****
recensie Creative Control
Een bril waar je verslaafd aan raakt
door Bob van der Sterre
Een nieuwe bril, een soort Google Glass voor gevorderden: de Augmenta-bril. Reclameman David moet het aanprijzen. Maar hij doet meer dan alleen aanprijzen, hij raakt er verslaafd aan.
Een nabije toekomst (pakweg 2025). Davids relatie met yogadocente Juliette loopt al een poosje stroef. Dan komt hij Sophie weer tegen, het vriendinnetje van zijn beste vriend Wim. Wat een leuk meisje! Maar waarom wil ze nou niets met hem – en wel met Wim, de beste vriend van David, hoewel hij het niet zo nauw neemt met zaken als trouw?
Zeurpieten?
Creative Control blijkt een film die louter negatieve reacties oproept. Een 5,5 op IMDb! ‘Troep voorbestemd om in vergetelheid te raken.’ Je hoeft geen recensies op te zoeken om te weten dat de messen van critici voor deze film scherp geslepen worden.
Hebben de zeurpieten gelijk? Er zijn een hoop rode lappen voor nogal wat kijkers. Zwart-wit. Karakters die niet al te likeable zijn. Snobistische sciencefiction. Klassieke muziek. Slow motion. Rommelig begin. En de aanwezigheid van überhipster Reggie Watts (als Reggie Watts).
Als we door de vooroordelen heen kijken, zien we een film die zich langzaam ontvouwt als een vermakelijke tragikomedie. Het idee van Augmenta is bijvoorbeeld heel aardig uitgewerkt. Je doet je bril op en alles wat je er handmatig mee ontwerpt wordt voor je geprojecteerd, in ogenschijnlijk 3D. Google Glass voor gevorderden dus.
David is de ideale kandidaat om er als eerste aan te bezwijken – voordat het product op de markt is, mag hij er al een beetje mee spelen. Maar David is overspannen, gebruikt drugs, is instabiel. Niet echt de juiste ingrediënten om met zo’n speeltje te mogen werken.
In veel films zou zo’n idee te technisch worden uitgewerkt, maar in Creative Control blijft alles op een menselijke schaal. Hier zijn mensen geen bordkartonnen figuren maar echte karakters, Wim, Sophie en Julliette. Daardoor kan de film aannemelijker maken wat verslaving aan zo’n virtual realitywereld kan betekenen voor de mensen om je heen. Misschien wel het sociale probleem van de toekomst?
Lichtvoetig
Het sterkste punt van Creative Control is de poging om de cinematografie wat speelser aan te pakken. Visueel een sterke passage is als ze een commercial filmen, met een piloot die iets tegen paniekaanvallen aanprijst. Drie keer maken we een rondje van de piloot die zijn zinnen zegt, naar iemand die het niet goed vindt, naar de regisseur, en terug naar de piloot. Het bedwelmende feestje met Reggie Watts is fraai. De slow-motionbeelden in het hotel. De yogales met tegenlicht. De keuze voor zwart-wit blijkt ook een reden te hebben: het biedt meer mogelijkheden om subtiele futuristische edits toe te voegen.
Een soort lichtvoetige indie-sf dus, passend in de categorie lichtvoetige indiefilms van de jaren negentig, zoals Daytrippers, Living in Oblivion en In the Soup (uitschieters in het oeuvre van intussen vergeten namen als Greg Mottola, Tom DiCillo en Alexandre Rockwell). Geen slechte familie. De subtiele schimpscheuten op zaken als yoga en de relatieperikelen laten je soms in de waan dat je een vergeten werk van Woody Allen uit 2004 aan het kijken bent.
Geschreven, geregisseerd en met hoofdrol van Benjamin Dickinson (die dus ook creatieve controle had over zijn film).
16 mei 2016