Verslag LIFF 2014: Deel 1
door George Vermij en door Suzan Groothuis
In ons eerste deel aandacht voor een complexe band tussen bewaker en gevangene in Camp X-Ray. Een postapocalyptische tocht in The Well. Kat-en-muisspelletjes tussen een Israëlische geheim agent en een Palestijnse informant in Bethlehem. En surrealistische relatietherapie in The One I Love.
The Well (2014, Thomas S. Hammock)
Water en hoop
The Well is het zelfverzekerde debuut van production designer Thomas S. Hammock dat ondanks wat schoonheidsfoutjes laat zien dat deze regisseur wel wat in zijn mars heeft. De film speelt zich af in een grimmige toekomst waar het niet meer regent. In een dor woestijnlandschap probeert de jonge Kendal te overleven door water te zoeken. Zij zorgt ook voor een zieke bedlegerige vriend. Al snel moet zij het opnemen tegen andere dorstige overlevers en tegen een sinistere groep die zich al het water toe-eigent.
Hammock hanteert herkenbare elementen die je kent van postapocalyptische films zoals The Road (2009) of de serie The Walking Dead. Ook in The Well is niemand te vertrouwen en is de mens voor zijn medemens een genadeloze wolf. Ondanks het lage budget weet Hammock een nare sfeer neer te zetten door een goed gebruik van het Amerikaanse woestijnlandschap en mooie weidse shots. Het acteerwerk is niet altijd even sterk en de dialogen soms houterig, maar actrice Haley Lu Richardson is overtuigend als een overlever met een moraal en een kwetsbare vechtersbaas. Haar rol doet denken aan de vindingrijke Jennifer Lawrence in Winter’s Bone (2010) die ondanks onoverkomelijke tegenslagen doorvecht. Na het zien van The Well vraag jij je als kijker al snel af wat Hammock zou maken met een groter budget. (GV)
Camp X-Ray (2014, Peter Sattler)
Afstand en nabijheid op Guantanamo
De jonge soldaat Cole (Kristen Stewart, Twilight, 2008), Clouds of Sils Maria, 2014) komt als nieuwe bewaker aan op Guantanamo Bay. Al snel wordt ze opgenomen in het harde regime. Ze moet zo min mogelijk contact met de gedetineerden aangaan en ervoor waken persoonlijk te worden. Want dat kunnen ze alleen maar tegen je gebruiken.
In eerste instantie volgt Cole netjes haar orders op, totdat ze gedetineerde Ali (Peyman Moaadi: A Separation, 2011) ontmoet. Niet dat hun eerste contact vlekkeloos verloopt: integendeel. Maar wanneer Ali na een niet zo’n fijn incident bestraft wordt, ziet Cole de inhumane kanten van haar werk. Geleidelijk aan ontstaat er een band. Ali, een man die alles verloren heeft en zich afvraagt wat de zin van zijn leven is. En Cole, een soldaat die iets zinnigs wil doen in haar leven en, naar haar collega’s zeggen, moet babysitten op een stel schapenherders.
Dankbaar is het werk niet. Het draait om vaste, kille routines. Naarmate Cole emotioneel meer betrokken raakt bij Ali, stelt zij zichzelf en haar collega’s kritische vragen ten aanzien van humaniteit en onschuld. Maar daarmee brengt zij ook haar eigen positie in gevaar.
Kristen Stewart, die met deze film definitief haar Twilight-imago van zich afschudt, en Peyman Moaadi overtuigen in hun kwetsbare band. Hij gedwongen tot gevangenschap, zij tot het opvolgen van orders. Op integere wijze toont debuterend regisseur Peter Sattler hoe twee mensen ondanks hun tegenstellingen nader tot elkaar komen. Zonder de emotie er te dik bovenop te leggen: daarvoor zijn het spel van de verbeten Cole en de provocerende, maar uiteindelijk naar aandacht zoekende Ali te subtiel. Want de kijker voelt de menselijkheid waar beiden zo hard naar op zoek zijn. (SG)
Bethlehem (2013, Yuval Adler)
Heulen met de vijand
Bethlehem laat op overtuigende wijze de complexiteiten van het conflict tussen de staat Israël en de Palestijnen zien. De film richt zich op de jonge Palestijnse informant Sanfur. Hij is een grillige persoon die opkijkt naar zijn broer die aanslagen leidt tegen de joden. Sanfur heeft echter ook een bijna vaderlijke band opgebouwd met de Israëlische inlichtingenofficier Razi. Na een zelfmoordaanslag heeft Razi het gemunt op Sanfurs broer en probeert hij te achterhalen waar die zich schuilhoudt.
Bethlehem wisselt dit af met een verhaallijn waarin getoond wordt hoe verschillende Palestijnse facties concurreren met elkaar en verschillende belangen nastreven. Sanfur valt geleidelijk aan tussen het wal en het schip van het bloedige conflict. Bethlehem is op zijn sterkst op de momenten waarin getoond wordt hoe elke partij gebruik maakt van vieze methoden en het uiteindelijke niet al te nauw met de moraal neemt. Ondanks dat vallen er aan alle kanten slachtoffers, zonder dat er sprake is van enige vorm van vooruitgang. Daarmee lijken de partijen ondanks hun religieuze verschillen verdacht veel op elkaar. (GV)
The One I Love (2014, Charlie McDowell)
De ideale partner
Het echtpaar Ethan en Sophie verkeert in crisis. Hun therapeut ziet maar één uitweg en dat is een idyllisch uitstapje naar een vakantiehuis dat hij van harte aanbeveelt. Want, niet onbelangrijk, dat heeft eerdere stelletjes gered van hun relatiecrisis.
Wanneer Ethan en Sophie er aankomen, lijkt het verblijf te mooi om waar te zijn. Check die prachtige tuin en hip ingerichte woning met platenspeler! Tot hun verbazing is er ook nog een gastenverblijf, waar hun uitgedoofde romances weer gaan gloeien. Maar dan doen Ethan en Sophie een schokkende ontdekking, die hun romantisch bedoelde uitje op zijn kop zet.
The One I Love houdt midden tussen komedie en jawel, sciencefiction! Origineel en verfrissend (denk aan Charlie Kaufmans scripts voor films als Eternal Sunshine of the Spotless Mind, 2004), maar naar het einde toe wel verwarrend. Acteurs Mark Duplass (die samen met zijn broer de film produceerde en eerder te zien was in LIFF-vertoning Safety Not Guaranteed, 2012) en Elisabeth Moss (Peggy uit de serie Mad Men) zijn goed op elkaar ingespeeld en weten vooral in het begin voor komische noten te zorgen. Vanaf de tweede helft wordt de toon serieuzer en het script vager. The One I Love mondt uit in een soort comedy meets drama meets thriller meets sciencefiction. Een beetje teveel van het goede dus, maar vooralsnog een film die met zijn creatieve thema wel blijft hangen. (SG)
6 november 2014