To the Wonder

**

recensie  To the Wonder

Preken met pretenties

door Cor Oliemeulen

Met To the Wonder levert Terrence Malick pas zijn zesde speelfilm af. De vormgeving is opnieuw om soms je vingers bij af te likken, maar de eigengereide Texaan had beter zijn traditionele jarenlange pauze kunnen inlassen. 

Zijn geweldige debuut Badlands (1974)  lanceerde niet alleen de carrières van Martin Sheen en Sissy Spacek, regisseur Terrence Malick introduceerde de verrassende mix van moordend koppel en overweldigende landschappen. In het romantische drama Days of Heaven (1978)  hoopt Richard Gere dat zijn diepste gevoelens niet vervagen in de immense geelbruine vlaktes van het Texaanse boerenland. De nietigheid van de hardop filosoferende mens komt pas twintig jaar later weer volop aan bod in het oorlogsdrama The Thin Red Line (1998). En na het esthetische, maar zwammerige Pocahontas-avontuur The New World (2005)  leek Malick behoedzaam toe te werken naar zijn magnum opus. Althans dat dachten we, en sommigen hoopten het…

Vrienden en vijanden
The Tree of Life (2011)  verraste vriend en vijand. Vrienden zijn lyrisch over de prachtige cinematografie met lange, statige totaalshots en close-ups van alles wat groeit en bloeit, gelardeerd met krachtige muziekstukken. Vijanden hebben weliswaar oog voor de schilderachtige kaders, maar verafschuwen de spectaculaire regiestijl die neigt naar kitsch, terwijl poëtisch bedoelde voice overs worden afgedaan als existentialistisch filosofisch geneuzel. Langdradige pretentieuze mooifilmerij of niet, To the Wonder (2012)  is voorspelbaar vanwege het schaamteloos voortborduren op de formule van The Tree of Life. Minder orgastisch, meer poging tot art house, maar vooral een probaat middel om de slaap op te wekken.

Recensie To the Wonder

Dat is niet alleen de schuld van Ben Affleck. Die lijkt zich voortdurend af te vragen in wat voor filmproject hij in godsnaam verzeild is geraakt. Maar goed dat Malick hem meestal maar half, van de achterkant en zonder hoofd in beeld brengt, zodat je als kijker niet wordt geconfronteerd met zijn ongeïnspireerde stoppelbaardgezicht. Affleck speelt de Amerikaan Neil die in Frankrijk verliefd wordt op Marina (Olga Kurlyenko). Hij hoeft bijna geen woord te zeggen, zodat de regisseur geen beroep hoeft te doen op zijn toch al gebrekkige arsenaal van verbale gevoelens en diepgang. To the Wonder beperkt zich tot het uiten van fysieke emoties. Marina voert graag giechelend dansjes en pirouettes uit, Neil mag haar zo nu en dan sensueel beroeren.

Liefde is geloof
Nadat hij Marina met haar dochtertje heeft meegenomen naar Oklahoma blijkt Neil ook met moeite zijn ogen en handen af te kunnen houden van zijn oude vlam, de boerendochter Jane (Rachel McAdams). En als donderslag bij heldere hemel worden we ook nog opgescheept met de lokale zielzorger Father Quintana, een opmerkelijke rol van Javier Bardem. Deze heeft kennelijk de opdracht om met behulp van zijn vet Spaans geaccentueerde declamaties de worsteling met geloof en liefde te verwoorden. ‘Liefde ís geloof’, predikt hij namens Terrence Malick, die de kijker altijd graag met diens eigen gedachten en gevoelens wil confronteren. Dat de priester ondertussen van zijn eigen geloof dreigt af te vallen, is voor degenen die dan nog wakker zijn volstrekt oninteressant.

 

8 juli 2013

 

MEER RECENSIES