Film Fest Gent 2016 – Epiloog

Film Fest Gent 2016
Epiloog

door Wim Meijer

De 43e editie van het Film Fest Gent is ten einde. Gisteren won A Quiet Passion de prijs voor beste film. Die zagen we helaas niet, wel die andere (Sunset Song) van Terence Davies. Zal je net zien. Home mocht de prijs voor beste soundtrack in ontvangst nemen, een Vlaamse productie met inderdaad een uitstekende score.

A Quiet Passion

We moeten Film Fest Gent complimenteren met de selectie films. Het aanbod was van hoge kwaliteit, zonder de gebaande paden te volgen. Men bood een mooie mix van succesvolle films op andere filmfestivals, goede drama’s van eigen Belgische bodem, Japanse pareltjes en Scandinavische speelfilms. Als we sterren zouden geven, lag het gemiddelde rond de vier.

Niet alles was top geregeld. Punctualiteit is niet de sterkste kant van de organisatie, met films die gerust vijf tot tien minuten later beginnen dan aangekondigd, zonder opgaaf van reden. Op zich geen punt natuurlijk. Tot de organisatie in haar oneindige wijsheid besluit een persvoorstelling onaangekondigd een half uur te vervroegen. Kom je daar aan om tien uur ‘s ochtends, met je Duvel-kater, is die film al een half uur bezig. Niet ideaal. En helaas geen uitzondering. Constant werden voorstellingen verplaatst, verwisseld of gecanceld. Ook zagen we een verkeerd ingeladen Duits-Oostenrijkse film zonder ondertiteling. Duits is geen punt, maar dat taaltje is echt niks van te maken.

Ondanks bovenstaande kanttekening moet gezegd dat het Film Fest Gent een groot succes was. Hieronder nog twee stukjes om het af te leren. Gent, tot volgend jaar.

Harmonium

Harmonium
Harmonium is het type film dat alleen maar in Azië gemaakt kan worden. Psychologische thrillers van het hoogste niveau, met vaak bizarre plotwendingen en goed uitgewerkte wraakmotieven.

Op het eerste gezicht lijkt er niet zoveel aan de hand als Yasaka aanklopt bij zijn oude vriend Toshio. Hij komt net uit de gevangenis en zoekt werk en onderdak. Toshio voelt zich schuldig dat hij zijn oude vriend niet heeft bezocht in de bak en geeft hem voedsel en een slaapplek. Naarmate de tijd vordert ontwikkelt Yasaka gevoelens voor Toshio’s vrouw en leert hij hun dochtertje harmonium spelen.

Harmonium zit vol met mooie dialogen over vergeving, schuld en wraak. Met name de scène waarin Yasaka zijn hart uitstort over de reden waarom hij in de gevangenis terecht kwam is indrukwekkend. Maar het gaat fout. Yasaka is een eersteklas psychopaat.

Soms zijn films in Azië in staat om het publiek te laten sympathiseren met dat soort types. Denk aan I Saw the Devil. Harmonium is subtieler, veel subtieler, en toont de yakuza die het gezin langzaam ontwricht. Fijne, nare, persoonlijke film.

Neruda

Neruda
De Chileense meester Pablo Larraín is terug met wederom een politieke film, na NO – ook met Gael García Bernal. Larraín en zijn grotendeels vaste cast en crew overtreffen zichzelf met Neruda, waarin een rechercheur, aangesteld door president Videla zelf, achter de Chileense dichter en politicus Pablo Neruda aan gaat, omdat hij zich bij de communisten heeft gevoegd en kritiek heeft op de president.

Een kat-en-muisspel volgt, waarbij de dichter het tempo bepaalt. Rechercheur Oscar Peluchonneau zet driehonderd agenten op de zaak, maar is steeds een stap te laat. Een van de redenen is de immense populariteit van Neruda, die zich constant geholpen weet door het volk. Het maakt hem arrogant, hij waant zich onsterfelijk. Hij laat een spoor van kruimels na: een politieroman op elke plek waar hij is geweest. Spanning gegarandeerd, natuurlijk.

De regering begint een lastercampagne, die regelrecht faalt. Communist of niet, de gedichten van Neruda leven onder de bevolking en geeft hen hoop in bange tijden. Terwijl Videla en Pinochet een schrikbewind voeren, leest de bevolking Neruda’s poëzie. Net als in NO focust Larraín nauwelijks op de gruweldaden die het land teisterden, maar juist op de personages. Voeg daar de fantastische voice-over van Peluchonneau aan toe, meer lens flares dan in de gemiddelde Michael Bay-film, een hoop komedie en intieme, persoonlijke portretten en het resultaat is een hele fijne film die het goed zal doen in de race voor de Oscar voor beste buitenlandse film.

22 oktober 2016

 

DEEL 1

DEEL 2

DEEL 3

DEEL 4

 

 

MEER FILMFESTIVALS