Zoekresultaten voor: top 5

Top 5 2015

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2015

Le Tout Nouveau Testament

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

Ralph DEEL 8: Ralph Evers

Het jaar is weer omgevlogen en ondanks dat 2015 niet zo sterk begon als 2014, was er ook dit jaar weer veel moois te bewonderen. Temidden van al dat moois vind ik het lastig een goede top 5 samen te stellen. Kiezen is verliezen, dus geen heavy metal Mad Max: The Fury Road, geen Ex Machina, geen Bloed Zweet en Tranen, geen O Menino e o mundo, geen Isla Minima, geen Gluckauf  en ook geen Youth, en met de nieuwste Star Wars  nog voor de boeg. Stuk voor stuk prachtfilms.

5. – CORN ISLAND

Het pareltje op het Eastern Neighbours Film Festival  in Den Haag. Corn Island  ademt een zeldzame rust in combinatie met natuurschoon. Slow cinema zoals het bedoeld is, heerlijk contemplatief. Eenvoudig verhaaltje ook: door een overstroming is een eilandje met vruchtbare grond ontstaan. Een boer trekt er met zijn kleindochter naartoe om een jaar mais te verbouwen, wat voldoende is om van rond te komen. Op de achtergrond speelt een anonieme oorlog en is de natuur niet altijd een bondgenoot. Een verademing voor de verstedelijkte zielen die wij zijn!

4. – CHORUS

Een nauwelijks opgemerkt meesterwerk. We volgen de nasleep van een plotselinge verdwijning van de achtjarige Hugo. Gaandeweg ontdekken we als kijker wat voor afschuwelijks zich heeft plaatsgevonden op een fatale avond, tien jaar geleden. Op een fenomenologische, intrapsychische (een voice-over die de gedachten verwoord) en interpsychische (de gebroken relatie tussen de ouders) manier van tonen en vertellen leren we mede door de context van de scènes en de beelden hoe het verwerkingsproces tussen de inmiddels gescheiden ouders zich ontwikkelt. De camera houdt voldoende afstand, de acteerprestaties sluiten subliem aan bij de tragiek en het verhaal is pijnlijk expliciet, mede doordat het zo naturel verteld wordt. Zonder sentimentele opsmuk. In stemmig zwartwit geschoten met stadsgezichten die mooi uitdrukking geven aan de eenzaamheid van het verdriet dat blijft.

3. – THE DARK HORSE

Een onverwacht, klein meesterwerkje uit Nieuw Zeeland is The Dark Horse. Een ontroerend portret van het aan lager wal geraakt schaakgenie Genesis Potini, overtuigend gespeeld door Cliff Curtis. Genesis weet ondanks zijn psychische problemen een groep kansarme jongeren temidden van een omgeving van vooroordelen, criminaliteit en tegenslag naar een schaakwedstrijd te leiden. In zulke verhalen ligt het gevaar van sentimentaliteit, maar in The Dark Horse  niets van dat alles. Een grimmige, rauwe en ingetogen film gebaseerd op het ware verhaal van Genesis Potini.

2. – LE TOUT NOUVEAU TESTAMENT

De nieuwste telg van Jaco van Dormael staat weer garant voor een prachtige vertelling, waarin creativiteit en eigenheid centraal staan. Het uitgangspunt is prachtig. God leeft en woont in Brussel. Daarbij is het feit dat Benoît de Poelvoorde God belichaamt een briljante zet. Er is niemand zo gefrustreerd als De Poelvoorde. In Réalité  zoekt men naar de beste schreeuw, Benoît heeft ‘m. De grapjes rondom de pestkop die God is en het ontvangen van je sterfdatum vind ik zo leuk dat daar wel een serie over gemaakt mag worden.

1. – RÉALITÉ

Mijn kennismaking met Quentin Dupieux was een uitermate aangename. Een film met een bizarre verteltrant vol meta en meta-meta perspectieven, volstrekt geflipte humor en de beste plottwist die ik ooit gezien heb. Alles klopt in het absurde universum dat Dupieux hier met Réalité  construeert. De casting, de naadloze overgang tussen realiteit, droomwereld en meta-realiteit, de hypnotische muziek en vreemde personages. Cineville maakt reclame met: En loop ik duizend keer verschillend weg. Wel, na deze film liep ik inderdaad een geordende, saaie wereld tegemoet.

Every Thing Will Be Fine

Miskleun van 2015:

EVERY THING WILL BE FINE

Er waren ook de nodige missers te beleven in de bioscopen. Een nek aan nek race werd gereden door Paul Thomas Anderson met de uiteindelijke winnaar hieronder. Zijn Inherent Vice  blinkt uit in hip gedoe en een slaapverwekkende bioscoopervaring van een film die maar eindeloos moet duren. Dé draak van dit jaar was echter: Wim Wenders die de nobelprijs voor verveling in de wacht sleept met een volstrekt fantasieloze, ongeïnspireerde en waardeloos geacteerde flutfilm. Met Überkarton-acteur James Franco in een serieuze hoofdrol is dat natuurlijk vragen om problemen. Miss Eeuwige Slachtofferrol, Charlotte Gainsbourg, maakt de gemoederen ook al niet bepaald vrolijker en een voortslepend verhaal dat nergens een verhaal wil worden zegt gewoon: ‘fuck you!’ tegen de filmliefhebber. Zuchtende en kreunende reacties uit de zaal vielen de film ten deel. Slechts zelden dat ik zo schrik van het feit dat een film 120 minuten duurt – terwijl de vijftien die toen reeds verstreken waren aanvoelden als een eeuw. Tachtig jaar ouder verliet ik de bioscoopzaal. De rest van het jaar heb ik geen sneak preview meer gedaan.

Pos Eso

Gemist in de bios in 2015:

POS ESO

Op het Holland Animation Film Festival speelde deze alleraardigste klei-animatie, gelardeerd met de duivel en heavy metal muziek. Het verhaal gaat over Damian, de achtjarige zoon van flamencodanseres Trini en haar inmiddels overleden man, een legendarische stierenvechter. Damian blijkt bezeten door de duivel en pleegt de bloederigste en wreedste daden. Artsen, psychologen en psychiaters zijn niet in staat enige redding te bieden. Het bovennatuurlijke wel? Vlot vertelde satanische komedie in stop-motion claymation.

30 december 2015

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

Top 5 2015

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2015

Still Alice

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

nanda DEEL 7: Nanda Aris

5. – STILL ALICE

Iedereen die ooit te maken heeft gehad met een ziek familielid of zieke vriend, zal de machteloosheid in Still Alice  herkennen. Doordat het verhaal verteld wordt door de ogen van de patiënt, komt het verhaal binnen en weet flink te raken. Opeens kunnen we ons allemaal een voorstelling van aftakeling maken. En hoe ga je daarmee om als je nog niet zo oud bent, soms doorhebt dat je iets niet meer weet of kunt, en zelfs dat soms ook niet doorhebt? Julianne Moore is een prachtige vrouw, en ze speelt Alice fantastisch. Het leven glipt haar door de vingers, en haar imago van belangrijke taalkundige brokkelt langzaam af. Ze wenst dat ze kanker heeft, zodat ze niet belachelijk en komisch wordt. Terecht won Moore een Oscar voor haar rol in Still Alice.

4. – AMY

Een prachtige documentaire, waar de songteksten van Amy Winehouse als leidraad gelden. De film begint met beelden van een tienermeisje, dat Happy Birthday  zingt. De toon is gezet, haar stem is geweldig, en we weten: we hebben te maken met een rising star. Asif Kapadia heeft Amy begrepen, haar teksten gaan over háár, over wat ze voelt en meemaakt. Hij weet de beelden van optredens, naasten die spreken over Amy, de zelfgemaakte beelden van Amy en Blake (haar echtgenoot), de studio-opnames, en de foto’s prachtig te combineren in dit door drama doorspekte levensverhaal van een meisje dat met haar zelfdestructieve manier van leven nooit oud zou worden.

3. – THE IMITATION GAME

Michael Keaton verloor van Benedict Cumberbatch, die de Oscar voor beste acteur won voor zijn rol van Alan Turing in The Imitation Game. Wat mij betreft hadden er twee Oscars uitgedeeld mogen worden, maar Cumberbatch heeft ‘m zeker verdiend. De film vertelt het ongelooflijke levensverhaal van Alan Turing, de homofiele wiskundige die in de Tweede Wereldoorlog het Enigma, een Duits coderingssysteem, weet te ontcijferen. Mede daardoor weten de geallieerden de Tweede Wereldoorlog te winnen. Veel te weinig erkenning krijgt Turing voor zijn verdiensten na de oorlog, ook na zijn dood. Onbegrijpelijk dat zijn naam niet in de boeken op de middelbare school voorkomt, maar gelukkig zorgt The Imitation Game  voor de nodige aandacht, ook door de geweldige vertolking van Benedict Cumberbatch als Alan Turing.

2. – ICE AND THE SKY

Claude Lorius wijdde zijn leven als glacioloog aan onderzoek naar ijs, waarin hij antwoorden probeerde te vinden over de geschiedenis en de toekomst van het ijs, ons klimaat, en hoe de mens deze beïnvloedt. Lorius werd verliefd op Antarctica, waar hij vaak naar terugkeerde om verder onderzoek te doen. Prachtige shots van natuur, archiefbeelden, Lorius’ zijn verhaal, het begrijpelijk en inzichtelijk maken van zijn onderzoek, en het belang van zijn onderzoek, maakte dat deze film niet kan ontbreken in mijn top 5 van dit jaar.

1. – BIRDMAN or (The Unexpected Virtue of Ignorance)

De vraag rees: past Birdman  in de top 5 van 2015? Toen het antwoord ‘ja’ bleek te zijn (de Nederlandse release was in 2015), was het duidelijk dat deze film zeker in mijn top 5 voor zou komen. Realiteit en fantasie grenzen dicht aan elkaar in deze film van Alejandro González Iñárritu, zonder dat het ooit ongeloofwaardig wordt. Een acteur wiens carrière uit het slop getrokken wordt (Michael Keaton, die zelf ook zijn comeback maakt), bezit wonderlijke gaven, of denkt wonderlijke gaven te bezitten. Zolang de geest erin gelooft is alles mogelijk. Prachtige begeleidende muziek ook.

The Interview

Miskleun van 2015:

THE INTERVIEW

Schreeuwerige film, die voor veel ophef zorgde, maar alle heisa niet waard was. Tenenkrommende grappen, over the top acting, en een hoog gehalte ongeloofwaardigheid. James Franco speelt Dave Skylark, presentator van de populaire tv-talkshow Skylark Tonight. Zijn producer Aaron (Seth Rogen, die gelukkig in Steve Jobs  een fatsoenlijke rol speelt) wil dat de talkshow meer inhoud krijgt, dus daarom reizen ze af naar Noord-Korea, om leider (en groot fan van de show) Kim Jong-un te interviewen. De afschildering van de leider van Noord-Korea schoot in het verkeerde keelgat van Kim Jong-un en zette de relatie tussen Noord-Korea en de VS op scherp. Totaal ten onrechte, de film is het niet waard.

Sonita

Gemist in de bios in 2015:

SONITA

Sonita  van Rokhsareh Ghaem Maghami won op het IDFA de Audience Award. In de film volgen we de jonge tiener Sonita, die vanuit Afghanistan met haar familie naar Iran is gevlucht. Ze rapt, en wil graag bekend worden. Haar familie kijkt daar anders tegen aan; in Iran is het verboden voor vrouwen om te zingen. Bovendien hebben ze geld nodig voor de bruiloft van haar broer, dus willen ze Sonita het liefst voor veel geld uithuwelijken. Sonita ziet dit niet zitten, en ook de documentairemaakster kan niet toezien hoe dit gebeurt, en grijpt in. Ze weten een studio te vinden waar Sonita haar nummer Daughters for sale  kan opnemen. Inmiddels is deze video op YouTube meer dan 300.000 keer bekeken. Door de clip wordt Sonita opgemerkt door het bestuur van de Wasatch Academy in Utah en krijgt ze een beurs om daar te studeren. Rokhsareh weet de tweedeling tussen traditie en vooruitgang mooi weer te geven. Het is niet alleen maar kommer en kwel, de tranen vloeien ook van blijdschap.

29 december 2015

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

Top 5 films + Miskleun van 2015 van Wouter Spillebeen

Top 5 films + Miskleun van 2015

Mad Max: Fury Road

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

Wouter Spillebeen DEEL 6: Wouter Spillebeen

Laat me beginnen met een kleine bekentenis: Ik heb dit jaar heel veel films niet gezien die ik wel wilde bekijken. Tijdgebrek speelde me parten, dus sorry Ixcanul, Youth  en Sicario, maar we zien elkaar in de nabije toekomst.

 

– BIRDMAN

Over Birdman  valt niet veel te zeggen dat nog niet gezegd is. Alleen al omwille van het metaverhaal over de vergeten acteur uit een superheldenfilm die zijn comeback maakt is deze de moeite waard. Is de film dan ook nog eens een geweldig staaltje cinematografie en montage, dan komt Birdman  makkelijk in deze lijst.

 

– SON OF SAUL

Son of Saul  is volgens velen de film die het leven in een concentratiekamp het beste weergeeft en dat is onmogelijk te weerleggen. Na het kijken voel je je claustrofobisch, paranoïde en vuil. Lásló Nemes slaagt in alles wat hij probeert.

 

– THE MARTIAN

The Martian  is volgens recensent Bob Chipman het resultaat van en een viering van wat gebeurt als iedereen vol goesting opdaagt en zijn werk doet, en dat professionalisme straalt van de film af. Wie houdt van ruimtevaart en wetenschap in het algemeen zal hier zeker van genieten. The Martian  is niet perfect, maar wel perfect vermakelijk.

 

– FOXCATCHER

Met Foxcatcher  toont Steve Carell dat hij makkelijk een ernstige rol kan neerzetten die niet alleen realistisch, maar ook diepgaand is, ondanks soms storende make-up. Het oog voor detail van de productie is ook bewonderenswaardig, want wie denkt er anders aan om valse oorlellen aan de hoofdpersonages te geven, zodat ze eruit zien als broers?

 

– MAD MAX: FURY ROAD

Mad Max: Fury Road  is een ideaal voorbeeld van hoe actiefilms geregisseerd moeten worden. De scènes met het hoogste tempo zijn chaotisch en spectaculair, maar steeds perfect te volgen. Het verhaal is simpel maar briljant en de herkenbare setting is perfect voor deze eeuw vertaald.

 

Terminator: Genisys

Miskleun van 2015:

FRANCHISE REBOOT

Met het succes van het Marvel-universum dat intussen al enkele jaren de blockbuster-zomer overheerst, zijn oude franchises die hun kans schoon zien om ook een nieuw publiek aan te spreken steeds prominenter. Terwijl Mad Max: Fury Road  een onverdeeld succes en een kritisch gelauwerd stukje actiecinema is geworden, gaat het andere namen minder goed af. Na Fantastic 4, Terminator: Genisys  en The Transporter Refueled  is de hoop op een goede reboot zeer klein geworden. Laten we eerlijk zijn: zelfs Jurassic World  was niet zo goed als we allemaal hoopten. Met de nieuwe Star Wars  en Creed, die de Rocky-legende verder zet, ziet het er in elk geval naar uit dat we verbetering kunnen verwachten.

 

Call Me Lucky

Gemist in de bios in 2015:

CALL ME LUCKY

Deze documentaire heeft alles: een politiek geëngageerd hoofdpersonage, een reis waarin persoonlijke obstakels overwonnen worden, charismatische vertellers, humor, een groot mysterie en een plottwist waar M. Night nog wat van kan leren. Lees alsjeblieft niet te veel over het leven van Barry Crimmins voor je deze documentaire over de stand-up comedywereld bij haar origine bekijkt. Deze staat op Netflix, maar het ziet er niet naar uit dat er een internationale bioscooprelease zit aan te komen.

 

28 december 2015

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

  

Top 5 2015

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2015

Son of Saul

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

George DEEL 5: George Vermij

Het was een jaar van verrassingen en het begon al gelijk goed tijdens het IFFR in januari met sterke films (Turist, Réalité  en La Meraviglie ) die mijn lijst net niet hebben gehaald. Ook zou je Birdman  haast vergeten zo in de aanloop van 2015. Wat opviel was dat het ook een goed jaar was voor de genrefilm met Ex Machina, Spring  en The Guest  en het heerlijke Inside Out. Qua documentaires vielen mij Citizenfour  en A Family Affair  op. Helaas heb ik The Look of Silence  nog niet kunnen zien, ook al wekte die docu bij mij hoge verwachtingen door de lovende recensies. Mijn uiteindelijke top 5 toont het brede potentieel van cinema en de uitersten die het medium voor mij zo boeiend maken. Aan de ene kant is er de cinema van het grote geld en de grote gebaren die dit jaar wonderbaarlijk genoeg bewees dat het nog mogelijk is om je hart sneller te doen kloppen in de bioscoopzaal. Daartegenover is er cinema als confronterende spiegel van een harde werkelijkheid die veel mensen liever niet willen zien en van vergeten verhalen die verteld moeten worden.

5. – MAD MAX: FURY ROAD

Het bewijs dat leeftijd niets uitmaakt als het gaat om het maken van een spannende, adrenalinekick-achtige film die voelt als een achtbaanrit. George Miller bedacht ooit het Mad Max -universum en is al in de zeventig. Zijn nieuwe Mad Max -film is als een lange achtervolging die geen moment verveelt en je steeds maar blijft verrassen. En dat geschoten in een overtuigend postapocalyptisch landschap dat in al zijn grootse vreemdheid, echt en opwindend aanvoelt.

4. – IT FOLLOWS

Een knappe nieuwe visie op het horrorgenre door regisseur David Robert Mitchell die eerder indies maakte. De film weet mysterie, spanning en voortdurende angst tot een pakkend geheel te smeden en is daarmee een geslaagde combinatie van genre-elementen met de beklemmende vervreemding die je herkent van arthouse-films.

3. – ALLÉLUIA

Een opmerkelijke Belgische versie van het verhaal van de beruchte ‘lonely hearts killers’ Raymond Fernandez en Martha Beck die het gemunt hadden op alleenstaande vrouwen en weduwes. Regisseur Fabrice du Welz maakte een poëtisch en bloederig portret van twee outsiders dat tot leven komt door de krachtige Lola Dueñas en prachtige beelden die zweven tussen dromerig en gruwelijk.

 

2. – STAR WARS: THE FORCE AWAKENS

Aan de andere kant van het cinematografische spectrum is er de nieuwe Star Wars -film. Deels uit nostalgie is het voor mij moeilijk om dit langverwachte vervolg kritisch te bekijken. De vertoning die ik bijwoonde had iets weg van een kerkdienst waar hoopvolle fans eerbiedig wachtten op het nieuwe evangelie. En toen kwam de film en werden wij allemaal weer teruggebracht in een herkenbaar en geliefd universum. Het voelde goed en deed mij denken aan de reden waarom mensen naar de bioscoop blijven gaan. Het is meer dan alleen vermaak, maar ook een gevoel van saamhorigheid in de duisternis, gevoed door beelden die je op een eenvoudige wijze raken. Het verhaal is natuurlijk simpel en universeel, maar wordt nu goed aangevuld door nieuwe gezichten. Een goed begin van een nieuwe reeks waar filmfans jarenlang naar hebben uitgekeken.

1. – SON OF SAUL

Een intense kijkervaring die onvergetelijk is door de constante druk en claustrofobische rusteloosheid die voorgoed op je netvlies staan gebrand. Een man wordt door de hel van Auschwitz gevolgd door een nauwke​u​rige en gejaagde camera die je geen moment laat bijkomen. Ondertussen is de kijker een intieme getuige van de systematische vernietiging van massa’s mensen die als waardeloze vracht verwerkt worden. Het is en blijft bijna onmogelijk om de holocaust correct in beeld te brengen. Regisseur Lásló Nemes is het echter gelukt om dat te doen op een manier die vernieuwend is en geen concessies doet aan de vermaakprincipes van cinema. Het resultaat is een ijzig en verstikkend meesterwerk dat je lang zal achtervolgen.

Regression

Miskleun van 2015:

REGRESSION

Regression  was geen goede terugkeer van regisseur Alejandro Amenabar (Abre los Osjos, The Others ) en een teleurstelling. Geen slechte film, maar een rommelige productie die veel talent verspilt zonder een bevredigend resultaat.

Bitter Lake

Gemist in de bios in 2015:

BITTER LAKE

Adam Curtis is een documentairemaker die veel meer aandacht verdient. In zijn inmiddels grote oeuvre behandelt hij de problemen die onze moderne tijd definiëren, zoals terrorisme en de financiële crisis. Zo ook in zijn laatste indrukwekkende Bitter Lake  waarin hij de recente geschiedenis van Afghanistan onder de loep neemt en zo de overmoed van het westen bekritiseert. Dat doet hij door een fascinerende en verrassende selectie van beelden uit archieven die vaak minder bekende geschiedenissen en verhalen blootleggen. Een essentiële film dus die helpt om onze huidige situatie beter te begrijpen en dat ook nog eens op een pakkende manier weet te doen.

27 december 2015

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

Top 5 2015

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2015

A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

Bob DEEL 4: Bob van der Sterre

Dit lijkt het jaar te zijn geweest van films met merkwaardig specifieke, historische onderwerpen. Een film over de nadagen van de oorlog in Joegoslavië, twintig jaar na dato (A Perfect Day). Een oorlog tussen New Yorkse verhuisbedrijven in 1981 (A Most Violent Year). De man die heen en weer liep op een koord tussen de Twin Towers in 1974 (The Walk). Een groepje bergbeklimmers dat in de jaren negentig de Mount Everest ging beklimmen tijdens een storm (Everest ). En tot slot een schaker die zijn finest hour beleefde in 1972 (Pawn Sacrifice). En natuurlijk de bekende berg actiefilms, superheldenfilms, romcoms en animaties. Maar om het leven van 2015 ergens terug te vinden, moet je denk ik documentaires aan zetten. Gelukkig hadden we dit jaar ook wel wat zeldzame, gekke, rare, originele producties. Deze vijf haalden de top, met eervolle vermeldingen voor The Lobster  en Lost River.

 

5. – O APÓSTOLO

Eigenlijk een beetje een valsspeler, want al af in 2012, maar pas uitgebracht in 2015. De logica hierachter? Moeilijk te zeggen. Maar het is een prachtige stop-motionfilm over Galiciaanse folklore (Santa Compaña) en religie. Gotisch, griezelig en sfeervol. De gezichten van de karakters zijn schitterend uit klei gehakt. Bovendien doet filmlegende Paul Naschy ook een stem (de aartsbisschop), hoewel hij al in 2009 is overleden, en dat zegt wel iets over hoe lang er aan deze film is gewerkt.

4. – INHERENT VICE

Er gebeurt te veel om op te noemen, maar het is vermakelijk en totaal onvoorspelbaar, heeft prima evenwicht tussen humor en ontroering, clichés krijgen geen vat op het verhaal en je ziet Joaquin Phoenix perfect zijn weg wetend tussen het serieuze en komische. Hij duurt lang maar het is de moeite waard.

3. – A PIGEON SAT ON A BRANCH REFLECTING ON EXISTENCE

Roy Anderssons eerste speelfilm dateert uit 1969, zijn laatste is bovengenoemde uit afgelopen jaar. Nooit dus te oud om meesterwerkjes te maken. Net als in zijn voorgaande films zie je korte, surrealistische verhaaltjes samengesmolten in een lange film, met vaste cameraperspectieven, kurkdroge humor en veel aandacht voor taal en ritme. Jiskefet meets Van Warmerdam, zoiets? Geen close-up, geen montagecut. Acteurs zijn onderdeel van cinematografische schilderijtjes. De man die gestorven is voor de kantine is mijn favoriet. ‘Wat moet ik nu met de maaltijd? Er is al voor betaald.’

2. – BIRDMAN or (The Unexpected Virtue of Ignorance)

Satire, speelfilm, fantasie, theater: het loopt virtuoos in elkaar over in deze film. Het gebeurt maar zelden dat ik een echt oorspronkelijke film zie, die net zo gedurfd is als geestig. Dit was er een.

1. – RÉALITÉ

Quentin Dupieux’ (alias Mr. Oizo voor de danceliefhebbers) films zijn zo vreemd dat je je er ongemakkelijk door gaat voelen. Neem Rubber  of Wrong. Maar ik hou van dit soort scripts met hun eigen logica. Réalité  is alsof je Inception  kruist met Mulholland Drive  en het script ervoor laat schrijven door surrealist Raymond Queneau. Een satire op de filmindustrie (‘een satire in  een satire’ schreef iemand treffend). De kritiek gaat over de ongelooflijke wendingen die de filmindustrie misbruikt om de leegte van de inhoud te verhullen. Gewaagd, gedurfd, interessant; het soort filmervaring waar je van op je achterhoofd gaat krabben. Menigeen zal de film frustrerend vinden en niet  snappen, maar over het snappen van films gaat de film nou eenmaal.

Homies

Miskleun van 2015:

HOMIES

Waar hebben we het toch aan verdiend, deze ‘vaderlandse’ cinema die het al decennia presteert om niets  met enig talent van doen te hebben? Ze jatten alles bij elkaar op een slechte manier, streven naar 0,0 % originaliteit, en willen wanhopig graag ‘trendy’ en ‘edgy’ zijn maar lopen ondertussen jaren achter. Onder het hart, Popoz, Fashion Chicks, Ja, ik wil!, Homies, Boy 7, SpangaS in actie. De ergste is denk ik Homies, een genadeloze rip-off van Amerikaanse misdaadfilms die zelf al gedateerd waren toen ze in 1995 aan de lopende band verschenen. En alles nog steeds met een soort Nederlands dat niemand echt  spreekt. ‘Ik kan je hulp goed gebruiken om te barricaderen, kom mee!’ Heinrich Heine zei al dat in Holland alles vijftig jaar later gebeurde dan in de rest van de wereld.

Me and Earl and the Dying Girl

Gemist in de bios in 2015:

ME AND EARL AND THE DYING GIRL

Zoveel waardeloze films die in release gaan, en dan niet Me and Earl and the Dying Girl. Daar snap ik nou weinig van. Dit is nou wel een film waar een breed publiek op af had kunnen komen. Grappig, ontroerend, goed geacteerd, volop leuke details, originele vondsten. Een prima film om een loze avond aan te besteden.

26 december 2015

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

CategoriesBOB

Top 5 films en miskleun van 2015 van Ashar Medina

Top 5 films + Miskleun van 2015

The Lobster

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

Ashar DEEL 3: Ashar Medina

5. – EX MACHINA

Slow burner  over een softwareprogrammeur, zijn excentrieke baas en een geavanceerde ‘vrouwelijke’ robot. De jonge programmeur moet middels een zogenaamde Turingtest bepalen of de robot het stempel Artificial Intelligence mag dragen, maar verliest zichzelf daarbij in een intrigerende driehoeksverhouding zoals we die nog nooit hebben gezien. Ex Machina  profiteert van het gestroomlijnde, ‘realistische’ scifi -scenario van debuterend regisseur Alex Garland en wordt gedragen door uitmuntende acteerprestaties van drie van de hotste  acteurs van het moment: Alicia Vikander, Domhnall Gleeson en Oscar Isaac (waarvan de laatste twee op de valreep van 2015 nog schitteren in Star Wars ).

 

4. – AMY 

Het gebeurt niet vaak dat een documentaire over een celebrity ook echt nieuw inzicht biedt wat betreft de belevingswereld van de persoon in kwestie. Maar dit is dan ook geen gewone documentaire, en Amy Winehouse geen gewone celebrity. Dit tragische (maar soms ook verrassend vermakelijke) portret van de getormenteerde zangeres bestaat voor het grootste deel uit privé-beelden van Winehouse en haar naasten, waardoor we een kijkje krijgen achter de schermen van het grootste mediacircus van het afgelopen decennium. Liefde, verdriet, roem, drugs en alcohol passeren allemaal de revue, gesteund door een geweldige soundtrack. Maar dat kan ook niet anders met La Winehouse  in de postume hoofdrol.

 

3. – SICARIO

Once Upon a Time woedde er een oorlog in Mexico. En die tijd is nu. Actueler had regisseur Denis Villeneuve dan ook niet kunnen zijn met zijn compromisloze visie op de drugsoorlog die dagelijks de levens van vele onschuldige en minder onschuldige Mexicanen eist. Want wat Sicario  ons eigenlijk vertelt is dat er geen schone handen zijn in deze oorlog. De stoere FBI-agente gespeeld door Emily Blunt leert dat ze haar geweten opzij moet schuiven om een difference  te kunnen maken, en op weg naar deze realisatie wordt ze begeleid door een van de meest memorabele huurmoordenaars uit de recente filmgeschiedenis. Deze sicario  (gespeeld door een zichtbaar genietende Benicio Del Toro) is de verpersoonlijking van het centrale thema, waardoor de film ver boven de gemiddelde actiethriller uitstijgt. Iets wat Villeneuve al eerder heeft laten zien met zijn genre-buigende voorgangers Incendies, Prisoners  en Enemy.

 

2. – BIRDMAN or (The Unexpected Virtue of Ignorance)

Wat is er niet al gezegd over Alejandro González Iñárritu’s magnum opus met de mystificerende ondertitel? Een goed script, een geweldige cast, heerlijke jazz en virtuoos camerawerk (de film bestaat uit één lang shot, minus een onzichtbare las hier en daar). Geen wonder dat de film dan ook flink in de prijzen viel bij de Oscars. Michael Keaton vond zichzelf meer dan twee decennia na zijn laatste Batman -film weer terug in de spotlights in de rol van een acteur die jarenlang een superheld vertolkte. Ja, erg meta allemaal. Maar Birdman  is meer dan dat. Het gaat over passie, roem, liefde, familie en de allesverslindende liefde voor ‘Het Acteren’. En dat allemaal in 119 minuten.

 

1. – THE LOBSTER

Vervreemdend, doch aangrijpend. Tragisch en hilarisch tegelijk. The Lobster  is het allemaal. In een wereld waarin singles worden gestraft voor hun eenzaamheid valt er verbazingwekkend veel te lachen. Althans, voor het publiek. De personages in dit pareltje van Yorgos Lanthimos brengen hun dialogen namelijk steevast zonder emotie. Het past in de setting; de strenge regels hebben ervoor gezorgd dat mensen zichzelf niet meer durven te zijn en bijna iedereen speelt een rol in een wanhopige poging een partner te vinden. De premisse is even bizar als origineel: alle singles worden in een hotel gestopt en krijgen daar 45 dagen de tijd om een partner te vinden, anders worden ze in een dier veranderd. De metafoor slaat echter in als een bom. Wie geen partner heeft, geen liefde, is een mislukkeling in de ogen van de maatschappij. Eigenlijk net als in onze wereld, waar we onder druk worden gezet om zo aantrekkelijk, leuk en succesvol te zijn als maar kan. In feite spelen we allemaal een rol, waardoor iedereen zich zou moeten kunnen identificeren met de arme zielen in The Lobster  die zelfs tot zelfverminking overgaan om maar in de smaak te vallen bij een potentiële partner. Ja, love hurts.

 

Knight of Cups

Miskleun van 2015:

KNIGHT OF CUPS

Terrence Malick bereikt zijn absolute dieptepunt met dit zweverige, nietszeggende non-verhaal over een scenarioschrijver die doelloos door Hollywood dwaalt en zich in semi-spirituele voice-overs afvraagt waar het leven nou eigenlijk om draait. Het antwoord blijft hij ons schuldig, zoals de hele film niets inlost waar het op inzet. Het is onbegrijpelijk dat niemand ‘het genie’ Malick tot de orde heeft durven roepen. We kennen zijn stijl (diepe voice-overs, zwevende camera, gewichtige klassieke muziek), maar hier voelt het allemaal als een goedkoop trucje. Het is alsof hij weet wat men verwacht en er één grote grap van maakt. Knight of Cups  is een aaneenschakeling van scènes die zichzelf herhalen en precies hetzelfde zeggen: Hollywood is leeg en de mensen die er werken ook. Niets nieuws onder de zon.

 

Cop Car

Gemist in de bios in 2015:

COP CAR

Bescheiden Indie-drama waarin twee kwajongens stuiten op een verlaten politiewagen en deze besluiten te ‘lenen’ voor een levensgevaarlijke joyride. Kevin Bacon is een genot om naar te kijken  als de corrupte politieagent die achter de jongens aangaat en vreet elke scène op met zijn dreigende aanwezigheid. Ergens doet Cop Car  denken aan een Amblin-sprookje voor volwassenen. Het combineert de jeugdige speelsheid van Spielbergs beste kinderfilms met een onheilspellend script dat afstevent op een tragische ontknoping. Zonde dat dit juweeltje geen Nederlandse distributeur heeft weten te vinden.

 

25 december 2015

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

  

Top 5 2015

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2015

Knight of Cups

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

Alfred DEEL 2: Alfred Bos

Wat me opviel dit jaar: een uitverkochte première van een speelfilm uit Guatemala, festivals rond films uit de Caraïben en thema’s als oosterse filosofie, steeds meer klassiekers die digitaal gerestaureerd in roulatie gaan. Het aantal filmschermen neemt toe, het aanbod en de diversiteit groeien, het bezoek aan de bioscoop stijgt. Voorlopig handhaaft het grote scherm zich in de slag om de aandacht van de kijker. Vijf toppers die het herkijken waard zijn, in volgorde van verschijningsdatum.

– RÉALITÉ

Absurdisme is de enige werkelijkheid, sprak Frank Zappa ooit, maar in de verbeelding van Quentin Dupieux zijn alle werkelijkheden volstrekt absurd. In Réalité, de zesde speelfilm van de Fransman die onder de naam Mr. Oizo ook actief is als techno-producer, verwijzen de dagelijkse realiteit en mediarepresentaties doorlopend en op onnavolgbare wijze naar elkaar en zichzelf, met als resultaat een film die, volgens zijn eigen interne logica, niet bestaat. Onderwerp van Réalité  is een aspirant-regisseur, de MacGuffin (een sturend plotelement dat verder niet wordt gedefinieerd, red.)  een oude videoband. De film gaat dus over het medium film en is een surrealistisch labyrint van werkelijkheid en verbeelding. Speels en met filosofische diepgang, voor wie achter het scherm wil kijken.

– LA ISLA MINIMA 

Frankrijk en Italië hebben de naam, maar Spanje is het filmland om in de gaten te houden. El Cuerpo  (Oriol Paulo, 2012) is een even spannende en complexe thriller als De Loft  of Gone Girl, maar heeft de Nederlandse bioscoop nooit gehaald. De politiethriller La Isla Minima  gelukkig wel en Alberto Rodriguez weet van het niet bijster originele gegeven – meisjes verdwenen in geïsoleerd moereasgebied – de perfecte genrefilm te maken. Wat helpt zijn de psychologische finesse, de context van Spanje op de overgang van dictatuur naar democratie, de schoonheid van de setting en de verbluffende drone-shots, en natuurlijk de zwier van de regie. Een verrassingshit en terecht.

– KNIGHT OF CUPS

Verketterd en bewierookt, deze derde film in vier jaar van het voormalige wonderkind van de Amerikaanse cinema. Malick maakte met Knight of Cups  zijn meest persoonlijke en tevens zijn minst toegankelijke film. Als een Amerikaanse tegenhanger van Michelangelo Antonioni trekt hij van leer tegen de spirituele leegte en het wezenloze materialisme van de eigentijdse maatschappij in een film die de voornaamste filmische middelen (personages, dialogen, plot) zo goed als negeert en zich concentreert op textuur en sfeer. De beeldtaal is bij vlagen verbluffend, de soundtrack overweldigend. Malick biedt geen hapklaar vermaak, maar vraagt de kijker om de film in zijn of haar hoofd af te maken. Die krijgt loon naar werk.

– YOUTH

De kunstenaar in of juist buiten zijn comfortzone, maar altijd gemankeerd—dat is het vaste hoofdpersonage van Paolo Sorrentino, zoetjesaan uitgegroeid tot het boegbeeld van de Italiaanse (en Europese) cinema. Youth  speelt met een aantal contrasten, waaronder berusting vs. ambitie, woorden vs. lichaamstaal, kunst vs. vermaak en jeugd vs. ouderdom in een geisoleerde setting, een exclusief Zwitsers sanatorium. Er zijn overeenkomsten met Sorrentino’s internationale doorbraakfilm La grande bellezza  (hij heeft een eigen stijl en thematiek), maar Youth  is meer sereen. Wat de impact van de film bepaald niet minder maakt. En geweldig om Michael Caine op 82-jarige leeftijd te zien schitteren.

– CAROL

Todd Haynes is een beetje het miskende buitenbeentje van de Amerikaanse cinema. Hij excelleert in films over vrouwen die door hun omgeving worden geknot en in een identiteitscrisis belanden. Hij deed het in zijn tweede film Safe  (1995, met Julianne Moore),  het meesterwerk Far From Heaven  (2002, opnieuw met Julianne Moore) en de tv-serie Mildred Pierce  (2011, met Kate Winslet). Allemaal geweldig, maar Haynes overtreft zichzelf met Carol, over een Newyorkse societydame, gespeeld door een briljante Cate Blanchett, die het gebrek aan liefde in haar huwelijk compenseert met lesbische relaties en tegen de starre moraal van het Amerika in de jaren vijftig oploopt. Wonderschoon.

Jupiter Ascending

Miskleun van 2015:

JUPITER ASCENDING

Andy en Lana Wachowski leunen sinds The Matrix -trilogie voornamelijk op hun reputatie, de kwaliteitscurve van hun output daalt scherp. Hun zesde speelfilm Jupiter Ascending  is een voorlopig dieptepunt. De film toont genadeloos hun zwakheden: ze zijn teveel fan en te weinig schepper. Ze kennen de sciencefictioncanon van buiten, maar komen zelf voornamelijk met generieke ideeën. Die worden holdedebolder gebracht, met veel CGI-vertoon, maar hun ambitie is groter dan hun vertelkunst. Veel vorm, warrige inhoud, en dramatisch slechte acteerprestaties—het probleem van de meeste Hollywood-blockbusters.

Love & Mercy

Gemist in de bios in 2015:

LOVE & MERCY

Er is meer niet dan wel te zien in de Nederlandse bioscoop. Gelukkig zijn er (steeds meer) filmfestivals, zodat de Chinese actiekraker The Taking of Tiger Mountain  (Hark Tsui) beschikbaar was voor de liefhebber. Dat gold jammer genoeg niet voor Every Secret Thing, het speelfilmdebuut van de Amerikaanse documentairemaker Amy Berg over twee tienermeisjes net uit het gevang, waar ze zeven jaar hebben gezeten voor de ontvoering van een baby. Maar het noodst gemist dit jaar is Love & Mercy, de biopic over Brian Wilson, het creatieve genie van The Beach Boys, die wordt vertolkt door Paul Dano (jaren zestig) en John Cusack (jaren tachtig). Alles is raak: de muziek, het creatieve proces, de historische setting, Wilsons psychische helletocht en de reddende romance. Goed genoeg voor de jaarlijstjes, maar helaas niet te zien geweest.

24 december 2015

 

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

Top 5 2015

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2015

Réalité

Negen recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de Miskleun van het Jaar én een film die zij helaas misten in de bioscoop. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2015.

SG DEEL 1: Suzan Groothuis

Met het einde van het jaar in zicht is het tijd om de balans op te maken: de top 5 beste films van 2015! Moeilijk, want het was een indrukwekkend filmjaar. Iñárritu overrompelde met het adembenemende Birdman, Amy toonde een intiem en pijnlijk inkijkje in het leven van het veels te jong overleden Britse zangtalent en Sorrentino is terug met het visueel prachtige Youth, waarin jeugd en ouderdom versmelten in een creatieve wereld van kunst, muziek en film.

Met de vele filmfestivals die ik dit jaar afgegaan ben, waren er ook onverwachte pareltjes. Het Internationaal Filmfestival Rotterdam opende voor mij met Réalité, een knotsgekke, briljante film van de Franse filmmaker en muzikant Quentin Dupieux (ofwel Mr. Oizo, van het nummer ‘Flat Beat’ met dat gekke gele poppetje dat lekker uit zijn dak gaat op de beats!).

 

5. – SON OF SAUL

Ofwel: welkom in de hel van Auschwitz. Over deze film kan ik kort zijn: ik wist na het zien ervan niet wat ik erover kon zeggen. Overmeesterd door een gevoel van ontreddering en chaos. Son Of Saul,  waarin het draait om een lid van het Sonderkommando die in een dode zijn zoontje meent te herkennen en hem een gepaste begrafenis wil geven, is een verstikkende tocht in een vernietigingskamp. Een film waarin niets expliciet getoond wordt (achtergronden zijn vaag in beeld gebracht), maar de beelden genoeg zeggen. Als een opgejaagd dier, ontheven van alle menselijkheid, poogt Saul nog gerechtigheid te vinden voor een kind dat het zijne misschien niet eens is. Een slopende kijkervaring, maar een must: de ondraaglijkheid van de Tweede Wereldoorlog is nog nooit zo dichtbij geweest.

4. – MAD MAX: FURY ROAD 

Een blockbuster mag in dit rijtje niet ontbreken en wat voor één: Mad Max: Fury Road, een film die bijna uit zijn voegen barst van de testosteron. George Miller is terug en laat zien het vak nog niet verleerd te hebben: een waardiger vervolg had hij na zijn Mad Max –films niet kunnen maken.

Als er één film is waarin je geladen, vol energie en power de zaal uitloopt dan is het George Millers Mad Max: Fury Road. Energiek, opzwepend, duister, bizar en verknipt: dat is zijn apocalyptische wereld waarin gangs, auto’s en benzine de dienst uitmaken. Mad Max komt samen met de rebelse Imperator Furiosa in opstand tegen tiran Immortal Joe (die ook in het eerste deel de bad guy speelde!) en van meet af aan zit je in de actie. De actiescènes zitten briljant in elkaar: snel, vloeiend, met strakke montage. Fury Road  is een ervaring waarbij alle strijdkrachten die je in je hebt naar boven komen. Knap staaltje cinematografie, met helden waar je u tegen zegt. Het is lang geleden na Ripley dat er weer zo’n stoere vrouwelijke held (een onverbeterlijke Charlize Theron) op het filmdoek vereeuwigd is.

3. – ALLÉLUIA

Het Imagine Filmfestival in Amsterdam bood ook wat verrassingen. Bijvoorbeeld het hysterische, beklemmende Alléluia  van Fabrice Du Welz waarin absurdisme en extreme gruwelijkheid samensmelten. En It Follows, met recht de beste horror van dit jaar en misschien zelfs wel van de laatste jaren.

Alléluia  laat zich inspireren door het Amerikaanse moordende koppel Raymond Fernandez en Martha Beck. Cultfilm The Honeymoon Killers  (1969) verbeeldde eerder de daden van het verknipte koppel. Regisseur Fabrice Du Welz kennen we van Calvaire  en Vinyan, films die zich kenmerken door een duistere sfeer, absurdisme en extreem geweld. In Alléluia  is dat niet anders: de film balanceert op het randje van geloofwaardigheid en over de top, maar springt nergens uit de bocht. Laurent Lucas, vaste acteur van Du Welz, en Lola Dueñas (Volver, Yo, También ) zijn goed op elkaar ingespeeld als gestoord koppel, waarbij beiden steeds meer de realiteit uit het oog verliezen. Daarbij weet Du Welz te verrassen met gitzwarte humor,  bizarre wendingen en de nodige bloederige momenten.

2. – IT FOLLOWS

It Follows  is een tienerhorror die doet denken aan het vroege werk van John Carpenter en het eerste deel van A Nightmare on Elmstreet. In David Robert Mitchells film is het gevaar een onbestemd wezen dat verschillende vormen kan aannemen. Het kan zomaar je beste vriendin of je moeder zijn. Maar er zijn twee herkenningspunten: het loopt altijd recht op je af en niemand anders dan jij kan het zien. Mitchell geeft een eigen draai aan het tienerhorrorgenre door creatief om te springen met tienerseks, een onbestemd tijdsbeeld en diep gegronde angst. Met zijn nare, creepy sfeer en de weidse shots die op subtiele wijze mogelijk dreigend gevaar in de verte tonen ben je als kijker constant op je hoede. Ook na het zien van deze film ben je geneigd over je schouder te kijken of je niet gevolgd wordt.

1. – RÉALITÉ

Réalité  is niet voor één gat te vangen. We volgen verschillende personages, zoals het meisje Reality dat (het liefst slapend) gefilmd wordt door een cameraploeg. Dan is er Denis, presentator van een kookprogramma, die steevast rondloopt in een muizenpak dat hem onverklaarbare jeuk geeft. En cameraman Jason, die een briljant idee heeft voor een horrorfilmscript. Wanneer Reality in de ingewanden van een everzwijn een videoband vindt, verweven deze levens zich langzaamaan met elkaar. Quentin Dupieux doet dat op geniale wijze: zijn Réalité  verwordt tot een surreëel, absurd geheel waarin dromen, realiteit, verlangens en tijd door elkaar heen lopen. Hij slaagt er in om het onlogische logisch te maken en levert bovendien een van de grappigste films van de laatste jaren af.

The Taking of Deborah Logan

Miskleun van 2015:

THE TAKING OF DEBORAH LOGAN

En de miskleun van het jaar? Die gaat naar The Taking of Deborah Logan, de zoveelste horror die inhaakt op bezetenheid door de duivel. De film poogt origineel te zijn door dementie als uitgangspunt te nemen. Het draait om Deborah Logan, een vrouw in een beginnend stadium van Alzheimer. Een kans voor een groepje studenten om haar fysieke en mentale degradatie op beeld vast te leggen. Maar dan blijkt er iets anders aan de hand… In found footage-stijl loodst de filmmaker de kijker door een voorspelbare reeks gebeurtenissen inclusief vergezocht plot, waarbij hij er maar niet in slaagt om spanning of angst in te boezemen. Wanneer je Deborah voor de zoveelste keer stilletjes, met haar rug naar de kijker toe, in haar nachtpon in het donker ziet staan hoop je alleen maar dat de film heel snel afgelopen is.

Turbo Kid

Gemist in de bios in 2015:

TURBO KID

Op het Imagine Filmfestival draaiden veel films die de bioscoop niet gehaald hebben. Turbo Kid  (van regisseurs François Simard, Anouk Whissell en Yoann-Karl Whissell) is een gemiste kans: wat een film! Met een hoog eighties-actie gehalte (denk aan Mad Max met een junior op een BMX in de hoofdrol!), waarin een apocalyptische wereld gered moet worden van een wreedaard (eindelijk weer een rol van Michael Ironside, die we nog kennen uit Scanners ). Verwacht lekker over de top acteerwerk, veel gruwelijke bloedfonteinen en fantastische one-liners.

23 december 2015

 

 

Alle terugblikken op 2015 (klik op de naam):
Suzan Groothuis
Alfred Bos
Ashar Medina
Bob van der Sterre
George Vermij
Wouter Spillebeen
Nanda Aris
Ralph Evers
Cor Oliemeulen

Top 5 films 2014

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2014

Interstellar

Acht recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de grootste miskleun. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2014.

Alfred DEEL 8: Alfred Bos

Dit jaar 54 nieuwe filmzalen extra in Nederland, maar het WK voetbal sloeg een putje in de bezoekersaantallen. Wedden dat Gooische Vrouwen 2  dat (bijna) recht trekt? Trend: binnenkort zijn de 50+’ers in de meerderheid en dat is goed nieuws voor de Europese mainstream film. Veel toppers in dit voortreffelijke filmjaar: The Wolf of Wall Street  (Martin Scorcese), A Most Wanted Man  (Anton Corbijn), The Wind Rises  (Hayao Miyazaki), Ida  (Pawel Pawlikowski) en The Rover  (David Michôd) haalden de eindlijst net niet. Deze wel, in willekeurige volgorde.

 

MAPS TO THE STARS

Spitsere dialogen zijn er dit jaar niet te horen geweest. Genadeloze schets van het Hollywood-milieu (en de neoliberale consumptiemaatschappij), via drie verhaallijnen die langzaam in elkaar draaien. Alle hoofdpersonages zijn gestoord, de een nog meer dan de ander, en hun psychoses worden verbeeld via hallucinante, aan David Lynch herinnerende waanscènes. “De hel is een wereld zonder drugs.” Of de dictatuur van het mateloze ego.

 

UNDER THE SKIN

Onconventionele sciencefictionfilm die meer Godard dan Spielberg is. Scarlett Johansson speelt een buitenaards wezen, vermomd als sjofele verleidster die in Schotland jaagt op hitsige mannen. Vervreemding, isolement, identiteitscrisis, de vorm sluit aan op de thematiek. Deels gedraaid met verborgen camera, dus naturel. Deels gevisualiseerd via oorspronkelijke computeranimaties, dus gestyleerd. Nouvelle vague voor de eenentwintigste eeuw.

 

THE GRAND BUDAPEST HOTEL

Dichter bij een mainstream kaskraker zal cultregisseur Wes Anderson wellicht niet komen. De man maakt films als poppenhuizen, ditmaal gestitueerd in een verlopen luxehotel in een denkbeeldig Middeneuropees staatje. De gelaagde verteltechniek (verhaal in verhaal in verhaal) koppelt droog-absurdistische humor aan grimmige waarheden over de menselijke natuur, in de vorm van een actiefilm-pastiche.

 

INTERSTELLAR

Hollywoods slimste regisseur is een Engelsman: Christopher Nolan. Ambitieus sciencefiction-epos uit de school van Kubrick, met een toefje Spielberg voor het broodnodige sentiment. Indrukwekkende rol van Matthew McConaughey en nog indrukwekkender verbeelding van – je houdt het niet voor mogelijk – de vierde dimensie. Mocht dat teveel van het goede zijn, dan zorgt de vader-dochterrelatie voor de inleving.

 

THE TALE OF THE PRINCESS KAGUYA

Twee klappers uit de Japanse animatiestudio Ghibli in één jaar, wat een weelde. Maar met een nasmaakje, want oprichters Isao Takahata en Hayao Miyazaki gaan met pensioen. Beiden zwaaien uit met een meesterwerk waarin de menselijkheid centraal staat. Miyazaki vertelt het levensverhaal van vliegtuigingenieur Jiro Horikoshi en imponeert. Takahata hervertelt een duizend jaar oud sprookje en ontroert. Ontroering wint.

 

Miskleun van 2014:

GONE GIRL

Soms denk je dat je gek bent, want het voltallige filmjournaille juichde voor deze cynische, gekunstelde en onwaarachtige draak over een echtpaar dat getrouwd is uit berekening. Door de gaten in de plot kan Christopher Nolan zijn interstellaire raket afschieten, het hoofdpersonage is zelfs te dol voor het Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (of de satire van David Cronenberg), en alle clichèscenès kunnen het maniërisme van de intrige niet camoufleren. Regisseur David Fincher verdient beter materiaal om zijn onmiskenbare vakmanschap mee te etaleren.

 

31 december 2014

 

Top 5 films 2014

Posted on

Top 5 films + Miskleun van 2014

Boyhood

Acht recensenten van Indebioscoop bespreken hun vijf favoriete films die dit jaar in Nederland in première gingen. Traditioneel kiest iedereen ook de grootste miskleun. Tot en met Oudejaarsdag lees je hier elke dag een persoonlijke terugblik op het filmjaar 2014.

GV DEEL 7: George Vermij

Een jaar waar ik met wat minder plezier op terugkijk dan 2013. Films die hoge verwachtingen opwekten vielen wat tegen. Zo was Jonathan Glazers minimale Under the Skin  minder goed dat zijn eerdere Birth. Mr Turner  van Mike Leigh was een vreemde film en een merkwaardig portret van een kunstenaar, maar overtuigde niet helemaal. Dan zijn er nog de films die de lijst net niet gehaald hebben. Voor genrefilms was het een goed jaar. De horrorfilm The Babadook  van Jennifer Kent was creepy en verrassend. De film was te zien op Imagine, maar is helaas niet meer verschenen in de bioscoop, wat een schande is. Guardians of the Galaxy  van James Gunn zet met zijn nostalgische feelgood sci-fi mix al de juiste stemming voor J.J. Abrams Star Wars -film die in 2015 zal uitkomen. Dan zijn er nog Blind  van Eskil Vogt en Frank  van Lenny Abrahamson die beiden lekker eigenzinnig en speels zijn. Frank  is om onverklaarbare reden niet in Nederland uitgekomen. Aan alle distributeurs: het is nog niet te laat! Luister maar naar Michael Fassbender die voor de film een excentrieke popster speelt: http://youtu.be/zOt6ppIBOd4

 

5. – SNOWPIERCER

2014 bracht ook weer wat degelijke genrefilms op. Hoogtepunt was daarbij Snowpiercer  van Joon-ho Bong met zijn intelligente gebruik van politieke ideeën in een dystopische visie op de toekomst. De film biedt met zijn plot over klimaatverandering ook een pakkende waarschuwing voor de toekomst.

 

4. – IDA

Ida  van Pawel Pawlikowski gaf weer wat bescheiden hoop in het genre van de arthousefilm. De verstilde film is prachtig geschoten en behandelt op ingetogen wijze de traumatische geschiedenis van Polen in een verhaal dat subtiel wordt vertolkt.

 

3. – GRAND BUDAPEST HOTEL

Typisch Wes Anderson, maar ook weer niet. Geïnspireerd op het werk van de schrijver Stefan Zweig die als banneling stierf tijdens de oorlog is de GBH  een komische hommage aan een verloren tijdperk waar hoffelijkheid nog betekenis had ondanks de dreiging van een komende wereldoorlog. Of zoals hotelmanager Gustave perfect verwoordt in een scène: ‘You see, there are still faint glimmers of civilization left in this barbaric slaughterhouse that was once known as humanity.’

 

2. – LISTEN UP PHILIP

Listen Up Philip  van Alex Ross Perry lijkt vertrouwd in zijn verhaal van een Amerikaanse schrijver met inspiratieproblemen. Denk aan het werk van Woody Allen, maar ook aan al die andere creatieve typetjes die opduiken in indiefilms. Toch weet regisseur Alex Ross Perry binnen die conventies leuk van perspectief te wisselen tussen personages en stilistische trucjes uit te halen waarmee hij zijn eigenzinnigheid bewijst.

 

1. – BOYHOOD

Richard Linklater heeft zich door de jaren bewezen als een bijzonder veelzijdige regisseur variërend van commerciële films tot aan persoonlijke projecten. Zijn grootse en tegelijk ook alledaagse Boyhood  valt overduidelijk binnen die laatste categorie. Het is de liefdesarbeid van een aantal jaren waarin wij de jongen Mason voor de camera zien opgroeien in het moderne Amerika. Het resultaat is een uniek portret waarmee Linklater zich weer bewijst als een meester binnen de huidige Amerikaanse cinema.

 

Miskleun van 2014:

WHITE BIRD IN A BLIZZARD

Eva Green als all-american huisvrouw met een accent?! Tenenkrommende dialogen (Your tits are amazing!). En een dramatische ontknoping die je alleen weet te verrassen in zijn onwaarschijnlijke hilariteit. WBIB  is toch echt de val van Gregg Araki als filmmaker die hier een draak van een film aflevert. Op momenten is het campy als Eva Green in haar vertolking aan Faye Dunaway in Mommie Dearest  doet denken. Maar het probleem is dat Araki zichzelf te serieus neemt, terwijl je als bioscoopbezoeker het liefst je ogen van dit wrak wil afwenden.

 

30 december 2014