****
recensie Pride
Homo’s en mijnwerkers vinden elkaar in nostalgisch tijdsbeeld
door Karina Meerman
Britse succesformule geeft ontroerend tijdsbeeld van twee buitengesloten gemeenschappen die elkaar vinden in zware tijden.
In 1984 gingen mijnwerkers in Groot-Brittannië in staking als protest tegen de overheidsaankondiging van het grootschalig sluiten van de mijnen. De staking zou bijna een jaar duren. Een lange periode waarin de meeste mijnwerkers en hun gezinnen niet konden rekenen op inkomen of bijstand. Overal in het land ontstonden inzamelacties.
De film Pride zoomt in op de activiteiten van de Londense ‘Lesbians and Gays Support the Miners (LGSM)’, een groep onder de bezielende leiding van de 23-jarige Mark Ashton (Ben Schnetzer). Geïnspireerd door de Pride, de jaarlijkse mars voor gelijke rechten voor homo’s en lesbiennes, besluiten ze geld in te zamelen voor de mijnwerkers. Voordat zij echter een vakbondsafdeling hebben gevonden die geld wil accepteren van homo’s, zijn we al een stuk verder in de film en hebben we al een band opgebouwd met de meeste hoofdpersonen.
Harmonie en conflict
Pride verloopt volgens de succesvolle Britse formule van de feelgoodmovie. Men neme een groep interessante personages en volgt hun persoonlijke ontwikkeling alsook hun plaats in de groep. Neem een contrasterende groep en doe hetzelfde. Laat de groepen elkaar ontmoeten, voeg nog wat extra harmonie en conflict toe en sluit af met een ontroerend einde.
Wat Pride bijzonder maakt is dat de film is gebaseerd op feiten: de LGSM steunde inderdaad een kleine gemeenschap in Wales en werd op onverwachte wijze beloond voor haar steun. Knap van regisseur Matthew Warchus dat hij een stuk geschiedenis kan vertellen als een sprookje, zonder de akeligheden te schuwen. Want ook voelt Pride als een feelgoodmovie, het leed van mijnwerkers- en de homogemeenschap in dit tijdsgewricht is duidelijk aanwezig.
Sociaal activisme
Wie jong was in de jaren tachtig wordt succesvol teruggeworpen in een tijd van sociaal activisme, veel zwarte make-up en het gevoel dat onrecht nog te bestrijden was met muziek en persoonlijke daden. Een tijd zonder internet en mobiel: je arriveerde ergens zonder dat je wist hoe het eruit zag. Je kon drie uur te laat zijn zonder bereikbaar te zijn. Een andere vorm van protestacties dan op een URL klikken of vanaf de computer geld doneren. Niet per se beter, maar wel anders. Wel beter is de positie van homo’s en lesbo’s. Dat bijvoorbeeld politieagenten – ook in Londen – meewandelen in de Gay Pride was in 1984 nauwelijks voor te stellen.
De Britse formule maakt Pride enigszins voorspelbaar, maar aangezien het geschiedenis is, mag dat ook wel. De personages zijn sympathiek genoeg, de humor is prettig en wie pinkt er niet graag een traantje weg tijdens de film?
14 oktober 2014