IDFA 2017 – Deel 2

IDFA 2017 Deel 2:
Flamenco, punk en milieuactivisme 

door Suzan Groothuis

InDeBioscoop blikt terug op drie uiteenlopende documentaires: van improvisatie-flamenco en woeste Britse electropunk naar de idealen van een milieuactivist in Liberia.

 

Impulso

Impulso – Eigenzinnig en gewaagd
Vorig jaar won het prachtige La Chana, over het leven van de beroemde flamencodanseres Antonia Santiago Amador, de IDFA Publieksprijs. Dit jaar is er Impulso van regisseur Emilio Belmonte, ook een film over flamenco –  maar dan de moderne variant. Gedurende de film volgen we de jonge danseres Rocío Molina en het gezelschap waarmee ze optreedt. Rocío is de grondlegger van wat wel improvisatieflamenco genoemd kan worden. Ze verkent de grenzen van dans en performance en heeft optredens op bijzondere plekken, zoals musea voor moderne kunst.

Impulso toont de voorbereiding op haar nieuwe show in het Parijse danstheater Chaillot. Een show die het moet hebben van improvisatie en die het uiterste vraagt van de kleine, gedrongen ster. Beelden van repetities, optredens en interviews met betrokkenen wisselen elkaar af. Verwacht geen intiem, persoonlijk portret zoals in La Chana, want Impulso is geen biografie. Wel een krachtige verbeelding van een gedreven artiest met vernieuwende en verrassende inzichten. Terwijl we Rocío vooral aan het werk zien, vertelt haar moeder hoe ze zover is gekomen. Haar Rocío was altijd al een vreemde eend in de bijt, maar wist van jongs af aan wat ze wilde. De oerkracht die in haar zit is tevens een angst van moeder, die emotioneel vertelt hoe haar dochter op het podium verandert in een monster. Een vergelijking die doet denken aan wat La Chana’s dochter over haar moeder vertelde. La Chana is overigens kort in de film te zien, een mooi moment waarop beide danseressen hun bewondering voor elkaar laten blijken.

Impulso verlangt na het zien ervan naar een live performance van een danseres die alle kneepjes van de flamenco beheerst, maar er een volkomen eigen draai aan geeft. En steeds een stapje verder gaat en extremen verkent, waaronder haar eigen kracht versus uitputting.  Bijzonder en intens portret van de Lady Gaga van de flamenco.

 

Bunch of Kunst

Bunch of Kunst – Spervuur van de working class
Intens op een heel andere wijze is de documentaire Bunch of Kunst van Christine Franz over het Britse Sleaford Mods. Sleafords is een tweetal bestaande uit Andrew Fearns en Jason Williamson. Twee veertigers die besloten hun gal te spuwen over alle ellende die Groot-Brittannië rijk is. Beiden afkomstig uit de working class geven ze hun visie op thema’s als werkloosheid, dagelijkse sleur en managers:

I work my dreams off for two bits of ravioli
And a warm bottle of Smirnoff
Under a manager that doesn’t have a fuckin’ clue
Do you want me to tell you what I think about you, Cunt?

Het principe is simpel: Andrew verzorgt de rauwe electropunk-beats, Jason spuwt zijn teksten. Franz, die het duo tegenkwam tijdens een optreden in Berlijn, was onder de indruk en besloot een documentaire te maken. Gedurende twee jaar volgt ze de Sleafords en hun betrokken manager. Van kleine, donkere optredens in grauwe Britse stadjes tot grote festivaloptredens in Glastonbury. Sleaford Mods is voor veel Britten wat Sex Pistols ooit was. Een vijftigjarige fan noemt het optreden van Sleaford Mods zelfs het beste sinds The Sex Pistols in 1977. Ondertussen zien we het duo steeds groter worden, met als hoogtepunt het tekenen van een contract bij platenlabel Rough Trade.

Een film over hoe maatschappelijke en politieke onvrede op creatieve en authentieke wijze verbeeld wordt in intense, rauwe en niets verhullende muziek. Bunch of Kunst is een aanstekelijke documentaire met de nodige, bijtende humor. Vraag is wel hoe lang de Sleafords nog kunnen doen waar ze goed in zijn en hun eigenheid kunnen behouden. Want er is altijd een keerzijde van succes.

 

Silas

Silas – De strijd van een activist
Van de creatieve talenten van Rocío Molina en de Sleafords over naar Liberia, waar een milieuactivist vecht voor de goede zaak. We volgen Silas Siakor, die zich vol overgave stort op de corruptie in zijn land. Zijn doel is de rechten van de lokale gemeenschappen  beschermen en corruptie – voor zover dat gaat – tegengaan. Silas heeft al het nodige meegemaakt en gezien tijdens het bewind van warlord Charles Taylor. En nu de in 2005 democratisch verkozen president Ellen Johnson Sirleaf aan de macht is, zijn er dingen veranderd, maar de corruptie is niet verdwenen.

Vanuit de regering is er te weinig zicht op de milieuverwoestende bedrijven, hongerig naar waardevolle grondstoffen. Terwijl de lokale bevolking steeds minder zelfvoorzienend wordt, vecht Silas samen met zijn collega’s van Sustainable Development Institute voor hun rechten en gaat via een ontwikkelde app de strijd aan tegen de grootmachten in zijn land. Alles wat ruikt naar of wijst op corruptie, kan via die app gefilmd en gemeld worden. Op die manier verzamelt Silas bewijs van wat er werkelijk gaande is in zijn land, in de hoop dat de regering met andere regels en wetten komt.

Silas is een gepassioneerd portret van een man die niet opgeeft. Ook al drukt zijn grote betrokkenheid op zijn eigen gezondheid en gezinsleven. Filmmakers Anjali Nayar en Hawa Essuman volgden Silas vijf jaar lang , wat resulteert in een bijzonder document: ondanks de stroom aan problemen in zijn land (er is iets verbeterd en er doemt weer een nieuwe situatie op om aan te vechten) blijft hij hoop houden op verbetering. Tegelijkertijd is er de realisatie van wat macht met een mens kan doen en de hoop dat je trouw kan blijven aan je idealen. Inspirerend en confronterend.
 

24 november 2017

 
IDFA 2017, deel 1
IDFA 2017, deel 3
IDFA 2017, deel 4
IDFA 2017, deel 5 (slot)

 
MEER FILMFESTIVAL