Franny

**

recensie   Franny

Opa op oorlogspad

door Damian Uphoff

Een militante opa kan het verlies van twee vrienden niet accepteren, en valt daarom diens dochter en verloofde maar lastig. Het resultaat is een filmische janboel die kant noch wal raakt.

Voormalig sekssymbool Richard Gere loopt al een aantal jaartjes mee in de filmwereld. De man is voornamelijk bekend van films als Pretty Woman, Primal Fear, Arbitrage, The Jackal en een hoop onopvallende vrijdagavondthrillers. In Franny is dat een ander verhaal, al rest de vraag of je dat positief op moet vatten. Want om nou grijze muis Gere als flamboyante terror-opa te casten getuigt niet van bijster veel inzicht. Als er iets is wat deze tweede film van regisseur Renzi duidelijk maakt, is dat het wel.

Franny

De ellende begint
Sinds het verlies van twee vrienden waarmee Franny (Richard Gere) een enorme band had, leidt de rijke kluizenaar een losbandig leven. Hij scheert zich niet, zuipt er op los, en heeft schijt aan alles en iedereen. Totdat de dochter van de twee overleden vrienden, Olivia, contact zoekt. Franny begint zich te mengen in het leven van de dochter (Dakota Fanning) en haar verloofde Luke (Theo James). Aanvankelijk lijkt er weinig aan de hand, maar Franny manifesteert zich steeds nadrukkelijker in het leven van de tortelduifjes. Zomaar koopt hij een nieuwe woning voor de twee, niet geheel toevallig het oude huis van zijn twee overleden vrienden. Na een poosje wordt het duidelijk: Franny tracht zijn oude leven te herleven door middel van Olivia en Luke. Zijn gedrag slaat gaandeweg over van belangstellend tot obsessief, wat tot ergernis leidt bij Oliva en Luke, die de seniele bemoeial een beetje zat beginnen te worden.

Het centrale thema van Franny is wroeging. Franny had samen met zijn vrienden een auto-ongeluk veroorzaakt, waar alleen hij levend uitkwam. In Olivia en Luke ziet hij een kans om zijn oude fijne leven na te bootsen, door bijvoorbeeld situaties uit het verleden te recreëren. Geobsedeerd door deze missie verliest Franny het zicht op de werkelijkheid en belandt hij in een neerwaartse spiraal. De eens zo machtige Franny verandert in een pathetisch hoopje man.

Franny

Mankementen in overvloed
Op papier lijkt het plot zich best te lenen voor een ludieke film, maar dat is het niet geworden. Een groot euvel ligt bij Gere: met zijn ietwat suffige uitstraling weet hij zijn rol niet de nodige panache mee te geven. Voor een rol die zoveel aandacht opeist, heb je een flinke dosis charisma nodig, en daar ontbeert het simpelweg aan bij Gere.

Plotgewijs valt Franny het beste te omschrijven als stuurloos. Alsof Renzi er maar wat op los probeerde, zonder zijn drama van enige body te voorzien. Zo slaat de film na de eerste helft opeens een totaal andere richting in door in te gaan op Franny’s drugsverslaving. De film ontpopt zich van stalker-verhaaltje tot een soort fall & rise, waarin Franny tegen zijn innerlijke demonen strijdt, maar de uitwerking is vluchtig en oppervlakkig. Het geheel voelt aan als twee films die slecht aan elkaar geplakt zijn, en door het constant zwabberende script is er van een spanningsboog nauwelijks sprake.

 

16 april 2016

 

 

MEER RECENSIES