****
recensie The Hobbit: The Desolation of Smaug
Smaug de formidabele
door Karina Meerman
Solide vervolg op An Unexpected Journey waarin de belofte van de draak meer dan waar wordt gemaakt. Bilbo en de dwergen marcheren naar de Eenzame Berg in een Heel Groot Avontuur.
Voelde het eerste deel van The Hobbit nog als een samen geraapte reeks herinneringen aan The Lord of the Rings, onderbroken door overdreven trollenlol, met het tweede deel komt het verhaal echt op stoom. Nog steeds geen perfecte vijf sterren, want nog steeds bevat de film te veel scènes die meer lijken op vulling dan op concrete bijdragen aan Bilbo’s avontuur. De overnachting bij de gedaantewisselaar Beorn (Mikael Persbrandt) bijvoorbeeld en de verwarde aanwezigheid van Radagast (Sylvester McCoy). En is die skateboardtruc van Legolas (Orlando Bloom) nu standaard elvengedrag?
Jagen op dwergen
Het is gewoon erg druk in de Woestenij van Smaug. Het wemelt van de personages en hun verhalen. Nieuw in het spectaculaire Tolkien-landschap dat regisseur Peter Jackson ons toont is Lake Town, waar een smoezelige Master (Stephen Fry) de scepter zwaait. Daar maken we kennis met Bard (Luke Evans) die in deel 3 een belangrijke rol zal spelen. De moordlustige ork Azog (Manu Bennett) jaagt nog steeds enthousiast op de dwergen, Gandalf (Ian McKellan) gaat om pad om te ontdekken wie de dodenbezweerder is en Legolas worstelt met vaderissues en gevoelens voor het stoere elvenwijf Tauriel (Evangline Lily).
Naast al die uitwaaierende lijnen is er meer ontwikkeling in de personages die we al kenden. Zo is Bilbo (Martin Freeman) niet langer het onwillige hulpje, maar een volwaardig lid van het reisgezelschap en tot twee maal toe zelfs redder van dwergen. Ook is er een indrukwekkend moment waarop hij ten volle de kwaadaardige invloed van de ring ervaart. We leren Kili (Aiden Turner) en Bofur (James Nesbitt) beter kennen. En we zien dat Thorins (Richard Armitage) duistere kant bovenkomt, hoe dichter hij zijn doel nadert. Wanneer hij op een gegeven moment openbaart dat hij de koning der dwergen is en iedereen weer rijk zal maken, is het duidelijk dat corruptie plaats gevat heeft in zijn hart.
Ultieme draak
Van al die personages is de grootste toch wel Smaug. In het eerste deel was hij slechts een oog en een duistere schaduw, maar in The Desolation of Smaug komt hij grandioos tot leven. Smaug is de ultieme draak, niet alleen in uiterlijk maar ook in karakter zoals we die kennen uit West-Europese legendes: grote hebzucht, welbespraaktheid en tomeloze arrogantie. Zijn stem galmt door de met goud bezaaide grotten en de vleierijen van Bilbo strelen zijn enorme ego genoeg om de hobbit niet direct op te eten. Herinneringen aan Draco (Sean Connery) in Dragonheart zijn op slag vergeten: dit is de beste filmdraak ooit.
Het is heel knap hoe Peter Jackson van minder materiaal meer film maakt, het omgekeerde van wat hij deed bij The Lord of the Rings. Al die drukte leidt bijna af van de grote lijn: dat Bilbo de Arkensteen moet stelen uit de klauwen van Smaug, zodat Thorin een thuis kan creëren voor zijn dwergenvolk. Niet dat alles wat hierbuiten valt nutteloze franje is, maar het maakt het palet bijzonder veelkleurig en dat is niet voor iedereen prettig. Wie zich echter graag laat overdonderen door een veelheid aan beeld, geluid, personages en verhalen, zal van The Desolation of Smaug meer genieten dan van An Unexptected Journey.
9 december 2013