Top 3 2013

Top 3 2013

Recensenten van Indebioscoop bespreken hun drie favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Ook vallen er enorme missers te noteren. Hier volgt het laatste deel.

DEEL 7: Alfred Bos

Zijn er trends of ontwikkelingen aan te wijzen? Mij is het volgende opgevallen. De blockbuster is dood, maar nog niet begraven; het begint derhalve bedenkelijk te meuren in de multiplexbioscopen. De stoere mannenfilm, type Stallone of Schwarzenegger, houdt zich alleen middels de rollator staande; wordt binnenkort afgevoerd naar de dependance der computergames.

Shokuzai

Het zijn gouden tijden voor de animatiefilm en de documentaire. En voor de tv-series. En voor de Aziatische film (Zuid-Korea, Japan, China, Thailand, India), waarvan we in Europa veel te weinig zien. Eigenlijk voor alle genres die tot voor kort door Hollywood naar de marge werden gedrukt. 3D is de oplossing niet, het succes van Gravity  ten spijt. Wanneer de techniek de film overtreft, heeft de regisseur iets niet goed gedaan. Op de valreep zette Lars von Triers Nymph()maniac  een trend voor het nieuwe jaar: na vinyl is nu ook het schaamhaar terug.

La grande bellezza
Achteraf kon je op je klompen aanvoelen dat Paolo Sorrentino nog eens een meesterwerk zou maken, na met L’Uomo in Più, Le Conseguenze dell’Amore  en Il Divo  een crescendoreeks met topacteur Toni Servillo te hebben afgeleverd. Dat meesterwerk is La Grande Bellezza, een overrompelende bepiegeling over de leegte van het bestaan, die zowel qua vorm, inhoud als kwaliteit verwijst naar de meesters van de Italiaanse cinema. Het is de terechte verrassingshit van het najaar en dat succes toont eens te meer aan dat er een publiek is voor Europese mainstream-films die draaien om sfeer en personages, niet om plot en knaleffecten.

Shokuzai
In de oorspronkelijk door Kiyoshi Kurosawa voor de Japanse televisie gemaakte miniserie (lengte: vierenhalf uur) Shokuzai  zijn plot en karaktertekening perfect in balans. De psychologische thriller rond vier jonge vrouwen, die als schoolmeisjes werden geconfronteerd met de moord op een klasgenootje, concentreert zich op de vraag hoe om te gaan met het onbevattelijke. Vijftien jaar later worden hun levens nog steeds op onzichtbare wijze gestuurd door het dramatische voorval. De moeder van het vermoorde meisje zoekt hen vol verwijten op, maar ziet zich in de climax geconfronteerd met haar eigen keuzes uit het verleden. De ontknoping van deze geslaagde boekverfilming is subtiel en rauw tegelijk. De bioscoopvertoning was volkomen verdiend.

Trance
In het genre van de gelikte actiethriller spant Trance de kroon. Danny Boyle spint een web van bedrog en tegenbedrog, dat zo ongerijmd is dat veel kijkers al na een half uur de draad kwijt zijn. Maar alles klopt in deze visueel uitbundige film, die op surrealistische wijze speelt met werkelijkheid en fantasie. Hele stukken van het filmverhaal spelen zich af in het hoofd van de protagonist, wiens gedachten evenwel geraffineerd worden gemanipuleerd. Het spel met bewustzijn is nog subtieler dan in Christopher Nolans Inception  en heeft een geschoren schaamstreek als beslissend plotelement. Doyle draaide Trance  als tussendoortje, maar het is een chef d’oeuvre.

Miskleun van het Jaar
Boven is het stil
Maken reputaties onkwetsbaar? Nanouk Leopold, gelauwerd voor haar arty vrouwenfilms, werkte op uitnoding Gerbrands Bakker internationaal geprezen roman om tot filmscript, al had ze nog niet eerder een boek bewerkt tot scenario. Aanvankelijk bedankte ze voor de rol van regisseur, deed het vervolgens toch, maar besloot uiteindelijk haar script te negeren en al improviserend te werk te gaan. Dat wijst op verwarring.

Van Bakkers geserreerde roman, die uitblinkt in evocaties van het Hollandse polderlandschap, blijft over een binnenhuisdrama rond zwijgzame homo’s in ontkenning. Leopold begrijpt niets van mannen, homo of hetero. Wat een treurnis. Maar bekroond in Los Angeles en Chicago.

  

24 december 2013 

DEEL 1

DEEL 2

DEEL 3

DEEL 4

DEEL 5

DEEL 6