Girl Walks Home Alone at Night, A

****

recensie  A Girl Walks Home Alone at Night 

Hipster vampier in Iran

door Suzan Groothuis

Deze – jawel – Iraanse vampierwestern gooide al hoge ogen op diverse filmfestivals. In prachtig zwart-wit geschoten zien we hoe een eenzame liefde standhoudt in een fictieve Iraanse stad vol verderf. Een film die het meer van sfeer dan inhoud moet hebben, maar daarmee volledig wegkomt. Nostalgie, betovering en een vleugje horror ineen.

Het fictieve Iraanse Bad City is een plaats waar je liever niet komt. Een plek waar drugsdealers, gebruikers en criminelen de dienst uitmaken. En een dolende vampier, gekleed in een hip gestreept shirtje en zwarte hijab, die het kwaad op eigengereide wijze uitroeit. Terwijl de vrouwelijke vampier op zoek is naar bloed, volgen we het wel en wee van Arash, een soort Iraanse James Dean, die zorg draagt voor zijn drugsverslaafde vader. Als Arash terugkomt van een feestje, waar hij voor het eerst MDMA heeft geslikt, komt hij de vampier tegen. Onder invloed natuurlijk, maar onder de indruk van haar koude schoonheid. Ze worden verliefd.

Recensie A Girl Walks Home Alone at Night

A Girl Walks Home Alone at Night is een film die verschillende genre-elementen met elkaar verbindt – we zien referenties naar de Nouvelle Vague en films als Sin City, Pulp Fiction en onmiskenbaar Wild At Heart. Het begin ademt een horrorachtige sfeer, zoals de verstilde beelden van een nachtelijk Bad City waarin de vampier plots opduikt, haar slachtoffers achtervolgt en op bloedige wijze afmaakt. Zij het dan wel de randfiguren van de stad, waarmee de vampier een statement lijkt te maken: weg met het gespuis!

Eenzame outsiders
Rake geluidseffecten en een soundtrack, wisselend van moderne donkere indierock tot spaghettiwestern, gaan samen met dromerige, atmosferische beelden te midden van een plaats vol geweld en verderf. A Girl Walks… is vooral een film over buitenstaanders, wiens liefde standhoudt ondanks de destructie die steeds op de loer ligt. Hun aantrekkingskracht is prachtig verbeeld in een scène waarin de vampier Arash meeneemt naar haar appartement. Terwijl ze een plaatje opzet en de donkere muziek van White Lies uit de speakers klinkt, komen de twee steeds dichter tot elkaar – een subtiel intiem moment gevangen in betoverende zwart-wit beelden.

Recensie A Girl Walks Home Alone at Night

Duistere coolheid in fictief Iran
Net als in Jim Jarmusch’ Only Lovers Left Alive wordt de vampier in A Girl Walks… neergezet als hippe outsider in plaats van louter bloedzuigend kwaad. Daarmee gaat ook de Iraans-Amerikaanse regisseuse Ana Lily Amirpour voorbij aan het beeld van de klassieke Nosferatu. Opmerkelijk is dat de film geheel in Farsi is gesproken en zich afspeelt in een fictieve Iraanse plaats – niet bepaald een locatie waaraan je denkt bij een vampierfilm.

En dan is het ook nog eens een vrouwelijke (en verleidelijke!) vampier die keihard afrekent met geweld en corruptie. Overigens is er geen greintje Iran in de film te zien, want hij is volledig opgenomen in Californië. Elijah Wood, een van de executive producers, kreeg het script – geschreven door Amirpour, die overigens al eerder een korte film onder dezelfde naam maakte – onder ogen en was direct onder de indruk. Het Amerikaanse VICE Films distribueerde de film en zo geschiedde deze duistere, sfeervolle wereld van coole outsiders, waar de vampier niet langer een eenzame strijd hoeft te voeren.

 

16 mei 2015

 

 

MEER RECENSIES