Imagine Film Festival 2015: deel 1
door Suzan Groothuis en door George Vermij
Woensdag 8 april ging de 31e editie van het Imagine Film Festival van start. Het reguliere filmprogramma van Eye gaat samen met horror, sciencefiction, anime en wraakfilms. Robots en artificial intelligence vormen ditmaal het centrale thema. Terwijl dagjesmensen genieten van het uitzicht over het IJ scharrelt een robot, uitziend als een zwerver achter een karretje met boodschappentassen, voorbij. Mensen twijfelen of hij echt is. We horen later dat het toch echt een robot is die reageert op geluid. Een mooi voorbeeld van de vooruitgang van techniek en manipulatie, waarbij je afvraagt wat echt is en wat niet. Welkom in de wondere wereld van Imagine 2015!
In dit eerste deel is aandacht voor een verknipte, moordzuchtige liefdesrelatie in Frankrijk, een gedwongen huisarrest met horrorelementen in Nieuw-Zeeland, een grauw en vuig België waarin een detective zich vastbijt in een moordzaak en Cronenberg meets Before Sunrise in een zonnig Italië.
Alléluia: Liefde is sterker dan de dood
(Fabrice Du Welz, 2014)
Alléluia is niet de eerste film die zich laat inspireren door het Amerikaanse moordende koppel Raymond Fernandez en Martha Beck. Cultfilm The Honeymoon Killers uit 1969 verbeeldde eerder de daden van het verknipte koppel, dat ook wel bekend stond als “The Lonely Hearts Killers”. In Alléluia maken we kennis met de onzekere, eenzame Gloria. Haar huwelijk is op de klippen gelopen en aangemoedigd door een vriendin begint ze te daten met de gladde schoenenverkoper Michel. Tijdens hun eerste ontmoeting valt ze als een blok voor hem. Maar Michel heeft een donkere kant: Gloria komt erachter dat hij vrouwen verleidt en uit is op hun geld. In plaats van dat er alarmbellen gaan rinkelen, besluit de verliefde Gloria Michel te helpen. Er ontstaat een relatie gevoed door passie en jaloezie, waarbij Gloria’s bezitsdrang steeds extremere vormen aanneemt.
Fabrice Du Welz maakte eerdere Calvaire en Vinyan, waarin hij speelt met realisme, absurdisme en extreme gruwelijkheid. Idem voor Alléluia: de film balanceert op het randje van geloofwaardig en over de top, maar springt nergens uit de bocht. Zelfs niet wanneer Gloria haar liefde aan Michel bezingt en vervolgens fanatiek een voet afzaagt van een van haar slachtoffers. Laurent Lucas, vaste acteur van Du Welz, en Lola Dueñas (bekend van Volver en Yo, también) zijn goed op elkaar ingespeeld als gestoord koppel, waarbij beiden steeds meer de realiteit uit het oog verliezen. Met name Dueñas zet een ijzersterke rol neer: al in het prille begin van hun relatie kan je in haar ogen zien dat er iets niet goed zit. Daarbij weet Du Welz de kijker te verrassen met gitzwarte humor, bizarre wendingen en de nodige bloederige momenten. (SG)
Housebound: Spookachtig huisarrest
(Gerard Johnstone, 2014)
Na de mislukte beroving van een pinautomaat moet twintiger Kylie voor een jaar bij haar moeder verblijven. Een milde straf, zo vindt haar maatschappelijk werker, maar voor Kylie is het een hele opgave. Aan het huis heeft ze geen goede herinneringen en ze wordt gek van haar praatgrage moeder. Daar zit ze dan met een enkelband die gaat piepen zodra ze een paar meter buiten de muren van het huis is. Of gedwongen gebonden aan huis niet erg genoeg is, blijken er ook nog geesten rond te spoken!
Housebound is een heerlijke horrorkomedie in de traditie van Peter Jacksons vroege films. Eveneens afkomstig uit Nieuw-Zeeland, waar het een hele opgave is om films gefinancierd te krijgen. Regisseur Gerard Johnstone meende dat het met het gewilde horrorgenre wel moest lukken en hij kreeg gelijk: Housebound is tot op heden lovend ontvangen. Terecht, want de regisseur speelt knap met genre-elementen uit klassieke horrorfilms zoals Poltergeist en The People Under the Stairs. Met clichés wordt op verrassende wijze afgerekend en een kaasrasp blijkt een verdomd bloederig wapen te zijn. Maar het is vooral hoofdrolspeelster Morgana O’Reilly die als de nukkige en opstandige Kylie de show steelt: agerend tegen iedereen, maar tegelijkertijd aangewezen op haar kleine, bizarre wereld waarin geesten, bemoeizuchtige hulpverleners en een spirituele agent de dienst uitmaken. (SG)
Waste Land: Verstikt in de Congolese gemeenschap
(Pieter van Hees, 2014)
Waste Land doet qua sfeer denken aan een soort True Detective bij onze zuiderburen. In een grauw en groots Brussel kampt detective Leo (een overtuigend getroebleerde Jérémie Renier) met de druk van zijn baan en een traumatisch verleden. Regisseur Pieter van Hees maakt van de stad een duistere en verontrustende metropool die bijna alleen ’s nachts gevangen is. Leo’s psychische labiliteit wordt versterkt als hij een moord op een Afrikaanse migrant onderzoekt en zo verstikt raakt in de verscholen Congolese gemeenschap. Ook komt hij een schimmig figuur op het spoor: die staat symbool voor de gruwelijke (post)koloniale band tussen België en de Congo en wordt gaandeweg de hoofdverdachte. Toch wordt de werkelijkheid steeds waziger voor Leo die geobsedeerd raakt door de zaak en geen aandacht meer heeft voor zijn zwangere vrouw.
Waste Land doet denken aan een combi van arthouse zwaarmoedigheid die wij gewend zijn van de Belgen gecombineerd met een zwak uitgewerkt detectiveplot. Van Hees gooit er ook nog wat verwijzingen in naar Joseph Conrads Hearts of Darkness waar de ondoorgrondelijke Congolese jungle symbool staat voor de duistere en gewelddadige aard van de mens. Ondanks de treffende sfeer is de film voorspelbaar in zijn verloop zonder je echt te betrekken in het steeds vager wordende politieonderzoek. (GV)
Spring: Het bloedigste seizoen
(Justin Benson & Aaron Moorhead, 2014)
Spring is in veel opzichten verrassend en sympathiek zonder zijn vleselijke horror bite te verliezen. De film begint in de VS, waar Evan net zijn moeder is verloren aan kanker terwijl zijn leven een puinhoop is. Hij besluit spontaan om naar Italië te vertrekken en vervolgens ontvouwt zich een heerlijk relaxte reisfilm waarin er veel oog is voor couleur locale en de ontspannen rust van het mediterrane leven. In een prachtig kustdorpje komt Evan de knappe en gevatte Louise tegen. De natuurlijke chemie tussen Lou Taylor Pucci en Nadia Hiker is een van de charmante genoegens van deze film. De scherpe en ongekunstelde dialogen doen denken aan de ongedwongen sfeer van Richard Linklaters Before Sunrise. Maar dan komt de bloedige twist als blijkt dat Louise wat te verbergen heeft, terwijl de lente in al zijn vleselijke rijpheid tot leven komt.
Spring laat zien dat de toekomst van de genrefilm ligt in het intelligente en verrassende gebruik van elementen uit de arthouse of indiefilm om zo vertrouwde conventies nieuw leven in te blazen. Het knappe van Spring is dat de film overtuigt op meerdere vlakken en daardoor meer is dan de som van zijn delen. Een bodyhorrorfilm die je charmeert, doet lachen en je natuurlijk de stuipen op het lijf jaagt, maar ook nog eens onverwachts weet te ontroeren. (GV)
16 april 2015