We Are What We Are

*

recensie  We Are What We Are

Griezelen met kannibalen

door Wouter Spillebeen

Vampieren en zombies zijn al lang niets nieuws meer, horrormakers zoeken het tegenwoordig vaak elders. Jim Mickle probeert te griezelen met kannibalen, wat niet meteen een juiste keuze blijkt.  

Mexicaanse cinema scheert hoge toppen. Alfonso Cuaróns Gravity domineerde op de jongste editie van de Oscars en Alejandro González Iñárritus films Amores Perros (2000), Babel (2004) en Biutiful (2010) zetten het land op de filmische kaart.

Recensie We Are What We Are

In 2010 probeerde de Mexicaan Jorge Michel Grau met zijn horrorfilm Somos lo que hay een graantje mee te pikken. Zijn speelfilmdebuut werd zeer lauw ontvangen. Toch vond Amerikaans regisseur Jim Mickle, die tot nu toe zijn grootste succes kende met vampierfilm Stake Land (2010), dat een remake aan de orde was. Het resultaat is We Are What We Are, een waterig afkooksel van een horrordrama dat zowel horrorfans als dramaliefhebbers niet zal bekoren.

Vaste gewoonten
De familie Parker woont op geïsoleerde landerijen in een door overstromingen geplaagd ruraal Amerikaans dorp. Wanneer hun moeder sterft door een ongeluk, worden Iris (Ambyr Childers) en Rose (Julia Garner) verantwoordelijk voor de gewoonten van de familie. Ze moeten zorgen voor hun kleine broer, de vastenperiode respecteren en de duistere jaarlijkse rituelen laten doorgaan. Vader Frank (Bill Sage) rouwt om zijn vrouw, maar zal niet dulden dat ze van die gewoonten afwijken. Ze moeten God immers tevreden stellen, offers brengen en op zondag vers vlees op tafel zetten.

Mickle heeft voor We Are What We Are duidelijk zijn research gedaan. Hij heeft gelezen dat horrorfilms donker en sfeervol moeten zijn. Dat vertaalt hij naar een gebrek aan kleur, veel regen, weinig elektronische apparaten en kledij uit de negentiende eeuw (ondanks dat de film zich in een recent verleden afspeelt). Hij heeft gelezen dat mensen beter in een verhaal gezogen worden als ze er de moraliserende elementen, zoals religie en familietraditie, uit kennen. Hij volgt die vaste waarden (lees: clichés) uit het genre tot in de puntjes op. Eén ding heeft hij jammer genoeg niet begrepen: dat een horrorfilm spannend, interessant en vooral eng moet zijn.

Recensie We Are What We Are

Oersaai
We Are What We Are is oersaai. De gemiddelde actiefilm bevat meer gruwelijke elementen dan deze miskleun. Het verhaal ontwikkelt zich pijnlijk traag – terwijl de kijker lang op voorhand weet wat te gebeuren staat – en er gebeurt het grootste deel van de tijd gewoon niets. Er is een enkel echt schrikmoment, dat dan nog eens teleurstellend en voorspelbaar is. De verhaalelementen die het publiek konden doen walgen, komen niet in beeld en er is geen gevoel van angst. De muziek probeert nu en dan wat spanning op te bouwen, maar kondigt alleen aan wanneer iets zal gebeuren dat we eng zouden moeten vinden. De acteurs lijken wel verveeld, het jonge broertje kan niet eens een echt personage genoemd worden. We Are What We Are stelt teleur op zowat elk vlak.

 

14 juni 2014

 

MEER RECENSIES