Damned, The

**

recensie  The Damned

Behekste huizen zijn overal

door Suzan Groothuis 

Na een auto-ongeluk belandt een vijftal mensen in een oud hotel. Dat daar een kwaadaardige demon huist, hadden ze natuurlijk niet voorzien. 

De avond voordat ze trouwen reizen David en Lauren naar Columbia om Davids dochter Jill op te pikken. Die blijkt haar studieplannen opgegeven te hebben om samen met haar tante Gina, die als nieuwslezer werkt, te reizen. Dat er ook nog een leuke cameraman in het spel is, zal ook wel meespelen in haar keuze.

Jill’s paspoort is echter elders in het land en moet eerst opgehaald worden voordat ze het vliegtuig kunnen nemen. Maar de autorit van acht uur kent een abrupt einde, wanneer de vijf na een stortvloed aan regen van de weg af raken.

Recensie The Damned

Gelukkig is er een oud statig huis in de buurt waar ze hun toevlucht kunnen nemen. Dreigend doemt het pand op, wat als een voorbode gezien kan worden van ramp en tegenspoed. En inderdaad, de oude eigenaar blijkt een onschuldig uitziend meisje verborgen te houden in zijn kelder. Geschokt besluiten zijn onverwachte gasten haar te bevrijden, ondanks zijn waarschuwingen dit vooral niet te doen.

Kwade krachten komen vrij
Tot zover de verhaallijn van The Damned (ook bekend als Gallows Hill). Wat volgt? Het jonge meisje blijkt bezeten door een demonische heks die zint op wraak. De afstammelingen van de mensen die verantwoordelijk zijn voor haar dood, zullen er een voor een aangaan. De gasten vormen slechts een sta-in-de-weg, maar ach, waarom niet – als je eenmaal aan het moorden bent kunnen er best nog een paar bij.

Regisseur Víctor García is vooral bekend van sequels, zoals de negende Hellraiser: Revelations (2011) en Mirrors 2 (2010). Vertrouwd in het horrorgenre dus, wat ook zichtbaar is in The Damned. García maakt dankbaar gebruik van bekende horrorelementen, zoals de grauwe, dreigende sfeer, schrapende en spookachtige geluidseffecten, wat bloederige momenten en de nietsontziende demon die steeds als een duveltje uit een doosje opduikt.

Recensie The Damned

Behendige, maar falende demon
Genoeg ingrediënten dus om de kijker de stuipen op het lijf te jagen, ware het niet dat García juist daarin faalt. Grootste manco vormen de demonische stemmen, die allesbehalve geloofwaardig en afschrikwekkend zijn. Meer dan overdreven vervormd gehijg, gefluister en gegrom – overigens duidelijk gedubd – zijn de demonische uitlatingen niet.

Met het plot probeert García nog wat sentiment en jeu in zijn film te brengen, maar het is allemaal teveel van het goede. Een demon die zeer behendig blijkt in het wisselen van gedaanten en bezit nemen van lichamen en bovendien haarfijn de geheimen kent die eenieder met zich meedraagt – wie is daar nou tegen opgewassen? Het einde belooft een sequel, maar, als we The Damned inderdaad als deel een mogen beschouwen, dan kan García’s film onvoldoende op zichzelf staan. Hij put uit de alom bekende en voorspelbare horrormix, waarbij de locatie – een grauw en door regen overspoeld Columbia – de enige originele invalshoek is.

18 augustus 2014

 

MEER RECENSIES