***
recensie El Desierto
Zombie-verveling
door Suzan Groothuis
In een post-apocalyptisch Argentinië volgen we een trio dat zich heeft opgesloten in een huis. Voor zombies, zo leren we later, maar de werkelijke dreiging lijkt toch in de mens zelf te zitten.
Axel, Ana en Jonathan: drie twintigers, opgesloten in een bouwvallig pand dat met de buitenwereld is verbonden via microfoons die signalen van buiten oppikken en versterkt laten horen. Ondertussen worden de drie overspoeld door een benauwende hitte en een horde aan vliegen.
Ze doden de tijd met truth or dare, verveling en het inspreken van videoboodschappen in een privékamertje. Een idee van Ana en niet bedoeld om met de anderen te delen. Weet zij veel dat Axel haar bespiedt en haar ingesproken boodschappen afluistert.
Verloren verhoudingen
Eens vormden ze de perfecte liefdesdriehoek, maar daarin is verandering gekomen. Ana is nu met Jonathan en Axel is alleen. Hij tatoeëert zijn lichaam vol met vliegjes en zal het huis verlaten als er geen vrij plekje op zijn lichaam meer over is. Intussen komen de verhoudingen steeds meer onder druk te staan, vooral wanneer Axel en Jonathan een zombie in huis halen.
Niet dat El Desierto een film is die inhaakt op het fenomeen van grommende, angstaanjagend uitziende zombies die zich hongerig storten op mensenvlees. Regisseur Christoph Behl richt zich met zijn eerste film juist op menselijke verhoudingen en hoe die onder druk komen te staan in een post-apocalyptische samenleving.
Veroordeeld tot elkaar
Nieuw is dit gegeven niet: Jeremy Gardner verraste in 2012 met zijn The Battery, waarin twee slackers op elkaar aangewezen zijn in een wereld gedomineerd door zombies. Dat leverde verfrissende cinema, waarin verveling, humor en natuurlijk ook vriendschap en overleven centraal staan. Zombies zijn amper te bekennen, buiten een claustrofobische scène in een auto.
El Desierto volgt die lijn, hoewel de sfeer en toon een stuk duisterder zijn. Gevangen in donkere, grauwe kleuren volgen we de drie, die zich vrijwel altijd in het gebarricadeerde huis bevinden. Het enige moment van vrijheid is wanneer het regent en Ana buiten opzoekt om de zinderende hitte gelukzalig van zich af te spoelen.
Echte dreiging zit in de mens zelf
Welgeteld één zombie rijk volgen we het lot van drie mensen die als een Huis clos tot elkaar veroordeeld zijn. Niet voor niets is de film gebaseerd op Sartres toneelstuk, waarin de hel gelijk staat aan de andere mensen. Zo ook in El Desierto: Axel komt gevaarlijk dicht bij Ana, aangespoord door Jonathan. De drie bedenken steeds nieuwe regels en uitdagingen, waaronder hun onderlinge relaties gebukt gaan.
Toch ademt de film ondanks zijn post-apocalyptische dreiging vooral leegte en verveling. De slotscène gaat vergezeld van het nummer ‘Love is a shield’ van de Duitse New Wave band Camouflage. Terwijl de tekst But nothing is quite forever, especially staying together uit de geïmproviseerde speakers klinkt, leren we dat liefde, mogelijk de laatste bron van overleven, uitgeput is. En, niet verrassend, dat de echte dreiging in de mens zelf zit.
29 mei 2015