****
recensie Moonlight
Kwetsbare outsider smacht naar vriendschap en liefde
door Cor Oliemeulen
Voor gevoelige, kwetsbare mannen is weinig plaats in Hollywood, behalve als ze uiteindelijk een flinke lading leed en tegenslag overwinnen. Moonlight is het aangrijpende opgroeidrama van een Afro-Amerikaanse homoseksueel die volwassen wordt in een achterstandswijk van Miami en zijn plekje in de wereld probeert te veroveren.
Wordt het de musical La La Land of het drama Moonlight bij de komende Oscaruitreikingen? Wordt het wit of wordt het zwart? Tot verbijstering van velen bedeelde de Academy vorig jaar geen enkele belangrijke Oscar toe aan een niet-blanke, zelfs niet aan het hiphopdrama Straight Outta Compton. Alleen al om die reden kan de hoofdzakelijk bejaarde en conservatieve jury niet heen om de enigszins gehypte coming of age over een jongen die opgroeit in een drugsomgeving in Miami en ontdekt dat hij homoseksueel is, maar niet in staat blijkt de daad bij het woord te voegen. In Moonlight zijn het de omstandigheden die bepalen wie we zijn en wie we worden.
Intense worsteling voor eigen plekje
In zijn debuut Medicine for Melancholy (2008) gebruikt regisseur Barry Jenkins de stad San Francisco als decor voor een etmaal waarin een zwarte man en een vrouw, na een one night stand, vooral discussiëren over hun etnische identiteit. In Moonlight is het ook een Afro-Amerikaan die op zoek is naar zijn persoonlijke identiteit, maar vooral naar vriendschap en liefde. Plaats van handeling is Miami: niet de dure stad van modieus geklede, coke snuivende en opsporende mensen van Miami Vice, maar het Miami van de armoedige wijken waarin je moeilijk kunt ontsnappen aan de misdaad en je als kwetsbare outsider moeilijk staande kunt houden.
Moonlight is oorspronkelijk een schooldrama, geschreven door Tarell Alvin McCraney, dat dient als basis voor de film. Voor Jenkins was het een gelegenheid om de herinneringen aan zijn eigen kinderjaren te vertalen naar het witte doek, gesteund door de poëtische taal van McCraney. Het duo kende elkaar niet als kinderen, hoewel hun jeugd erg op elkaar leek: dezelfde scholen en allebei opgegroeid in gezinnen met drugsverslaafde moeders. Het werkelijke thema van hun verhaal is niet zozeer (homo)seksualiteit, maar de intense worsteling van de kwetsbare zwarte jongen Chiron die zijn plekje in de wereld probeert te bemachtigen.
Drieluik met drie geloofwaardige acteurs
We volgen Chiron in een drieluik dat ruim twee decennia omspant. In het eerste deel van de film speelt nieuweling Alex Hibbert het tienjarige jochie, vanwege zijn kleine postuur en onzekere uitstraling Little genoemd. De thuissituatie is schrijnend omdat zijn moeder (sterke rol van Naomi Harris, Miss Moneypenny in de laatste twee James Bond-films) verslaafd is aan crack. Little zoekt regelmatig zijn toevlucht tot de sympathieke drugsdealer Juan (Mahershala Ali, House of Cards), die als een vader voor hem is, en diens vriendin.
De 16-jarige Chiron (hij wordt boos als mensen hem anders noemen) wordt gespeeld door Ashton Sanders (had een bescheiden rolletje in Straight Outta Compton). Hij is nog steeds erg kwetsbaar, wat hem tot pispaaltje maakt van een groepje jongens. Met zijn vriend Kevin beleeft hij zijn eerste seksuele ervaring, maar niet veel later flikt Kevin hem een kunstje, met verregaande consequenties.
In het laatste deel van Moonlight luistert Chiron (de eveneens relatief onbekende Trevante Rhodes) naar de naam Black. Door zijn verblijf in de bajes, zijn blitse wagen en gouden sieraden oogt hij stoer, maar hij torst tegelijkertijd de enorme last van zijn kindertijd en jeugd op zijn gespierde schouders mee. Dat leidt tot de zowel dramatische als ontroerende apotheose, wanneer hij Kevin na lange tijd weer ontmoet.
21 januari 2017