar na een half uur gaat het vervelen. De Miike- of goreliefhebber zal juist op de wenken bediend worden. Af en toe inderdaad een leuk grapje: ‘Bloed van yakuza is vies en heeft weinig voedingswaarde.’ Maar door de bank genomen kun je stellen dat vampieren en yakuza lastig samengaan.
25 april 2016