***
recensie La Tendresse
Genegenheid in de Franse Alpen
door Daniel Singelenberg
La Tendresse is een sympathieke, niet-pretentieuze film over een vijftien jaar geleden gescheiden Brussels paar, dat opnieuw genegenheid voor elkaar vindt door het skiongeluk van hun zoon, die ze in het ziekenhuis in de Haute Savoie gaan bezoeken. De toon is steeds lichtvoetig, met het accent op de alom aanwezige tederheid. Geen zware kost, dus.
De regisseuse, Marion Hänsel, (The Quarry, Il Maestro) verklaarde in de pers met de film iets ‘heel simpels’ voor ogen te hebben gehad, dat dicht bij zichzelf staat, gebaseerd op eigen ervaringen, lineair verteld. Een roadmovie die zich uitstrekt over twee dagen. Dat is ook precies wat de kijker krijgt voorgezet.
Weer samen
Frans (Olivier Gourmet) en Lisa (Maryline Canto) zijn indertijd zonder veel strijd uit elkaar gegaan, en koesteren geen enkele wrok. Hij heeft op een dag het huis verlaten, en zij verwijt hem dat kennelijk niet. De relatie was gewoon voorbij. Lisa wordt geschetst als een nerveuze, gevoelige vrouw, onhandig met de dingen om haar heen, en voortdurend rokend.
Frans lijkt de rust zelve, een goedzak, die de dingen neemt zoals ze zijn en op een positieve, warme manier in het leven staat.
De film opent met een prachtig long shot van een besneeuwde Alpenhelling, waar we in de verte twee skiënde figuurtjes ontwaren, in een ongerepte idylle. Tot we op de soundtrack horen dat er een ongeluk plaatsvindt, en in een close-up zien dat Jack (Adrien Jolivet), de zoon van het gescheiden paar, iets gebroken heeft. Zijn vriendin Alison (Margaux Chatelier) buigt zich bezorgd over hem heen.
Vervolgens belt ze de moeder van haar vriend, die we thuis in haar appartement in Brussel bezorgd in bed de telefoon zien beantwoorden. En belt de moeder met haar gewezen echtgenoot, die zeer meelevend is en kordaat besluit hun zoon in het ziekenhuis in de Franse Alpen te gaan ophalen, een autorit van zo’n negen uur. Dan zijn ze ineens, na al die jaren, weer langdurig samen en groeien naarmate de reis langer duurt steeds meer naar elkaar toe.
Geen dramatische ontwikkeling
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis blijkt zoonlief een paar dagen na de operatie het bed al te hebben verlaten en wordt er afgereisd naar het geheel in beton uitgevoerde wintersportoord Flaine. De nacht wordt doorgebracht in de jeugdherberg waar ook hun zoon en diens vriendin domicilie hebben gekozen. Er blijkt een kamer voor ze te zijn gereserveerd met een tweepersoons bed. Na vijftien jaar is dat ineens te veel intimiteit, afgezien van het feit dat ze allebei blijken te snurken. Lisa prefereert de enige lege kamer, zelfs zonder matras. Na een ferme slok whisky zien we haar ’s nachts op de besneeuwde hellingen een uitgelaten ritje maken achterop het sneeuwmobiel van een man die de piste onderhoudt. De volgende dag zit ze moe achter het stuur en is blij is wanneer een liftende visser het autorijden een poosje van haar overneemt en ze een dutje kan doen.
Ook deze gebeurtenis leidt niet tot enige dramatische ontwikkeling. En tussen vader en zoon speelt zich evenmin iets af dat enige ophef kan wekken.
Bij de aankomst ’s avonds in Brussel tenslotte worden er voorbereidingen voor de nacht getroffen en blikken vol genegenheid gewisseld. En dat was het dan. Een film licht als schuimgebak, zonder veel beet, plezierig om naar te kijken, maar na afloop vraag je je af wat je nou feitelijk hebt gezien.
Ontknoping
Lang geleden, in 1965, maakte de grote wegbereider van de Franse Nouvelle Vague Agnès Varda een film die Le Bonheur heet. Ook daarin niets dan geluk, met volop Mozart op de soundtrack. Een driehoeksverhouding, waarin iedereen zeer liefdevol met elkaar omgaat. Helemaal de jaren zestig. Alleen, en dat is het enorme verschil met La Tendresse, in Le Bonheur ligt een adder onder het gras die aanleiding is voor een zeer heftige ontknoping. Waardoor het ook een beroemde en onvergetelijke film is geworden. Dat is van La Tendresse met de beste wil van de wereld niet te zeggen.
2 december 2013