Fading Gigolo

***

recensie  Fading Gigolo

Bloemschikker bloeit op

door Alfred Bos 

Acteur John Turturro, bekend van menige Coen Brothers-film en de Transformers– reeks, schreef en regisseerde deze komedie over een uitgerangeerde vijftiger die ontdekt dat hij een succes is als vervuller ‘van al uw dameswensen’. Woody Allen schreef en acteert mee.  

De economische crisis heeft een aantal fraaie films opgeleverd, portretten van goudeerlijke Amerikanen die door de machinaties van Het Kapitaal en haar instituties bezit en waardigheid wordt ontnomen; denk aan The Company Men (2010). Totaal anders van sfeer en insteek is de komedie Fading Gigolo, waarin twee Newyorkers op leeftijd een wild plan smeden én uitvoeren om de crisis – financieel, maar ook mentaal – te pareren. 

Recensie Fading Gigolo

Regisseur John Turturro schreef het script van Fading Gigolo  en speelt tevens de hoofdrol. De vijftiger Fioravante is zijn baan kwijt en werkt enkele dagen per week als bloemschikker bij een bloemist. Zijn vriend Murray (Woody Allen) moet zijn boekhandel, een familiebedrijf met enkele generaties historie, wegens teruglopende klandizie opdoeken. Ze lijken uitgerangeerd.  

Trioseks
Maar Murray bruist van de chutzpah en verzint een list. Zijn dermatologe (Sharon Stone) heeft hem verteld dat zij en een vriendin (Sofia Vergara) wel oren hebben naar trioseks met een leuke man en Murray weet wie die wens zou kunnen vervullen: Fioravante. Met Murray als agent uiteraard, die voor zijn bemiddeling commissie vangt. Helemaal grappig, hoewel, wordt het wanneer het gigolo-avontuur een succes blijkt en de introverte Avigal (Vanessa Paradis), weduwe van een rabbi, van Fioravante’s diensten gebruik wil maken. Dan beginnen toneel en realiteit door elkaar te lopen.  

Fading Gigolo heeft de toon, het verhaal en de morele boodschap van een Woody Allen-komedie. John Turturro, vooral bekend als karakteracteur uit een reeks films van de Coen Brothers, kent Allen al zo’n dertig jaar – hij werkte mee aan diens Hannah and Her Sisters uit 1986 – en zijn eigen films, vanaf zijn regiedebuut Mac  (1992), hebben dezelfde zwartkomische, absurdistische inslag als het werk van de joodse buitenstaanders Allen en de gebroeders Coen.  

Recensie Fading Gigolo

Liaison via kapper
Die joodse identiteit speelt een voorname rol in Fading Gigolo, want Avigal wordt in de gaten gehouden door de geestelijke leiders van de joodse gemeenschap, bebaarde grijsaards die de dogma’s bewaken, en door Dovi, een wijkagent die een oogje op haar heeft en het avontuur met de heimelijke minnaar nauwgezet volgt. De gigolo laveert tussen de mondaine succeswereld van Manhattan en de mores van de joodse subcultuur, goed voor kostelijke incidenten in een moreel mijnenveld. “Je brengt magie naar eenzame mensen”, krijgt hij te horen.  

De ironische, maar ontspannen toon van Fading Gigolo is het resultaat van de wisselwerking tussen Turturro en Allen. Ze werkten samen aan het script (basisidee Turturro, feedback Allen; het contact werd, geheel in de sfeer van de film, gelegd door hun gezamenlijke kapper) en vertolken de geplaagde karakters wier waardigheid op het spel staat. Overlevingskunst met een kwinkslag, wie om deze film niet moet glimlachen kan altijd nog bloemschikker worden.

 

16 juli 2014 

 

 

MEER RECENSIES