Festivalverslag IFFR 2014: Deel 8
door George Vermij
De beslommeringen van artistieke types in NYC, de gedreven makers van een Japans woordenboek, een portret van cinefiel festivalpubliek in Argentinië en een voorspelbare Duitse thriller over een femme fatale.
Swim Little Fish Swim is zo’n film over wankele artistieke types in New York die je al vaker hebt gezien. De knappe Française Lilas slentert van atelier naar galerie om haar kunst onder de aandacht te brengen. Zij valt echter in de schaduw van haar moeder die als succesvolle kunstenares een overzichtstentoonstelling heeft in het MoMA. Deze moeilijke relatie doet denken aan het betere Tiny Furnitures van Lena Dunham die daarna bekend zou worden met de serie Girls.
Lilas’ pogingen worden gecontrasteerd met de dromerige en onverantwoordelijke Leeward die muziek maakt en puur wil blijven. Dat houdt ook in dat zijn vrouw het geld verdient, terwijl zij droomt van comfortabele huiselijkheid en een huis wil kopen in een buitenwijk.
Creatieve losers
Swim Little Fish Swim is leuk en fris gefilmd, maar is qua verhaal voorspelbaar. De moraal is uiteindelijk dat je je dromen niet moet verloochenen, maar Lilas en Leeward zijn iets te naïef en wereldvreemd om echt te overtuigen. Afgezien van een mooie scène waarin Leewards vrouw twijfelt over het kopen van een huis terwijl haar man bezig is met zijn eigen projecten, is de film iets te licht van toon. Kiezen voor creativiteit lijkt daarmee een makkelijke keuze terwijl de in werkelijkheid de prijs die je daarvoor betaalt groter is.
Een levende taal
Het Japanse The Great Passage heeft een uniek uitgangspunt. De film volgt de samenstelling van een nieuw en definitief woordenboek en hoe verschillende redacteuren zich wagen aan een eindeloze klus die jaren duurt. Dit lijkt een bijna zinloze kafkaëske taak, maar de film is niet duister of deprimerend en heeft een bescheiden humanisme die het verhaal draagt. De hoofdpersoon is een timide jongeman die gaandeweg het belang ziet van zijn werk en hoe taal essentieel is voor de communicatie tussen mensen.
In een mooie droomsequentie zien we hem in een zee lopen waar oneindig veel papieren met woorddefinities drijven. Het staat symbool voor de immense taak die hij heeft, maar tegelijk toont het de rijkdom en het ontzagwekkende van de taal. Hij wordt bijgestaan door een oude hoofdredacteur die al jaren bezig is, maar nog steeds enthousiast blijft en zoekt naar nieuwe woorden.
De stoffige setting in een klein en vol kantoor waar de redacteuren zwoegen met definities heeft uiteindelijk een nobel doel. Dat maakt van The Great Passage een mooie en toegankelijke publieksfilm die je respect geeft voor die mensen wiens eindeloze taak het is om een taal levend te houden door die te definiëren.
Ons soort mensen
Op een filmfestival kijken naar een film over een filmfestival is een erg grappige ervaring, vooral als de film zo vermakelijk is als het relaxte Tres D. De film volgt een filmmaker die op het Argentijnse Festival Internacional de Cine Independiente de Cosquín regisseurs en producenten interviewt terwijl hij ook contact heeft met verschillende andere mensen.
Tres D is vooral charmant als een portret van de onafhankelijke filmwereld en heeft gastrollen van Argentijnse regisseurs. Uit interviews blijkt soms hun visie op cinema. Je ziet het belang van festivals als een plek waar gelijkgestemden en liefhebbers komen om hun passie met elkaar te delen.
Obsessieve ruimtes
Die Frau hinter der Wand is een onopmerkelijke Duitse thriller die wat vette knipogen maakt naar Hitchcock en De Palma. Het gegeven van een jonge onzekere student die een appartement huurt naast een verleidelijke vrouw klinkt al als een voorspelbaar gegeven. Al gauw is de student in de ban van een femme fatale die houdt van gevaarlijke spelletjes.
De film speelt met thema’s zoals de kwetsbaarheid van identiteit en de verleidelijkheid van gevaar. Wat vreemde personages die her en der opduiken zijn bedoeld om de sfeer vreemd te maken, maar dit werkt vooral onbevredigend en gekunsteld. Visueel is de film aardig geschoten, maar uiteindelijk is het niets meer dan een dertien in een dozijn thriller.
3 februari 2014