****
recensie Minuscule
Een episch kleinood
door Ralph Evers
Schaarste leidt niet zelden tot conflicten, dat weten we als mens maar al te goed. Menig oorlog is reeds gevoerd voor de laatste druppels goedkope olie. In de insectenwereld gaat het er weinig vredelievender aan toe. Wanneer een zwarte mier een blik suiker ontdekt en een andere kolonie hier lucht van krijgt, dreigt er een heuse oorlog tussen de mieren.
De film begint fluweelzoet. Prachtige Franse landschappen met geanimeerde hoofdrolspelers (insecten) tonen zich paradijselijk aan de kijker. We zoomen in op de geboorte van lieveheersbeestjes en hun eerste pogingen om te leren vliegen. Een van de jongelingen faalt hierin en blijft achter. Hij wordt nog belachelijk gemaakt door een stel bravoure bromvliegen ook.
Ondertussen heeft een regenbui een picknickend stel weggejaagd en in alle haast zijn ze hun etenswaar vergeten. Talloze insecten weten wel raad met al dat lekkers en al gauw heeft ‘de natuur’ de rotzooi alweer opgeruimd. Behalve een mysterieus blik. Een dappere mier gaat op onderzoek uit naar dit voorwerp dat oogt als een monoliet. De inhoud blijkt een waar El Dorado voor mieren. En dit blijft niet onopgemerkt.
Heldenverhalen
Afgelopen jaren hebben we vaker naar het wel en wee van insecten in animatiefilms kunnen kijken. Niet zelden krijgen de insecten hierin menselijke trekken toegewezen en zit het creatieve van de animatie hem in dit saaie gegeven. Zoals in A Bugs Life en Antz. Wat voorheen mensen waren, zijn nu insecten, die vervolgens dezelfde (oppervlakkige) problemen hebben als de mensen in een doorsnee Hollywood-productie.
Een verademing is het dan om de vaak toch veel eigenzinnigere Europese producties te zien. Minuscule is daarvan een voorbeeld. De insecten zijn in proportie gehouden, zonder al te grote ogen en ze communiceren allen op hun eigen wijze. Dit geeft een fris komische saus aan deze film en laat de kijker vrij om zelf in te vullen wat er gaande is.
Hommages
De film weet ingenieus verwijzingen naar andere films te integreren. Met de nodige fantasie zijn hints naar de The Good, The Bad and The Ugly terug te vinden, de slagvelden uit menig spektakelfilm als Lord of the Rings en Star Wars. Daarnaast zit er voor Hitchcock-liefhebbers een vermakelijke hommage aan diens Psycho in, wanneer we met wat omwegen bij een spin ’thuis’ komen.
De film ontvouwt zich en laat zich vertellen op eenzelfde, haast nonchalante en in werkelijkheid perfect getimede Tati- en Chaplin-esque manier. Je wordt als kijker uitgenodigd in een andere wereld, meegenomen op verschillende avonturen, op en top vermaakt en weer veilig thuisgebracht.
21 april 2014