****
recensie Una Mujer Fantástica
Transgender wil normaal kunnen rouwen
door Yordan Coban
De film opent met een prachtig shot van de Iguazú-watervallen. Stromend water baant zich een weg naar beneden. Dit is symbolisch voor de strijd die Marina voert nadat haar vriend Orlando komt te overlijden. Time flows like water is de muziek tijdens de aftiteling. Tijd heelt alles, maar dan moet Marina wel de kans krijgen fatsoenlijk afscheid te nemen van haar geliefde.
Marina (Daniela Vega) is transgender en heette vroeger Daniël, iets waarmee zij nog voortdurend geconfronteerd wordt doordat men haar metamorfose niet altijd accepteert. De andere nabestaanden van Orlando (Francisco Reyes) zijn zeer afkeurend tegenover zijn nieuwe liefde. Ze behandelen Marina onbehoorlijk door haar geen kans te geven om afscheid te nemen van Orlando. Orlando betekende heel veel voor haar, want hij gaf haar het gevoel dat zij een echte vrouw is.
Misbaksel
Marina is een bijzonder getalenteerde operazangeres met een baantje als serveerster overdag. Zij en de oudere Orlando hebben een relatie en delen een appartement. Hij schenkt haar een trip naar de Iguazú-watervallen (één van de zeven wereldwonderen) op haar verjaardag. Echter overlijdt Orlando diezelfde avond aan een hartaanval. Marina belandt vervolgens in een conflict met de familie als zij inbreuk maakt op haar erfrecht en haar recht om te rouwen.
De actrice Daniela Vega is in werkelijkheid ook een transgender. Marina is enigszins gespierd en heeft een aparte kaaklijn maar zonder voorkennis is het niet vreemd om haar in een eerste aanzicht als vrouw aan te nemen. De nabestaanden van Orlando maken haar uit voor misbaksel en vervormen haar hoofd met tape wanneer zij toch op de begrafenis van Orlando verschijnt. Een krachtige scène waarin Marina lijkt op Quasimodo en zich waarschijnlijk ook zo voelt.
Kenmerkende stijl
Ondanks alle tegenwind geeft Marina niet op en zet standvastig door. Ze moet Orlando nog eenmaal zien om gepast afscheid te nemen. Orlando gaf haar namelijk de liefde die zij als transgender maar moeilijk elders kon vinden. Een normaal ogende relatie tussen man en vrouw waarin zij zichzelf kon zijn. Wat voor haar het werkelijke wereldwonder geweest moest zijn.
Una Mujer Fantástica doet qua stijl denken aan de films van de flamboyante Spaanse regisseur Pedro Almodóvar. Kenmerkend is het hebben van een sterke vrouwelijke hoofdrolspeelster, een erg kleurrijke cinematografie en een seksueel getint thema. De film lijkt nog wel het meeste op Almodóvar’s Todo Sobre Mi Madre (1999), die de Oscar won voor Beste Niet-Engelstalige Film. Ook over transgenderseksualiteit.
Surrealistische momenten
Regisseur Sebastián Lelio laat de scènes heel goed rustig ademen maar verliest nooit de aandacht van zijn publiek. De flow van de film verloopt daardoor heel natuurlijk. Naast het taboe brekende onderwerp zien we een aantal speelse surrealistische momenten. Scènes die lijken geïnspireerd en gekleurd door de vader van de Spaanstalige film: Luis Buñuel.
Lelio is samen met Pablo Larraín lid van een nieuwe stroming Chileense filmmakers (El Novísimo Cine Chileno) die de sociale en politieke problematiek post-Pinochet in beeld proberen te brengen. De Latijns-Amerikaanse filmindustrie in zijn geheel is bovendien in recente jaren van zeer hoge kwaliteit met spraakmakende films uit Argentinië, Mexico, Brazilië en Chili. De naam Sebastián Lelio (over de eigen grenzen bekend geworden met zijn vorige film Gloria), is er in ieder geval weer één om in de gaten te houden.
28 augustus 2017