**

recensie  Avant l’hiver

De leegte achter de façade

door Annika Wubbolt 

Als je morgen iets zou kunnen doen waar je altijd van gedroomd had, wat zou je dan doen? Alles anders doen? Of zou je alles hetzelfde laten? Getroffen door een midlifecrisis weet de zestigjarige neurochirurg Paul zich in Avant l’hiver geconfronteerd met deze existentiële vragen. Een drama met thrillertrekjes die de beloftes niet waarmaakt.  

Paul (Daniel Auteuil) is al dertig jaar samen met zijn prachtige vrouw Lucie (Kristin Scott Thomas). Samen lijken ze het helemaal voor elkaar te hebben. Ze hebben een zoon, een kleinkind, een kast van een huis en een sociaal leven. Toch knaagt er iets. Is dit wel wat ze wilden? Paul werkt zich te pletter en Lucie brengt haar lange, lege dagen voornamelijk door tussen de planten in de tuin of met haar kleinkind.

De conversaties van het echtpaar blijven beperkt tot de uitwisseling van minieme frasen. Wanneer een anonieme aanbidder plotseling een reeks boeketten rode rozen aflevert op Paul’s kantoor, en daarna ook aan zijn huisadres, begint hij zijn leven te overdenken. Een intrigant, in de verschijning van de mysterieuze dame Lou (Leïla Bekhti), zet de verhoudingen op scherp.

Schijn bedriegt
Schrijver en cineast Philippe Claudel (Il y a longtemps que je t’aime, Tous les soleils) toont met zijn derde film dat schijn bedriegt. Het ‘goede leven’ van Lucie en Paul blijkt een façade; een dekmantel voor de leegte die zich in de herfst van hun huwelijk tussen hen heeft genesteld. De regisseur speelt met de paradox en laat deze symbool staan voor de misleiding: niets is wat het lijkt. Zo veinst het grote, lichte huis van het echtpaar, met de vele ramen, een transparantie die het in wezen niet heeft: het verhult de nodige geheimen over het gezin.

Ook de film zelf zet ons op het verkeerde been: Claudel speelt met genrewisselingen, voert mysterieuze karakters op en gebruikt plotwendingen, daar waar we dat niet verwachten.

Gevangen
De Franse regisseur werkt voor Avant l’hiver de tweede maal samen met actrice Kristin Scott Thomas. In zijn veel bekroonde debuutfilm Il y a longtemps que je t’aime vertolkt ze de rol van Juliette, die na vijftien jaar gevangenisstraf haar leven weer probeert op te pakken. Ditmaal speelt Thomas de weemoedige Lucie, die op een bepaalde manier ook gevangene is van haar verveelde leven als upperclass doktersvrouw. Ze heeft geen werk, en dus veel tijd om na te denken en zich zorgen te maken. Zo zien we haar, meer dan ons lief is, in de eenzame vervreemdende omgeving van haar enorme tuin, fronsend en verdrietig in de verte turen. Het grote niets dat ze uitstraalt; de machteloosheid waarmee ze lijkt te concluderen dat ze tot haar leven veroordeeld is, werkt ergerniswekkend.

Geen climax
Met Avant l’hiver weet de maker helaas niet zo te vervoeren als met zijn debuutfilm en het tweede, humoristische Tous les soleils. Dat hij het schrijversambacht goed beheerst en dus weet hoe de spanning in een verhaal op te bouwen, mag duidelijk zijn. Maar de climax blijft uit. De belofte van een ontknoping of dramatische wending, wordt steeds niet ingelost. Zelfs de thrillerelementen die hij toevoegt om de boel wat gekruider te maken, helpen het verhaal niet naar een hoger level te tillen. Net als het huwelijk tussen Lucie en Paul ontbreekt het de film aan passie en dramatische diepte- en hoogtepunten. Het schrijdt voort zonder grote gebaren of gebeurtenissen en doet de kijker zich afvragen, net als Lucie en Paul: ‘Had ik iets anders moeten kiezen?’

17 december 2013