Zoekresultaten voor: top 5

Top 5 2016

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2016

Je me tue à le dire

Acht recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij jammerlijk misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2016.

Ralph DEEL 4: Ralph Evers

2016 was in vergelijking met voorgaande jaren toch niet zo sterk. Ze kwam vooral slecht uit de startblokken met slechts Legend en The Revenant die indruk maakten. Uiteindelijk leverde dit jaar toch ook wel weer genoeg moois, maar het niveau van eerdere jaren werd mijns inziens niet gehaald. M’n top 5 laat andere goede films als: I Daniel Blake, Equals, Bacalaureat, Nice Guys, Heart of a Dog, The Red Turtle, Suburra, Liza, the Fox-Fairy, The Big Short, A Quiet Passion achter zich. De vijf geselecteerde titels waren net iets verrassender, urgenter of intelligenter.

En wat fijn dat The Paradise Suite de belangrijkste Gouden Kalveren won. Wat een indrukwekkende film. Een aantal scènes bleven nog lang nazingen.

 

5. – TONI ERDMANN

Mijn eerste ontmoeting met Maren Ade, de regisseur van Toni Erdmann, die uitblinkt in ongemakkelijke situaties en impliciete lichaamstaal. Wanneer zijn dochter Ines nauwelijks nog oog heeft voor haar familie in Duitsland, besluit Winfried na de dood van zijn hond, zijn dochter in Boekarest op te zoeken. Zij is hard bezig carrière te maken en vertoeft voortdurend in zakenkringen. Winfried besluit, om dichter bij zijn dochter te kunnen komen, zich voor te doen als Toni Erdmann, een coach die een eigen methode er op nahoudt. Zijn daarbij aangemeten excentrieke gedrag trekt de aandacht in de zakenwereld en al gauw ziet Ines zich genoodzaakt het spel mee te spelen. Het levert tal van onverwachte, doch grappige en pijnlijk ongemakkelijke situaties op.

 

4. – CLASH (ESHTEBAK)

De hel van de opstanden in Caïro gefilmd op slechts 8 vierkante meter. Een arrestatiebus die gaandeweg voller en voller raakt met meer en meer verschillende groepen mensen. Een hachelijk sociaal experiment in tijden van lichte ontvlambaarheid. Regisseur Mohamed Diab weet een uitermate spannende, realistische film neer te zetten over de Egyptische opstand waar de wereld getuige van was. Hij vermijdt gemakkelijk vermaak en zet in op de mensen die een rol hebben gespeeld in de opstanden. Zo leren we achtergronden en belangen kennen en raken we verward in het aanwijzen van ‘good guys’ en ‘bad guys’, want misschien zijn die er helemaal niet en worden wij ondertussen in het ootje genomen door onze media.

 

3. – ARRIVAL

Begeleid met een prachtige soundtrack en titelsong opent Arrival als een nieuwe Terrence Malick-achtige film, gelukkig zonder de onnavolgbare poespas van Malick. We krijgen een sci-fi voorgeschoteld die opvalt vanwege haar intelligente verhaal. Daar was ik wel weer eens aan toe. Misschien is het wat in opkomst, met twee jaar eerder Interstellar. Arrival wordt overtuigend gedragen door een uitmuntend spelende Amy Adams. Zij speelt de taalexpert Louise Banks. Geconfronteerd met de non-lineaire taal van de aliens, ontvouwt zich een ander denken over heden, verleden en toekomst en de taal die we hebben te spreken. Het is al vaker gezegd, we lossen problemen niet op middels dezelfde manier waarop ze zijn ontstaan. Met de huidige mondiale crises zijn de aliens een welkome gids om ons hieruit te helpen.

 

2. – EL ABRAZO DE LA SERPIENTE

Een film vol contrasten. De Amazone-sjamaan vs. de westerse wetenschapper, laag bij de grond gefilmd tegenover een onvoorspelbare hemel, zwartwit temidden van de jungle. Twee westerse wetenschappers gaan in Zuid-Amerika op zoek naar een geneeskrachtige plant. De eerste in 1909 (gespeeld door Jan Bijvoet, een acteur die ik graag zie), de tweede, Richard Evans Schultes (wellicht bekend bij de psychonauten onder de lezers), in 1940. Een oplosbare dialoog tussen de ratio en de empirie van de westerse wetenschap en de natuurmystiek en wijsheid van de ‘primitieve’ volken. Het leidt tot prachtige scènes, van de ongerepte natuur, tot de hardhandige en onderdrukkende civilisatiepogingen van missionarissen. Er wordt geen pleit beslecht, vooral een verhaal verteld, een strijd tegen ego en egoloosheid, culminerend in een indrukwekkend verbeelde ayahuasca-trip.

 

1. – JE ME TUE À LE DIRE

Met nog een jetlag van een lange vlucht uit Nepal terug in de Nederlandse bioscoopstoel. Hoge verwachtingen, vanwege een trailer die ik zag op het Belgisch Film Festival. Geen seconde teleurgesteld. De film is grappig, absurd en invoelbaar. Subtiele hyperbolen en een magnifieke beeldtaal, maken van Je me tue à le dire een waar cinematografisch feest. Het verhaal gaat alle kanten op, kleurt buiten de lijntjes en volgt haar eigen logica. De sfeer is grauw en goedgemutst tegelijk, als een jas die niet lekker zit, maar wel comfortabel is en je nog goed staat ook. Alles lijkt spontaan en lukraak gefilmd en gemonteerd te zijn, als een Pollock die argeloos op het witte doek wordt gesmeten. Toch blijft het gevoel dat het allemaal onaf en amateuristisch is uit. Voor een debuut een fijne en verfrissende kennismaking. Kom maar door met je volgende films Xavier Seron!

 

The Neon Demon

Miskleun van 2016:

THE NEON DEMON

De film die ik gekozen heb als miskleun van het jaar, is eigenlijk niet de slechtste film die ik dit jaar zag. De teleurstelling die ik er aan over hield, speelt mee in de keuze. Met slechts een teennagel lengte voorsprong weet mijn miskleun-films als: Hail Caesar!, Anomalisa, De GVR en Now You See Me 2 achter zich te laten. En verdomme Lo and Behold! Werner! What the fuck!

Enfin, de nominatie van miskleun van het jaar 2016 gaat naar…

Lastig, kom net terug van Juste la fin du monde. M’n eerste Dolan. Wat een pretentieuze troep was dat zeg! Ongelooflijk. Maar goed, ik had dit stuk al klaar, wilde het alleen nog even nalezen alvorens op de mail naar Cor te doen. Dus blijft-ie staan:

The Neon Demon. Van een regisseur die een aantal jaar geleden zijn komst naar Hollywood overtuigend inluidde met Drive mag meer verwacht worden. Dit verwarrende, oppervlakkige prul houdt het midden tussen een aanklacht op de geperfectioneerde, gephotoshopte wereld van de glitter en glamour en een visueel experiment, doch mist meerdere planken. De film is als een legpuzzel waarvan de essentiële delen niet in de doos zaten. De acteurs lijken als plastieken poppetjes tegen een kitscherig decor. De film toont best aardig wat spiegels, maar laat de kijker ook niet verder komen dan die spiegels. Nimmer mag je deelnemen aan de film. Elke connectie met de personages wordt er vakkundig uit geacteerd. Wat overblijft is een lege huls, ironisch genoeg precies de vermoedelijke aanklacht van de film. Doch, alles en iedereen verdwaalt in de hyperstilistische wereld die hier wordt neergezet. Het is altijd te prijzen wanneer een filmmaker buiten de lijntjes wil kleuren. Tegelijkertijd blijft het een kunst iets nieuws neer te zetten en de kijker mee te nemen. Daarin is Refn niet geslaagd.

 

Gemist in de bios in 2016:

GEEN IDEE

 

27 december 2016
Alle terugblikken op 2016:
Wim Meijer
Bob van der Sterre
George Vermij
Ralph Evers
Nanda Aris
Alfred Bos
Suzan Groothuis
Cor Oliemeulen

Top 5 2016

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2016

Toni Erdmann

Acht recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij jammerlijk misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2016.

George DEEL 3: George Vermij

Een jaar dat wat mij betreft vooral uitblonk in festivalfilms die helaas niet werden beloond met een normale bioscooprelease. Dat maakt mijn uiteindelijke keuze van beste films wat onvolledig, gezien wij ons bij IDB vooral richten op reguliere bioscoopfilms. Bij wijze van correctie hierbij nog wat woorden over de titels die jammer genoeg niet voor een breder publiek toegankelijk waren in 2016.

Het aanbod op het IFFR was dit jaar verrassend goed en als een groot liefhebber van het werk van José Luis Guerín viel ik als een blok voor La Academia de las musas. Een film die begint als een academische overpeinzing over creativiteit en inspiratie maar gaandeweg het sensuele potentieel van cinema laat zien zoals alleen Guerín dat kan. Net zo sensueel maar dan met Istanboel als kloppend hart was de essayfilm Innocence of Memories gebaseerd op Orhan Pamuks gelijknamige boek en zijn liefde voor zijn geboortestad. Op het IFFR zag ik ook het heerlijke Nuts! van Penny Lane. Een prachtige ongewone documentaire samengesteld uit archiefbeelden en animatie over de bizarre levensweg van een succesvolle kwakzalver.

Verder hulde aan de IFFR-programmeurs voor The Lost Arcade (voor een fanatieke gamer zoals bovengetekende een ontroerende ervaring), The Love Witch (lekker wegdromen in campy horror-psychedelica) en Fear Itself (een intelligente essayfilm over de aantrekkingskracht van horror).

Goede programmeerkeuzes waren er ook op andere festivals. Op het IDFA was Cameraperson van Kirsten Johnson het onmiskenbare hoogtepunt. Een documentaire over het proces van filmmaken die veel vragen oproept, maar dat doet op een poëtische en meditatieve wijze die de kijker betrekt.

Op het filmfestival van Leiden was ik erg onder indruk van Kelly Reichardts Certain Woman. Een regisseuse die een minimale stijl heeft vergelijkbaar met het realisme van Loach en de Dardenne’s, maar naar mijn bescheiden mening toch beter is. Haar nieuwste film is op het eerste gezicht herkenbaar maar voelt geleidelijk anders en wist mij door kwetsbare details te raken.

Van de films die wel gewoon in de bios waren te zien zijn er nog een aantal die een eervolle vermelding verdienen. Qua genrefilm was 2016 een so-so jaar. The Wailing en Don’t Breathe waren wat horror betreft de hoogtepunten. Als Star Wars-fan was ik ook aangenaam verrast door Rogue One: zonder twijfel een van de beste delen uit de hele reeks. De films Experimenter, Land of Mine, Évolution en Julieta hebben ondanks hun kwaliteiten de lijst net niet gehaald. De gelauwerde films I, Daniel Blake, Arabian Nights en Neruda zijn mijn gaten voor dit jaar, maar staan nog op de watchlist. Tot slot voel ik me verplicht om het boeiende Hypernormalisation nog te vermelden. Opnieuw een ambitieuze documentaire van Adam Curtis die als geen ander deze woelige tijden op verpletterende visuele wijze weet te doorgronden.

 

5. – HEART OF A DOG

Laurie Andersons experimentele Heart of A Dog is een essayfilm die gaat over verlies en subtiel ook zorgwekkende politieke veranderingen in de VS aankaart. Toch geeft Andersons film hoop en ontroert door de schoonheid van kleine dingen die contrasteren met de tragiek om ons heen.

 

4. – THE FORBIDDEN ROOM

Een koortsdroom van een film die alleen goed nieuws is voor fans van de magische cinema van Canadees Guy Maddin. Gelukkig reken ik mezelf tot die kleine groep van bewonderaars en heb ik intens genoten van een spectaculaire botsing tussen zeppelins, de surrealistische poëzie van barokke tussentitels, het lot van een gedoemde onderzeeër die op ontploffen staat en natuurlijk heel veel verleidelijke derrieres!

 

3. – STRIKE A POSE

Een film over de impact van een cultureel fenomeen op de levens van mensen, maar ook de kracht van dans en vriendschap als bron van schoonheid en troost. Zorgde bij mij voor een van de weinige tranen-biggel-momenten van het jaar.

 

2. – EL BOTÓN DE NACÁR

Ik wens de 75-jarige Guzman nog vele jaren. Zijn bijzondere documentaires definiëren wat het betekent om mens te zijn. Ze benadrukken ook het belang van de geschiedenis als een manier om ons handelen te doorgronden. Zo ook in El Botón de Nacár over een prachtig stuk onherbergzame natuur, een geïsoleerde indianenstam en natuurlijk de traumatische geschiedenis van Chili. De rode draad in zijn unieke oeuvre.

 

1. – TONI ERDMANN

Ik moet stiekem toegeven dat ik Mare Ade’s eerdere films toch beter vind. Haar Der Wald vor lauter Bäumen was een verrassende ontdekking en een pijnlijk portret van een jonge vrouw. Zij volgde dat op met het onthullende Alle Anderen. Onderbelichte films die nu door het succes van Toni Erdmann hopelijk weer aandacht krijgen. Geheel terecht voor een filmmaker met een visie die schippert tussen humor en tragiek en onze diepste onzekerheden op menselijke wijze weet bloot te leggen.

 

Nocturnal Animals

Miskleun van 2016:

NOCTURNAL ANIMALS

Een  gladde en cynische film over gladde cynische mensen, maar met de pretentie om daar iets zinnigs en dieps over te zeggen. Als uitgangspunt zijn er zat films die de oppervlakkigheid van succes en roem al beter hebben gedeconstrueerd. Neem bepaalde films van Federico Fellini en Woody Allen of Paolo Sorrentino’s La Grande Bellezza. Nocturnal Animals haalt echter niet dat niveau omdat de film strandt in clichés en onovertuigende zijsporen zonder echt een kloppend hart te hebben. De verleidelijke oppervlakte die Ford zo graag wil bekritiseren is daardoor het enige wat overblijft. Als contrast kon je van het net zo decadente The Neon Demon tenminste nog ondeugend nihilistisch genieten.

 

Gemist in de bios in 2016:

THE WITCH

Een horrorfilm die werkt door gebruik te maken van onze angst voor een mysterieus en onvoorstelbaar verleden. In de nieuwe wereld moet een verstoten kolonistengezin overleven in de wildernis. Dat is echter het begin van hun lijdensweg als blijkt dat er duistere krachten rondwaren in het bos. Sfeervol, sinister en bijzonder beklemmend.

26 december 2016

Alle terugblikken op 2016:
Wim Meijer
Bob van der Sterre
George Vermij
Ralph Evers
Nanda Aris
Alfred Bos
Suzan Groothuis
Cor Oliemeulen

Top 5 2016

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2016

Suburra

Acht recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij jammerlijk misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2016.

Bob DEEL 2: Bob van der Sterre

Het was een matig filmjaar maar misschien niet zo matig als vorige jaren. Je kon genieten van masterclass president acteren door Bryan Cranston in All the Way; van lieve, zachtaardige animatie in The Red Turtle; van hipstersatire in Creative Control; van experimentele gamefilm Hardcore Henry; van Griekse droogheid in Chevalier; van Isabelle Huppert op haar best in Elle; en zelfs van een paar vermakelijke popcornfilms: Deadpool en Nice guys. Plus dus nog onderstaande films!

 

5. – CAPTAIN FANTASTIC

Midden in dit conservatieve tijdperk vol onderbuikgevoelens is het fijn te weten dat er toch nog idealistische, linksige, schattige films te zien zijn. Captain Fantastic portretteert het alternatief denkende gezin van vader Viggo Mortenson. Ze vieren Noam Chomsky-dag in plaats van Kerst. Kinderen die beter zijn in het doodmaken van herten dan een spelletje op de Playstation. Zeker geen foutloze film. Maar met het hart op de juiste plaats.

4. – THE BIG SHORT

The Big Short was een noodzakelijke film. Het drama van de afgelopen jaren was de kredietcrisis. Maar films over dit onderwerp waren er nog maar mondjesmaat. Moeilijk te verfilmen ook. Maar The Big Short pakte de handschoen op. Zelfs de alleringewikkeldste handel in subprime-hypotheken kun je in cinema toveren – mits in goede handen. Verrassend eigenzinnig gefilmd bovendien (Anthony Bourdain legt aan de hand van bedorven vis uit hoe subprime-loans werken) en een sterrencast die niet bang was zichzelf impopulair te maken met deze antireclame voor kapitalisme.

3. – HELL OR HIGH WATER

Bankovervallers die het zichzelf moeilijk maken in Texas. Doet geregeld (ook door de aanwezigheid van Bridges) denken aan het werk van de Coen-brothers. Mooi gefilmd, goed gespeeld, uitstekende muziek. Vermakelijk portret van Texas, waar serveersters ruzie maken met de politie en iedereen een pistool aan zijn riem draagt. Minpunt: ik heb niet het idee een erg vernieuwende film te kijken.

2. – THE NEON DEMON

Alsof Dario Argento zijn Suspiria met moderne middelen overgemaakt heeft. Een en al stijl. Het verhaal en het onderwerp vond ik niet zo interessant maar visueel is The Neon Demon super. Een pure auteursfilm, eentje die je om de beelden nog eens gaat kijken. Nicolas Windig Refn (Drive) heeft zoals gebruikelijk weinig remmingen. Minpunt: in de hoek van het mysterie laat de film mogelijkheden onbenut. Emotioneel had de film dieper kunnen treffen. Nu is het vooral bizar, bot en vlak.

1. – SUBURRA

Wat past er beter bij dit cynische jaar 2016 dan deze film. Er is niets vrolijks aan deze film te ontdekken. Een incident, politici, hoertjes, maffia. Nog meer maffia. Het scriptwerk is hier erg goed. Op zijn best neigt het naar een Italiaanse The Wire, op mindere momenten is het wel heel pessimistisch allemaal. Je kunt als gangster niet eens rustig boodschappen doen.

 

Toch stellen deze films me niet gerust dat het goed zit met de toekomst van cinema. Andere escapistische grootheden als tv-series en games kloppen nadrukkelijker dan ooit aan de deur van de kijkconsument. Ook dit jaar zaten er een paar goede series bij. Narcos en Stranger Things bijvoorbeeld.

De escapistische ervaring van een game begint ook op een steeds hoger niveau te komen. Games als Until dawn, The last of us, Uncharted zijn plezierig om te spelen en om te kijken. Hoe dat kan? Antwoord: cinematografische invloed. Scripts, verhaallijnen en scènes worden alsmaar filmischer, je ziet meer echte karakters in games. Facial recognition brengt acteurs realistischer dan ooit over naar het computerscherm. Time Magazine biedt in een artikel meer context.

Interessante vraag: waar eindigt film en waar beginnen series en games? Hardcore Henry is een film maar lijkt een game. Until Dawn is een game maar lijkt een film. En Narcos is net een lange film. Hoe dan ook: lang leve de vernieuwing!

 

The Forbidden Room

Miskleun van 2016:

THE FORBIDDEN ROOM

Een erg fraaie miskleun dit keer. The Forbidden Room is zonder twijfel onconventioneel en bijzonder stilistisch. Veel verwijzingen naar de zwijgende films en in het bijzonder de films van F.W. Murnau. Mysterie alom. Qua stijl had dit zo in de top 5 gekund. Maar er is iets mis met deze film van Guy Maddin. Het is een film die heel erg met zichzelf bezig is en niet met de kijker. Ik kan het niet beter uitdrukken dan deze review op Imdb: ‘Kijkers zijn van het type masochistische film geeks die ervan houden om zich te onderwerpen aan een film je op geen enkele manier betrekt bij een verhaal of bij karakters. En zich vervolgens verlicht voelen.’ Een erg mooie teleurstelling die 130 minuten duurt.

 

Gemist in de bios in 2016:

FRANCESCA

Francesca, de eerste, echte neogiallo. En het is goed gedaan, heel erg goed zelfs, heel wat keren betrapte ik me erop dat ik niet doorhad dat ik een film uit 2016 zat te bekijken. De geweldige muziek, het dubben van de stemmen, de oude stijl camera’s, de nare moorden met dunne mesjes, de interieurs van oude huizen. Een genre dat ophield in 1978 herleeft heel eventjes in 2016. Maar niet voor het grote publiek want dat houdt niet van films ouder dan tien jaar.

25 december 2016
Alle terugblikken op 2016:
Wim Meijer
Bob van der Sterre
George Vermij
Ralph Evers
Nanda Aris
Alfred Bos
Suzan Groothuis
Cor Oliemeulen

CategoriesBOB

Top 5 films 2016 van Wim Meijer

Top 5 films + Miskleun van 2016

Hell or High Water

Acht recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij jammerlijk misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2016.

Wim Meijer DEEL 1: Wim Meijer

5. – DEADPOOL

Ja, Deadpool ja. Dames en heren, er heerst een algemeen taboe op dit soort films: groots opgezet, budgetten van honderden miljoenen, PR-campagnes van ongekende grootte en met superhelden erin. Voor veel recensenten is het hun eer te na om dit te kunnen waarderen. Maar Deadpool is een van de grappigste films van het jaar, samen met die andere R-rated movie Sausage Party. En Deadpool is niet alleen ontzettend grappig, Marvel bewijst wederom haar klasse met een origineel plot, een Ryan Reynolds die helemaal los gaat en gelikte actie. Het is wat lastig om dit te vergelijken met een film als Arrival, en je kunt genoeg argumenten bedenken om Arrival hier neer te zetten, maar als ik niet alleen kijk naar intellectueel hoogstaande films, maar ook naar vermaak, dan moet Deadpool in de lijst. Dus vandaar.

 

4. – LES PREMIERS LES DERNIERS

Een Belgische neo-western, waarin twee mannen in een Jeep door afgelegen industriegebieden en bossen rijden om te jagen op een zwerver die een telefoon heeft gejat. Een tikje absurd, bijzonder komisch, een geweldige soundtrack en dito acteerwerk. The Coen Brothers hadden dit kunnen maken, maar verdeden hun tijd met Hail, Caesar!. Het camerawerk is van grote klasse en de film bewijst dat België qua cinema nog altijd mijlenver voorloopt op Nederland.

 

3. – CHRONIC

Dit drama bleef een beetje onder de radar. Een verzorger – een fantastische rol van Tim Roth – gaat helemaal op in zijn werk. Hij identificeert zich op pathologische manier met zijn patiënten, mensen die variëren van terminale vrouwen op middelbare leeftijd tot zestienjarige spasten. Niet alleen de materie is aangrijpend, ook het acteerwerk is uitstekend. Roth is in elk shot te vinden en speelt de sterren van de hemel. Er zou iets niet kloppen als hij in februari niet in de race is voor een gouden beeldje.

 

2. – THE RED TURTLE

The Red Turtle is een van de origineelste animaties sinds tijden, verfilmd in een Japanse tekenstijl, afkomstig van Nederlandse bodem. Vooral knap is de hoeveelheid emotie die de film teweeg brengt zonder dat er sprake is van dialoog. De beelden zijn sprekend, de film prikkelt de verbeelding. Het plot behelst een man die op een onbewoond eiland aanspoelt en probeert weg te komen, maar een rode schildpad dwarsboomt hem.

 

1. – HELL OR HIGH WATER

Ook al heb ik nog niet alles gezien en erg goede verhalen gehoord over Toni Erdmann, toch was de keuze dit jaar vrij simpel. Hell or High Water, een film waar je nog lang van kunt nagenieten. Wat een prachtige beelden, geweldige karakters en spitsvondige dialogen. Deze misdaadfilm verfilmt twee bijzondere koppels. Enerzijds twee broers die met hun rug tegen de muur staan en besluiten banken te beroven. Anderzijds een sheriff en zijn collega die de broers opjagen door de droge vlakten in Texas.

 

Midnight Special

Miskleun van 2016:

MIDNIGHT SPECIAL

Ik heb zowel een Pathépas als Cineville-kaart en vind het vooral lekker om na werk de IMAX Arena in te lopen en anderhalf tot twee uur naar pulp kijken. Vaak echt slechte films, en dat heeft dan wel weer wat. Ik heb zoveel troep in de Pathé gezien dat ik wel vijftig titels kan opnoemen, maar tot de absolute uitschieters behoorden I Am Wrath, de nieuwe Ben Hur, The Choice, Gods of Egypt en meuk als Keeping Up with the Joneses. Echt pure bagger natuurlijk, maar eerlijk gezegd wil ik het geen miskleunen noemen. Het zijn gewoon kutfilms. Een miskleun vind ik meer iets als Midnight Special, een film waarvan de verwachting enorm hoog lag en die totaal niet wordt waargemaakt. Het begint heel aardig, met een mysterieuze spanning rondom een kind en een sekte, maar halverwege ontspoort de film totaal en kan je het plot niet meer serieus nemen. Het slot is volstrekt ridicuul en ik kon een glimlach van leedvermaak niet onderdrukken. Pretentieuze film in bijzonder matige uitvoering.

 

Gemist in de bios in 2016:

BURN BURN BURN

Lastige categorie, maar dan pik ik toch maar een film die ik op een van de filmfestivals van dit jaar zag, namelijk Burn Burn Burn. Een van de redenen is dat deze film een mooie mix is tussen komedie, roadtrip en drama, waarbij twee vrienden de as gaan uitstrooien van hun overleden maatje. Daarnaast is de film dan wel niet in de bios uitgekomen, hij is te zien op Netflix. En wie heeft dat tegenwoordig nou niet?

 

24 december 2016
 

Alle terugblikken op 2016:
Wim Meijer
Bob van der Sterre
George Vermij
Ralph Evers
Nanda Aris
Alfred Bos
Suzan Groothuis
Cor Oliemeulen

Top 50 dansfilms

Dansfilms – top 50
Klik op de cover van de dansfilms voor de trailers.

 

1930 – 1950

The Gay Divorcee Top Hat Swing Time dansfilmsThe Red Shoes

1951 – 1970

Singin' in the Rain dansfilms West Side Story

1971 – 1980

Saturday Night Fever Grease All That Jazz Fame

1981 – 1990

Carmen dansfilms Flashdance Style Wars Footloose White Nights Fast Forward

A Chorus Line Dirty Dancing Tap

1991 – 2000

Strictly Ballroom dansfilms Swing Kids Shall We Dansu The Turning Point Tango Billy Elliot

Center Stage

2001 – 2010

Save The Last Dance Chicago Honey The Company Dirty Dancing Havana Nights Roll Bounce

Mad Hot Ballroom Rize Take The Lead Step Up Planet B Boy Hairspray

Step Up 2 The Streets Make It Happen Mao's Last Dancer Black Swan Burlesque Step Up 3D

StreetDance 3D

2011 – 2020

Footloose 2011 Pina 3D Magic Mike Step Up 4 Miami Heat 3D Streetdance 2 3D

Top 5 2015

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2015

Durak (The Fool)

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

Cor DEEL 9 (slot): Cor Oliemeulen

Wat viel mij zoal op in het filmjaar 2015? Neem nu de langverwachte Frank, de zanger van Soronprfbs met zijn hoofd van papier-maché, of de Zweedse tragikomedie A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence, met niet alleen de langste en origineelste titel maar ook de meest droog-absurdistische scènes van het jaar. En wat te denken van Réalité : surrealistische verwikkelingen in een film-in-een-film? Om nog maar te zwijgen van de volmaakte dubbelgangers in The One I Love, het grimmige sprookje The Lobster  en Hard to be a God, een minutieus gecomponeerd visueel spektakel waarin drek, kots, bloed en uitwerpselen je drie uur bijna non-stop om de oren vliegen. Stuk voor stuk bijzondere en lovenswaardige producties, maar minder sterk en belangwekkend dan de vijf volgende films.

5. – YOUTH

Na La grande bellezza  weet Paolo Sorrentino met zijn onvervalste beeldgrammatica opnieuw een melancholische symfonie te componeren. Harvey Keitel (als regisseur) en Michael Caine (schitterend als gepensioneerde toondichter/dirigent) zijn oude vrienden die samen optrekken in een luxueus Zwitsers kuuroord, alwaar zij zich verwonderen over de populaire beschaving en mijmeren over het verloren verleden. Prima scenario, oogstrelende beelden, originele muziek en leuke bijrollen (o.a. Rachel Weisz als treurende dirigentendochter, Jane Fonda als gewichtige Hollywood-ster en een verbluffende lookalike van Diego Maradona) maken van Youth  een feestje voor cinefielen.

4. – CITIZENFOUR

Terecht draaien documentaires steeds vaker in de bioscoop, immers vaak is de werkelijkheid boeiender dan fictie. Klokkenluider Edward Snowden onthult het bijna onvoorstelbare afluister- en datamining-schandaal van de Amerikaanse geheime dienst NSA en de kijker mag hiervan getuige zijn. We volgen de gevluchte medewerker vanaf het moment dat hij in een hotelkamer in Hongkong in het geheim enkele journalisten ontmoet tot en met de eerste spectaculaire nieuwsuitzending op CNN die een mediastorm teweeg brengt. Citizenfour  laat zich kijken als thriller: Snowden is vastberaden om de omvangrijke privacyschending te openbaren, maar tegelijkertijd onzeker omdat hij bang is ontdekt te worden.

3. – THE LOOK OF SILENCE

Het scenario van The Look of Silence  is te krankzinnig voor welke speelfilm dan ook. Als een moordenaar bekent dat hij het bloed uit de doorgesneden kelen van zijn slachtoffers opdronk ‘om niet gek te worden’, oogt zijn dochter diep geschokt, maar zegt zij snel dat haar vader een seniele, oude man is. Joshua Oppenheimer filmde jarenlang met gevaar voor eigen leven in Indonesië om inzicht te krijgen in de moordpartijen na de staatsgreep in de jaren zestig die een miljoen (vermeende) communisten het leven kostten. In het bekroonde The Act of Killing  portretteerde hij de beulen, die tot in detail beschrijven en naspelen hoe zij doodden, in dit even verbijsterende vervolg zoekt onze hoofdpersoon de confrontatie met de man die verantwoordelijk is voor de dood van zijn broer.

2. – EL CLUB

De Chileense regisseur Pablo Larraín heeft ontegenzeggelijk een eigen stijl: een mix van een onalledaags verhaal, krachtige dialogen, intense incidenten en inktzwarte humor. In zijn grandioos geregisseerde en geacteerde El Club  draait hij beslist geen doekjes om seksueel misbruik door priesters. Vier van deze zelfbenoemde ‘koningen der verdringing’ zijn door het Vaticaan weggemoffeld in een huisje aan zee om te bidden en boete te doen. Liever gokken ze op windhonden en worden ze dronken van de opbrengst. De komst van een nieuwe geëxcommuniceerde priester zet hun niet onaangename leven op het spel en zal nog de nodige tipjes van de gewaden oplichten.

1. – DURAK (THE FOOL)

Er zijn heel wat films over corruptie gemaakt, maar die grijpen je lang niet altijd bij de strot. Het huidige Rusland biedt een ideale voedingsbodem voor drie recente topdrama’s waarin autoriteiten de gewone man piepelen. Vorig jaar werd de filmliefhebber verrast met het vlammend tragische Leviathan  van Andrey Zvyagintsev en 2015 betekende de doorbraak van Yuriy Bykov, die The Major  en Durak  gelijktijdig in de Nederlandse bioscoop zag draaien. In Durak (The Fool)  bezatten de stadsbestuurders zich liever op een nachtelijk feest dan het gepeupel voor een instortende flat te behoeden. Hulde aan de eenling die een rechtvaardige – maar troosteloze – strijd voert!

Avengers: Age of Ultron

Miskleun van 2015:

AVENGERS: AGE OF ULTRON

Slim van Marvel om zijn vier belangrijkste wrekers bijeen te brengen in één flitsende actiefilm. IJzeren Man, Ongelooflijke Hulk, Kapitein Amerika en Man met de Hamer: ieder botviert zijn eigen specialiteit op de vijand. Zoals Iron Man 3  faliekant de mist inging door het exclusieve karakter van het titelpersonage onstuimig te vermenigvuldigen, zo faalt Avengers: Age of Ultron  door overdadig sloopgeweld en onzinnig verhaal. De volgende Avengers  heet – hoe origineel – Infinity War  en zal in twee delen verschijnen. Gezien de leeftijdsgrens hoeven we geen schietende tieten van Black Widow te verwachten, maar misschien is het een idee om de wrekers te laten sparren met de dino’s van Jurassic World  tijdens een allesverwoestende aardbeving in San Andreas. In deel twee kunnen ze dan proberen definitief af te rekenen met Adam Sandler.

Silent Heart

Gemist in de bios in 2015:

SILENT HEART

Het faillissement van A-Film heeft kennelijk de uitgestoken nekken van een aantal overgebleven filmdistributeurs ingekort. In het eerste land waar euthanasie is gelegaliseerd, bleek geen plaats voor het aangrijpende Silent Heart  van Bille August. Tijdens een vervroegd kerstdiner neemt een moeder afscheid van haar twee dochters. Ze kampt met een spierziekte die haar, volgens de diagnose van haar echtgenoot, snel zal verlammen. Aangezien euthanasie strafbaar is, moet het slikken van de dodelijke pil lijken op zelfmoord, wat alleen kan nu moeder haar arm nog kan bewegen. Dit mooie Deense euthanasiedrama kent een krachtige wending als bij de dochters de twijfel toeslaat.

31 december 2015

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

CategoriesCOR