Ondertussen, op de redactie:
Amerikaanse cultuur in de ban
RALPH:
Net terug van Sieranevada. Wat een topfilm! Onwijs genoten, ook het eerste halve uur kwam ik prima door. De humor, het drama, het is zo ontzettend echt. Het had met een paar detailverschillen m’n eigen familie kunnen zijn (al wordt daar helaas nauwelijks tot nooit intellectueel of dwars gedacht).
Wat me écht onwijs veel plezier deed, was dat ‘Errors of my way’ van Wishbone Ash op de radio voorbijkwam. Wat zijn de ‘odds’ dat je dat geweldige nummer ooit in een film hoort?!? En dan nog wel in een Roemeense arthouse. HA! Tof!
En mooi geschreven Bob, een film tussen antispeelfilm en minimalistische arthouse. Inderdaad, het was heerlijk naturel. Ik merk dat ik daar de laatste tijd erg veel behoefte aan heb.
Tevens goed begin van dit jaar met Poesia sin fin, The Handmaiden en nu Sieranevada. Ben benieuwd wat voor moois er nog meer komen gaat.
ALFRED:
The Happiest Day in the Life of Olli Mäki!
Mijn favoriet van dit jaar tot nu toe. Ben ook erg blij met The Handmaiden.
Errors of My Ways, total classic. En nogal verrassend inderdaad, om die in zo’n film tegen te komen.
Kan het niet laten, moet gelijk The King Will Come horen. Dank, Ralph. Goed om Wishbone Ash weer eens uit de kast te trekken.
Philip K. Dick ergerde zich indertijd ook al aan de nepwereld waarin hij leefde en wij leven inmiddels in de wereld van Philip K. Dick, dus die behoefte aan naturel kan ik me heel goed voorstellen. Ik citeer bijna dagelijks de vader uit Ozu’s Early Summer: het zijn de nutteloze dingen die het leven glans geven.
Gisteren American Honey gezien. Als ik daar over los ga … Easy Rider it ain’t.
Sta op het punt om eigentijdse Amerikaanse film (en Amerikaanse cultuur in het algemeen) in de ban te doen. Ik merk dat het verloederend werkt op mijn gemoed en dat kan ik missen als kiespijn. Hebben de yanks het toch voor elkaar gekregen dat ik een mentale muur wil bouwen :)
RALPH:
Die hele plaat, Argus is geniaal. Wel de plaat, niet de cd, waar ze dat vreselijke bonusnummer aan geplakt hebben.
En ja, The Happiest Day in the Life of Olli Mäki vond ik ook erg goed. Zeker gezien de climax.
En ja, Amerikaanse cultuur. Ik loop altijd hopeloos te blunderen bij filmquizzes, want ik lees mijn literatuur Duits of Russisch, zie mijn films over het voormalige IJzeren Gordijn, luister mijn rock uit de jaren 70 en bekijk mijn kunst liefst surrealistisch.
BOB:
We zijn best tevreden over de start van 2017 zo te zien. Ik was enthousiast over de serie Generatie B – slordig uitgevoerd maar in elk geval een keer iets grappigs over de tijd waarin wij leven. The Handmaiden komt nog.
Dank voor de link. Ken deze muziek niet maar ja, ik weet nagenoeg niets van rock. Als het om rock gaat, gaat bij mij de voorkeur uit naar jazzrockbands als Potemkine. De ‘zwarte muziek’… Ik groeide op met Surinaamse vriendjes in de breakdancetijd – daar zal het wel van komen.
Anyway, van Sieranevada naar Amerikaanse cultuur in de ban doen… That escalated quickly, haha! Maar je hebt een punt, Alfred. Is iets in de mode (film noir, screwball comedy, rampenfilm, superheldenfilm) dan word je eronder bedolven. Kort daarvoor zou je nog door producers zijn uitgelachen als je dat had voorgesteld.
Toch komt die Amerikaanse cultuur ook soms zelf met geweldige antwoorden op zijn eigen beperkingen. Robert Altman met The Player. Orson Welles met Citizen Kane. Wall Street. All the President’s Men. The Wire.
Maar toch, geef mij ook maar Frankrijk. Dus mooi moment om even stil te staan bij het heengaan vorig jaar van mijn Franse stripheld Marcel Gotlib, in de schaduw van andere seventies-groothelden. Hij heeft fantastische parodieën op rockcovers gemaakt, zullen jullie wel aanspreken.
België is ook goed bezig. Ik ga zo een stuk schrijven over Rinus van de Velde, de zoveelste getalenteerde Belg. In voetbal hebben ze al de nieuwe Bergkamp. Waar gaat het heen?
ALFRED:
Naturel versus nep. Natuurlijk versus artificieel. Inhoud versus junk.
De eigentijdse cultuur uit Amerika is junk, althans zo beleef ik het. Bob, je noemt aan aantal voorbeelden van Amerikaanse uitingen die hun eigen cultuur kritisch tegen het licht houden. Allemaal rake voorbeelden, alleen: ze zijn van iets of veel langer geleden. Het operationele woord is ‘eigentijds’.
Ik maak overigens graag een uitzondering voor Lana Del Rey (nieuwe single is weer fantastisch) en James Ellroy. Del Rey verklankt een fantasie-Amerika waarin The Beatles nooit gebeurd zijn en Elvis Presley nog steeds leeft; Ellroy is de felste criticus van de ‘Amerikaanse droom’ (lees zijn American Tabloid er op na, of nog beter: Perfidia) en liefhebber van Duitse romantische muziek, van Beethoven tot Brahms. Hij leeft in zijn hoofd, net als Del Rey. Ze staan buiten de mode en creëren hun eigen wereld. En hebben daar nog succes mee ook!
Wist niet dat Gotlib was overleden. Zijn appelgrappen met Newton staan me nog helder voor de geest.
En de Belgen zijn ons niet alleen met film, bier en voetbal vooruit–ook met strips. Maar wij hebben dance!
BOB:
Je hebt een punt, Alfred. Aan de wurggreep van het grote geld ontsnapt bijna niets in de cultuur. Het punt is denk ik ook dat satire het zo lastig heeft (ook bij ons). Commercieel niet interessant. Liever (weer) een drama, actiefilm, fifty shades purple, enzovoort. Amerika zou zijn eigen Generatie B kunnen gebruiken.
Maar het is denk ik wel van alle tijden. Altman had in zijn tijd bijvoorbeeld net zoveel last van die commercie. Toen hij ‘moeilijke films’ maakte, beschouwde men hem als een paria. Toen hij weer succes had met The Player en Short Cuts deden dezelfde filmbonzen weer alsof ze zijn beste vriend waren. Schaamteloos! Over The Player zei hij trouwens: ‘It’s much uglier than I portrayed it.’
RALPH:
Film lijkt al langere tijd vooral ter escapisme te dienen, of entertainment. Is het niet mooi om soms andermans leven in te stappen en je te herkennen in diens leven, of blij te zijn dat je in een deel van de wereld leeft waar je veilig zit? Dat doet Sieranevada, een familie in Roemenië met… Verdomd! … eenzelfde familiedynamiek als ik ken. Zo bekend en ook: zo ver weg. We zijn als mens uniek en uniform, een paradox die maar lastig is… in deze narcistische tijden ;)
28 februari 2017